Het multiculturele drama duurt voort

Jean Marie Dedecker


Het VRT-journaal van 2 april: 'In Lede werd de reconstructie gehouden van de roofmoord op juwelier Eddy Sabbe door Mustapha A. Zijn kompaan Mohamed H. is nog voortvluchtig. Drie meisjes molesteren bejaarde op de tram in Schaarbeek voor 7.000 euro. Het onderzoek naar Belliraj, het kopstuk van een terreurnetwerk die verdacht wordt van zes moorden, is afgerond. 62-jarige politieagent zwaar toegetakeld door allochtone jongeren op lijnbus aan Antwerps Astridplein.'


De goegemeente reageert geschokt. Van zoveel multiculturaliteit kookt de tolerantiegrens over. De molotovcocktail op de bus in Kuregem is immers nog maar pas uitgedoofd. De politieke overheid pakt uit met de zoveelste preventiediarree: 22 extra controleurs, 26 lijn- en 17 schoolspotters, 720 camera's enzovoort. Vroeger was er opvoeding en sociale controle. Nu zijn er videocamera's om de straatanarchie te detecteren. Niet om ze bij te sturen, want onze maatschappij is zo doordrongen van conflictvermijding en pacificatie dat straffen absoluut niet meer repressief en afschrikwekkend mogen zijn.

Liever bedrog van het intellect, zoals de lokroep om op lijnbussen extra allochtone controleurs in te zetten. Dat dit een capitulatie is van onze eigenwaarde, dat het een degradatie is van de autochtone gezagdrager, en dat het een signaal is dat allochtone jongeren alleen maar moeten gehoorzamen aan vertegenwoordigers van hun eigen volk, daar staat blijkbaar niemand bij stil. Het is eerder een uitnodiging om onze gezagdragers als witte weekdieren te beschouwen, in de veronderstelling dat Kosovaarse kutallochtoontjes al onder de indruk zouden zijn van het moreel gezag van buscontroleurs van Turkse of Servische origine.

Aan het aantal politieagenten ligt het nochtans niet. Met 48.000 agenten zijn we Europees koploper (één per 200 inwoners). Nederland heeft er (slechts) 52.000 voor 16 miljoen zielen. Het strafklimaat van de Belgische justitie en de onderhandelingsstrategie van onze politie, die aan handen en voeten geboeid is door het lakse gerechtelijke vervolgingsbeleid en bevreesd is om als racist gebrandmerkt te worden, maken weinig indruk op allochtone jongeren, terwijl ze in hun land van herkomst echt bang zijn van hun gezagsdragers. Als justitie haar werk niet doet wordt de straf doorgeschoven, van diegenen die kwaad willen berokkenen naar diegenen die slachtoffer zijn van het kwaad. Het is een laffe overheid die zich terugtrekt en de straat overlaat aan de oproerkraaiers. Ze komt haar democratische en gelegitimeerde plichten niet na tegenover de verontruste burger.

Voor sommige pamperpedagogen en welzijnsknuffelaars is de pedagogische tik al een terreuraanslag. Ze putten zich uit in sociologische excuses dat het gedrag te verklaren is door omstandigheden buiten de eigen wil. Individuele vrijheid en verantwoordelijkheid worden zo weggeredeneerd. Het excuus van de doorgeschoten verzorgingsstaat: mensen plegen misdrijven omdat ze slachtoffer zijn van armoede of van een onrechtvaardige maatschappij. Zo wordt een onderklasse gecreëerd en gedoogd die gegijzeld wordt door de slachtoffercultuur en het cultuurrelativisme van de ontvangende maatschappij.

Op de Mipex , de beleidsindex voor migratie en integratie, scoort België als derde beste op 25 EU-landen. Migranten worden door de staat en door het overgrote deel van onze samenleving uitstekend behandeld. Ons onderwijs is gratis en het is de verantwoordelijkheid van de ouders om in te schrijven op het opvoedingstraject van respect en hiërarchiebesef. Integratie begint met een goede opleiding en een baan om een goede sociaal-economische positie te verwerven. Wie niet horen wil moet voelen. Zo zou het kindergeld, het loon voor de opvoeding, ingehouden moeten worden of zou men jongeren naar heropvoedingskampen moeten kunnen sturen.

Het is begrijpelijk dat mensen een gebrek aan respect hebben voor wetten en waarden als ze aan een systeem ontvlucht zijn waar leven eerder een overlevingsstrategie was, een leven gebaseerd op het vervullen van de meest elementaire levensbehoeften. Wie uit een systeem komt dat elk individueel initiatief en elk individueel verantwoordelijkheidsbesef vernietigde en door indoctrinatie een vals denkpatroon oplegde zoals in de socialistische Oostbloklanden, kan hulpeloos verdwalen in onze geïndividualiseerde westerse maatschappij. Wie onder dwang heeft geleefd en wiens daden en denken systematisch werden gecontroleerd door een almachtig mechanisme heeft het moeilijk met de wetmatigheden van een democratie. Het mag echter geen excuus zijn voor wetteloosheid in hun nieuwe cultuur, noch voor zondebokgedrag in geval van mislukking.

De enige manier om gedrag te verbeteren is opvoeding en door te wijzen op de verantwoordelijkheid voor wangedrag. Wie zelf is opgevoed met waarden als naastenliefde, respect voor andermans goed en respect voor de universele rechten van de mens, wordt geacht, ja zelfs verplicht om harmonieus en begripvol samen te leven met mensen die veelal géén respect hebben voor deze waarden, maar intussen wel meegenieten van al onze sociale verworvenheden. Men heeft dan ook het recht te eisen dat iedereen, allochtoon of autochtoon, de normale omgangsvormen van onze samenleving respecteert. De maatschappij valt uiteen als mensen niet gehoorzaam zijn aan dat wat niet kan worden opgelegd. Het multiculturele drama is de grootste bedreiging voor de maatschappelijke vrede, schreef journalist Paul Scheffer in 2000 al. Het is tijd het onder ogen te zien.

Jean Marie Dedecker is voorzitter Lijst Dedecker


DS, 11-04-2008

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Moeilijk om hierop te reageren. Ik vrees een beetje dat de minderheid van de allochtone bevolking die zich misdraagt een maximum aan media-andacht krijgt. En ik zal zeker niet ontkennen dat delinquent gedrag (volgens één of andere studie) procentueel meer voorkomt bij allochtonen dan bij autochtonen, maar ik denk dat je ook de mensen die het wel goed doen niet uit het oog mag verliezen.

Ik geef zelf bijles aan mensen die hier 2 jaar zijn en geloof me, ook na 2 jaar ben je nog 'allochtoon' en word je bestempeld met alle kenmerken die vasthangen aan het woord 'allochtoon'.

Waar volgens mij meer werk moet worden van gemaakt is de opvang van ouders. Kinderen komen terecht in speciale klasjes waar ze Nederlands leren en geraken door de dagelijkse contacten automatisch ingeburgerd (al vind ik die term nogal beladen). Ze leren de buurt kennen, vriendjes, hobby's, de winkelstraten, de speelpleintjes... Het probleem is echter dat de ouders die contacten niet automatisch leggen. Zij komen vaak niet verder dan hun 'fabriek' waar ze werk hebben gevonden. En pendelen heen en weer tussen werk en thuis. Aan de band wordt er weinig gesproken en thuis heeft de moedertaal de bovenhand. De verbondenheid met ons land blijft voor die ouders beperkt, terwijl kinderen wel een band ontwikkelen. Zo krijg je een splijting tussen ouders en kinderen. Ouders die vaak uit een land komen waar niks mocht of alles gecontroleerd werd, zijn maar al te blij dat hun kinderen vrij kunnen gaan spelen op een speelpleintje en gaan dus niet veel extra informatie vragen. Ouders blijven nogal op zichzelf. En geef toe: Je zou zelf niet anders doen. Want het is hier zo anders dan in het thuisland. Ouders zijn al gelukkig dat hun kinderen aansluiting vinden in onze maatschappij.

Gevolg van dit alles: kinderen kunnen hun gang gaan en tasten hun grenzen af in deze nieuwe maatschappij. Ouders zijn op elkaar aangewezen. Wat ook hun Nederlands niet ten goede komt!

Meer acties om die ouders 'uit hun kot' te lokken en ze te laten kennismaken met verenigingen, mensen, de buurt ... zouden helpen volgens mij. Ze ontdekken waar hun kinderen mee bezig zijn en zullen er meer over communiceren...

__________________