WALEN BUITEN

Rik Torfs


Ik hou van Wallonië. Waarom? Minder vaak dan in Vlaanderen ontsieren protserige hacienda's het zuidelijke landschap. Want zeg nu zelf, een hacienda in een Vlaamse verkaveling, in de maand november, wijl miezerig de regen nederdaalt. Is er meer nodig om het bestaan van God grondig in twijfel te trekken?


Walen zijn anders. Zij roemen hun eigen bescheidenheid niet. Zij zijn hartelijker dan Vlamingen. Zij voelen zich meer Belg dan Waal. Zij zoeken koortsachtig argumenten om het vorstenhuis ernstig te blijven nemen. Zij zijn minder cynisch, maar daarom niet minder geestig, en ze gaan vlugger dood.

Er zijn bij onze zuiderburen leuke dingen te vinden. Sierlijk Frans zoals het wordt gesproken in Wallonië, dat hoor je bij ons niet vaak meer. Spijtig is dat. We mogen het Frans niet overlaten aan de Walen. We zouden dwaas zijn om op dit vlak onze faciliteiten, decennialang onze troefkaart, zomaar te verkwanselen.

De Walen hebben trouwens nog een ultieme charme. Ze zijn geen Vlamingen. Niet dat er iets mis is met Vlamingen, maar er is wel wat mis met alleen maar Vlamingen. Dan lijkt het alsof er te veel zijn, zeker wanneer ze met vlaggen zwaaien, terwijl we eigenlijk maar met weinig zijn, als we echt hoofden beginnen te tellen. Leeghoofden inbegrepen.

Genoeg zelfkritiek, ik begin trouwens stilaan te veel vijanden te krijgen om ze nog allemaal te kunnen beminnen. Want ik hou ook van Vlaanderen. Ik hou meer van Vlaanderen dan van Wallonië, want ik ben Vlaming. Van Vlaanderen hou ik niet wegens zijn schoonheid, in de stijl van Anton van Wilderode. Neen, dat lukt mij niet. Verheven gevoelens worden soms te kunstmatig aangewakkerd. Zo ontstaat een schoonheid die de blik vertroebelt, die verblindt, zonder dat het om een verblindende schoonheid gaat.

Vlaanderen heb ik lief wegens zijn gebreken. Daar geloof ik in. Wie ooit waarlijk een vrouw heeft bemind, weet dat het haar gebreken zijn die hij liefheeft. Want gebreken wijzen op sterfelijkheid, en zonder sterfelijkheid geen ontroering. Goedele Liekens is vandaag aandoenlijker dan toen ze nog een springerige Miss België was. Ze weegt een paar kilo's te veel, liep her en der wat averij op. Haar leven is niet langer rimpelloos. Prachtig! Eindelijk een vrouw!

Over Goedele gesproken. In haar VTM-programma Recht van Antwoord leerde ik de vermaarde politicus Jean-Marie Dedecker kennen. Wij waren allebei 'wijzen' die op het einde van het programma een verstandig oordeel moesten vellen over het leed van Vlaanderen. Wijzen. Wij. Jean-Marie en ik… Enfin, ik leerde hem kennen als een zeer beminnelijk man. Aangenaam gezelschap. Soms is hij een beetje een kind, want hij is een man. Kortom, ik vind hem sympathiek. Hij is natuurlijk ook slim. En hij beschikt over een merkwaardig doorzettingsvermogen, waar ik veel respect voor heb. Het woord 'respect' zou ik tot 10 juni 2007 nooit hebben gebruikt, helaas ben ik niet moedig.

Maar stemmen voor Jean-Marie? Nooit. 'Ik zeg wat de mensen denken', meldt hij. Dat vind ik jammer. Want waarom denkt hij niet gewoon zelf na? Hij zou het kunnen. En het is zijn plicht. Een politicus moet naar de mensen luisteren, maar heeft niet het recht hen naar de mond praten. Dat laatste is trouwens een vorm van minachting. Een politicus mag niet zomaar nazeggen wat de mensen denken. Als er niet overal politici waren geweest die zich ondanks de volkswil tegen de doodstraf hadden verzet, bestond ze nu in de meeste Europese landen nog. Dat heb je nu eenmaal met gezond verstand. Het is niet genuanceerd. Het is wreed. Het is niet gezond. Gezond verstand is de ultieme vlucht voor de complexiteit van het leven. Misschien zijn normen en waarden wel de iets beschaafdere versie ervan. Gezond verstand in een zondags kostuum. Dit terzijde.

Vele van onze nieuwe gekozenen, Jean-Marie Dedecker inbegrepen, wantrouwen de Walen. Laatst, tijdens een receptie, stootte iemand mij aan, zeggende: 'Ik ben progressief, maar…' Zo beginnen alle conservatieven een gesprek. Die 'maar' ging in dit geval over de Walen (de Franstalige Brusselaars worden altijd vergeten). De Walen: zij deugen niet, wij moeten er vanaf. Maar hoe? Warrig keek mijn gesprekspartner in het rond. Tot iemand hem een glas bier aanreikte. Hij nam een slok. Schuim besloop zijn licht transpirerende bovenlip. 'Wij moeten ervan af, maar hoe?', hapte hij naar adem. Zijn maag rispte lichtjes op.

Welnu, waarde overwinnaars van de verkiezingen, delf niet uw eigen graf. Sla geen ster in uw bril met uw vlaggenstokken. Want neem nu dat het lukt, dat Vlaanderen eindelijk onafhankelijk wordt, en toch alle problemen van de wereld niet opgelost blijken te zijn. Wat dan? De enige bok die je nooit mag schieten, is de zondebok. Want als hij dood is, word je verantwoordelijk voor je eigen mislukkingen.

Rik Torfs is hoogleraar kerkelijk recht aan de KU Leuven.


DS, 14-06-2007

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Een wijze uitspraak van ons aller Rik Torfs!

__________________
"De jeugd van tegenwoordig houdt alleen maar van luxe, heeft slechte manieren en veracht de autoriteit.
Zij heeft geen respect voor oudere mensen. De jeugd verpraat de tijd terwijl er gewerkt moet worden, schrokt bij de maaltijden het voedsel naar binnen, legt de benen over elkaar en tiranniseert de ouders..."
- Socrates, 2400 jaar geleden... -