Hoe de naïvisten de weg voor de politieke islam bereiden

Rinke van den Brink


Twee vroegere kopstukken van de Deense sociaal-democratische partij schreven een pamflet tegen een tweekoppig gevaar: de politieke islam en de politiek correcte reacties erop, in Denemarken en de rest van Europa.


De auteurs van 'Islamisten en naïvisten., Een aanklacht' schuwen de grote historische parallellen niet. Karen Jespersen en Ralf Pittelkow beschouwen de politieke islam - het islamisme - als de nieuwe totalitaire dreiging zoals vroeger het nazisme en het communisme dat waren.

Het islamisme is totalitair, vinden de schrijvers, omdat het ?een zeer verregaande vorm van dictatuur nastreeft. Namelijk een dictatuur die mensen tot diep in hun meest persoonlijke leven en gedachten moet beheersen.'' Het einddoel van de islamisten is een islamitische wereldstaat gebaseerd op een strenge, letterlijke versie van de sharia, de voorschriften die in de Koran staan en in de ahadith, de verhalen over de profeet Mohammed.

De politieke correctheid waarmee het islamisme vaak nog tegemoet wordt getreden, vergelijken Jespersen en Pittelkow met het gedrag van Biedermann, de schepping van de Zwitserse auteur Max Frisch. In zijn toneelstuk 'Biedermann en de brandstichters' uit 1958 laat Frisch zien hoe naïeve angstige burgers de ogen sluiten voor de vernietiging. Frisch' toneelstuk kan worden gezien als een metafoor voor de manier waarop de wereld toekeek hoe het nationaal-socialisme opkwam.

De stad waar het echtpaar Biedermann woont, is in de greep van een reeks brandstichtingen. Als twee onbekende mannen bij hen aanbellen, zijn ze aanvankelijk bang, maar het slachtoffergedrag van de twee beweegt Biedermann ertoe hen binnen te laten en een slaapplaats te geven op de zolder. De twee slepen blikken benzine en ander materiaal om brand te stichten naar boven. Biedermann ziet het aan maar zegt er niets van. Hij probeert het zijn gasten zoveel mogelijk naar de zin te maken in de hoop zo het onvermijdelijke tegen te houden. Hij is bang om het conflict aan te gaan. Uiteindelijk geeft Biedermann zijn gasten zelf de lucifers waarmee ze zijn huis in brand steken.

Velen binnen de Westerse samenlevingen reageren helemaal in de geest van Biedermann op de dreiging van de politieke islam, vinden Karen Jespersen en Ralf Pittelkow. Die politiek correcten noemen zij naïvisten. De naïvisten zijn gevaarlijk, aldus de auteurs, omdat zij door hun toegeeflijkheid en angst een soort kwartiermakers zijn voor de politieke islam. De cartooncrisis van ruim een jaar geleden is volgens de schrijvers exemplarisch.

Het dagblad Jyllands-Posten publiceerde in september 2005 twaalf spotprenten over de profeet Mohammed. Aanleiding was dat er geen illustrator te vinden was voor een kinderboek over het leven van de profeet. Aanvankelijk baarden de cartoons weinig opzien, maar dat veranderde toen een aantal imams uit Denemarken enkele islamitische landen bezocht om de karikaturen onder de aandacht van radicale religieuze autoriteiten te brengen. Het leidde tot heftige protesten in de islamitische wereld waarbij tientallen doden vielen en de Deense ambassade in Damascus in vlammen opging.

De opwinding van de islamisten over die paar cartoons was heel begrijpelijk, schrijven Jespersen en Pittelkow. Vrijheid van meningsuiting is immers de grootste vijand van totalitaire ideologieën. Maar voor een democratische samenleving is het een onmisbare voedingsbron. Het vrije debat stimuleert de vernieuwing van het denken en daarmee de maatschappelijke vooruitgang. En dat moet je niet laten inperken, want dan zet je de bijl aan de wortels van de democratie, aldus de voormalige sociaal-democraten.

Toch had het niet veel gescheeld of de islamisten hadden de cartooncrisis in hun voordeel beslecht. Want in plaats van de rug te rechten en op te komen voor de vrijheid van meningsuiting neigden nogal wat opinieleiders in Denemarken en daarbuiten ertoe de boze moslims gelijk te geven die de spotprenten een grove belediging vonden van de islam. Ook een aantal Deense captains of industry vond de cartoons smakeloos en meende dat de Deense regering er afstand van had moeten nemen. Anderen vonden dat ze nooit gepubliceerd hadden mogen worden. Er waren er ook die zeiden: handen af van de vrijheid van meningsuiting, ook als dat betekent dat de zaken slechter zullen gaan. Maar de meerderheid van het Deense bedrijfsleven vond dat de cartoons achterwege hadden moeten blijven vanwege de exportbelangen.

Jespersen en Pitellkow gruwen van die toegeeflijkheid. Zij vinden dat de Deense en de Europese samenleving zich met hand en tand moeten verzetten tegen de oprukkende politieke islam die overal aan invloed wint, zoals bijvoorbeeld in Engeland waar in alle openheid een raad voor de shariarechtspraak bestaat. Maar behalve de islamisten moeten de naïvisten, de collaborateurs van het islamisme, even zo goed bestreden worden. In een ideeëndebat dat zonder remmingen gevoerd wordt.

Het echtpaar Jespersen-Pittelkow liet eerder van zich horen met prikkelende publicaties over de islam en de integratieproblematiek. Pittelkow, hoogleraar literatuur, oud-adviseur van de voormalige socialistische premier van Denemarken Poul Nyrup Rasmussen en politiek commentator van de krant Jyllands-Posten, publiceerde in 2004 een boek over de verdediging van de natie. In 2006 kwam hij met een boek over het Westen en de islam na de aanslagen van 11 september 2001.

Karen Jespersen, ooit begonnen in de extreemlinkse Venstresocialisterne, (Linkssocialisten), was van januari 1993 tot februari 2000 - met een onderbreking van 8 maanden - minister van sociale zaken. Daarna was ze tot eind november 2001 minister van binnenlandse zaken. Jespersen publiceerde eind 2003 een polemisch boek over het integratiebeleid. Samen met een groep sociaal-democratische burgemeesters bepleitte Jespersen een strikt immigratiebeleid en een streng integratiebeleid.

Dat beleid kwam er ook, zeer tegen de zin van de linkervleugel van de partij. De heftige ideologische debatten over het immigratie- en integratiebeleid verdeelden de partij tot op het bot en maakten haar vleugellam in de verkiezingsstrijd van 2001 waarin juist die thema's centraal stonden. De sociaal-democraten werden afgelost door een centrum-rechtse minderheidsregering die in het zadel wordt gehouden door de rechts-populistische Deense Volkspartij van Pia Kjæresgaard.

In oktober 2004 verliet Jespersen uit onvrede met de partijlijn het parlement. Ze keerde terug in de journalistiek als columnist bij het grootste Deense vrouwenblad en politieke commentator bij het dagblad Berlingske Tidende. In januari 2007 bedankte ze als lid van de sociaal-democratische partij. Bij de volgende parlementsverkiezingen is ze kandidaat voor Venstre, de liberale partij van premier Anders Fogh Rasmussen.

'Islamister og naivister: et anklageskrift' is een succesvol boek. In Denemarken zijn er 35.000 exemplaren van verkocht. Dat is veel in een land met maar vijfeneenhalf miljoen mensen. Behalve in Nederland gaat het boek ook verschijnen in Frankrijk, Spanje, Noorwegen en IJsland. Karen Jespersen en Ralf Pittelkow hebben een boek geschreven dat er toe doet.


Trouw, 19-05-2007

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB