Nicolas Sarkozy president


Nicolas Sarkozy is de nieuwe Franse president. Hij wil de economie herstellen, maar pleit ook voor de rehabilitatie van normen en waarden.


Nicolas Sarkozy (52) behaalde met 52,7 procent van de stemmen een ruime overwinning op zijn linkse rivale Ségolène Royal. Zij kreeg 47,3 procent. De nazaat van Hongaarse adel en Griekse joden is de zesde president sinds de invoering in 1958 van de Vijfde Republiek.

Sarkozy en Royal beloofden beiden het land, dat gebukt gaat onder lage economische groei en een hoge werkloosheid, te hervormen. Maar de meeste kiezers vonden het recept van Sarkozy, die gedurende de hele campagne de agenda bepaalde, overtuigender. Waar Royal vooral vertrouwde op overheidsingrijpen en een verhoging van de uitgaven, zet Sarkozy in op minder belastingen, minder ambtenaren en een liberalisering van de arbeidsmarkt.

Daarbij was Sarkozy meer uitgesproken over de immigratie, die hij wil beperken. Hij pleitte er voor Franse waarden nadrukkelijker onder de aandacht te brengen van immigranten, en sprak over een ’patriottisme zonder complexen’. Ook met zijn ferme standpunten over criminaliteit trok hij veel kiezers.

Sarkozy zei gisteravond dat hij ’de president van alle Fransen’ wil zijn, maar liet blijken dat hij geenszins van plan is van nu af aan een middenkoers te varen. „De Fransen hebben gekozen voor een breuk met ideeën en gewoonten van het verleden”, zei Sarkozy in een concertzaal vol uitgelaten aanhangers. Hiermee doelde hij, zonder hun namen te noemen, op zijn voorgangers François Mitterrand (1981-1995) en Jacques Chirac, die naar zijn idee terugschrokken voor noodzakelijke hervormingen.

Hij herhaalde bovendien zijn pleidooi voor het herstel van waarden als ’respect, autoriteit, werk, verdienste en inspanning’, een boodschap die niet door iedereen enthousiast is ontvangen en die volgens sommigen zelfs de voorbode is van de vestiging van een politiestaat.

In juni heeft Sarkozy een nieuw electoraal succes nodig: dan gaan de Fransen naar de stembus voor de parlementsverkiezingen.


Trouw, 07-05-2007

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Ambities voor Frankrijk en de wereld


Nicolas Sarkozy, die de presidentsverkiezingen in Frankrijk heeft gewonnen, wil de veranderingen doorvoeren waar zijn voorgangers voor terugschrokken.


Parijs, 7 mei. Frankrijk krijgt een president die het land „weer in beweging” wil brengen. Nicolas Sarkozy (52), gisteren gekozen als opvolger van Jacques Chirac (74), profileert zich als een activist met grote ambities – economisch, sociaal en internationaal. De Fransen hebben dat gewaardeerd. De ex-minister van Binnenlandse Zaken boekte in de tweede ronde van de presidentsverkiezingen een duidelijke overwinning op de socialistische kandidate Ségolène Royal: 53 tegen 47 procent. De opkomst was ongeveer even hoog als twee weken geleden: 84 procent.

Sarkozy vierde zijn zege met een reeks beloftes die zijn geldingsdrang nog eens onderstreepte. De helft van zijn overwinningsrede was aan de wereld gericht. Geen voorzichtige woorden over internationale rechtsorde en behoud van verworvenheden. Sarkozy wil de wereld veranderen zoals hij Frankrijk wil veranderen. Hij belooft aan de kant te staan „van al degenen die vervolgd worden”. Hij wil initiatieven nemen in Europa maar ook in het Midden-Oosten, via een nieuwe Mediterrane Unie met alle landen rondom de Middellandse Zee. De ‘bevriende’ Verenigde Staten kregen de verzekering dat Frankrijk eigenzinnig zal blijven.

De grootste opgave voor Sarkozy is het hervormen van Frankrijk zelf, het land van aanhoudende werkloosheid, groeiende armoede, sociale spanningen en verstarring. Sarkozy heeft er sinds 2002 alles aan gedaan om zich te profileren als de nieuwe sterke man, die de sociaal-economische hervormingen zal doorvoeren waar zijn voorgangers Mitterrand (1981-1995) en Chirac (1995-2007) voor terugschrokken.

In die zin is de verkiezing van Sarkozy echt een breuk in Frankrijk, ook al volgt hij een partijgenoot op. Hij is gekozen omdat hij erin geslaagd is de kiezers ervan te overtuigen dat hij het antwoord heeft op een ‘diep gevoelde behoefte aan verandering’.

Daarom verzamelden zich gisteren duizenden aanhangers op het traditionele feestplein van rechts Frankrijk in Parijs, la Concorde. Omdat ze geloven dat Sarkozy niet zal toegeven als er straks demonstraties en stakingen komen waar geen Franse president aan lijkt te ontsnappen.

Sarkozy heeft vijf jaar om resultaten te boeken. Dat betekent: haast. Hij heeft een programma klaarliggen om binnen honderd dagen hervormingen in gang zetten om de Franse economie dynamischer te maken, de werkloosheid terug te dringen, de verzorgingsstaat te hervormen.

Het tijdschema lag al klaar: De scheidende president Jacques Chirac blijft tot 16 mei aan. Die tijd zal Sarkozy gebruiken voor rust en het formeren van een nieuwe regering. François Fillon (53), vijfvoudig minister onder Chirac en sinds twee jaar naaste medewerker van Sarkozy, wordt naar verwachting premier. Sarkozy heeft aangekondigd dat er ook ministers uit andere partijen komen, onder meer uit het centrum en mogelijk ook van links.

De eerste maanden worden cruciaal: al in juni zijn er parlementsverkiezingen. Als Sarkozy’s partij UMP dan haar meerderheid niet handhaaft, kan hij zijn hervormingsagenda niet uitvoeren. De nieuwe regering gaat al voor die datum in de slag met een uitgekiende agenda. Nog voor de verkiezingen op 10 juni moet overleg met de sociale partners leiden tot hogere lonen. Direct erna volgt wetgeving om een minimum aan dienstverlening in het openbaar vervoer te garanderen tijdens stakingen. Die zullen daarmee een minder verlammende uitwerking hebben op het openbare leven dan in het verleden. Ook omstreden wetgeving om recidiverende criminele minderjarigen vanaf 16 jaar als volwassenen te berechten wil Sarkozy snel doorvoeren.

In het kamp-Sarkozy gaat men ervan uit dat protest in de komende maanden niet zal uitblijven. Fillon zinspeelde er gisteren al op dat een „botsing” met de grootste vakbond, de ex-communistische CGT, onvermijdelijk is om de weg vrij te maken voor hervormingen. Volgens de oppositie komt er nog meer verzet. Zo had Royal de laatste dagen voor de tweede ronde al gesuggereerd dat de verkiezing van Sarkozy tot onrust zal leiden in de arme en multi-etnische voorsteden, waar de ex-minister Sarkozy omstreden is sinds de rellen van 2005. Vannacht bleef de schade beperkt tot enkele incidenten.

Sarkozy probeerde gisteravond met verzoenende woorden de vrees voor tegenstelling in het land weg te nemen. Hij belooft zijn hervormingen vredig en „gebroederlijk” door te voeren. „Dit is niet de overwinning van het ene Frankrijk op het andere”, zei hij in de Salle Gaveau in Parijs, waar hij de overwinning met zijn aanhangers vierde. „Niemand zal het gevoel hebben aan de kant te blijven staan.” Boegeroep van zijn aanhangers tegen Royal kapte hij af.

In de laatste maanden slaagde Royal er niet in hem serieus in de problemen te brengen. De rechtse kandidaat gold als uitgesproken favoriet nadat hij domineerde met een zeer actieve campagne waarin hij de nadruk legde op natie, werk en autoriteit.

Om zijn programma uit te voeren, moet hij ook de kiezers geruststellen die daarvan zijn geschrokken. Bij zijn tegenstanders heerste gisteren vooral ontreddering. Verandering is ook bij hen noodzakelijk, al was het maar omdat Sarkozy met vastbeslotenheid aankondigt dat hij „alles wat ik beloofd heb, ook zal uitvoeren”.


NRC, 7 mei 2007

Bijgesloten Plaatje(s)

 

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

De outsider


Tweehonderd en achttien jaar na de bestorming van de Bastille lijkt Frankrijk dan toch de vetes van de Revolutie te hebben overwonnen. De paradox van de voorbije presidentsverkiezingen was immers dat Nicolas Sarkozy voor grote veranderingen pleitte, opgelegd vanuit Parijs. Ségolène Royal daarentegen propageerde de consensus, van de sociale partners, maar ook van de gedecentraliseerde besturen, als dam tegen radicale veranderingen. Rechts dat op een kleine revolutie aanstuurt, links dat op de rem gaat staan en daarvoor la province te hulp roept. Het is ooit anders geweest.


Charles De Gaulle heeft van Frankrijk de stabiele democratie gemaakt die het land voordien niet was. Als militair uit een conservatieve, katholieke en lange tijd zelfs monarchistische familie koos hij in 1940 niet voor de samenwerking met de zegevierende fascistische bezetter - zoals vele rechtsgezinden - maar voor het voortzetten van de strijd. Daardoor werd hij na 1944, en vooral bij zijn terugkeer vanwege een dreigende militaire staatsgreep in 1958, een cruciale brugfiguur: rechts, maar tegelijk een icoon van de republiek. Zelfs na de breuk van mei 1968 bleef het compromis gehandhaafd: doorgaans regeerde rechts, maar bepaalden linkse ideeën de marsroute.

Sarkozy maakt daar waarschijnlijk een einde aan. Het nijdige opdondertje van Neuilly overstijgt alle clichés. Van vaderszijde een Hongaar, is hij vooral gekneed door een sterke alleenstaande moeder met roots in het Saloniki van voor 1914, toen de Spaans-joodse cultuur daar nog domineerde (van joodse vluchtelingen die eind 15de eeuw uit het katholieke Spanje werden verdreven). Verschroeiend in zijn politieke ambitie, is hij desondanks een rebel die het waagde een zetelend president met herverkiezingsambities binnen diens eigen partij opzij te manoeuvreren. Thuis in de jetset, is hij het ook bij père Gilbert. Sarkozy is een ongewone verbale krachtpatser. Een Fransman die nooit wijn, wel veel thee drinkt.

De nieuwe, 52-jarige president heeft vooral de juiste toon gevonden. Frankrijk hapt naar adem - zoals heel continentaal West-Europa - vanwege een te langdurig soft beleid: we zijn oververzekerd tegen sociale en andere risico's, overbetutteld met reglementen, permanente verpampering en bureaucratie, overbeschermd tegen alle mogelijke angsten die ons vanuit subsidie-likkende lobby's worden aangepraat, overgeleverd aan een tot in het absurde doorgedreven juridisering en mediatisering van het anti-discriminatiestreven.

Bevrijd al die gefnuikte krachten en de welvaart zal weer toenemen, zegt Sarkozy. Verdien meer via minder betutteling. Karel De Gucht merkte maandag al terecht op dat een dergelijke inpassing in de globalisering naar dezelfde remedies zal leiden als bij de Iron Lady: meer werken, meer flexibilisering, meer competitie, een stuk minder zekerheid, minder ambtenaren, minder stakingsrecht, veelal betere lonen, maar ook een verbredende kloof tussen rijk en arm. Alleen verkiest het continent een fluwelen rattenvanger om dergelijke boodschap door te slikken.

Links krijgt meteen een perspectief voor over tien à vijftien jaar aangereikt, nadat het eerst nog veel kruit zal hebben verschoten in spoorweg- en metrostakingen en in geparfumeerde retoriek over précarité, pauvreté en solidarité. Tegen dan zal het minder om de prerogatieven van het overheidsapparaat of de kassa's van de sociale lobby's moeten draaien, en meer om de vervreemding van de geprivatiseerde, mondige burger tegenover zijn eigen job en lot.

Zo'n verhaal als ABN-Amro bijvoorbeeld, Nederlands grootste bank, die voor jaren naar de verdommenis wordt geholpen in een hysterische beursorgie van klungelende directeurs, overspannen concurrenten en grijpgrage aandeelhouders. Dat schreeuwt toch om een vakbond die daar prompt de algemene staking uitroept tot alle betrokkenen klaarheid scheppen over de toekomst van de tienduizenden personeelsleden. Of, in voorkomend geval, tot de aandelenkoersen dermate om zeep zijn geholpen dat alle kapers en graaiers terug naar af moeten. Daar zit de toekomst van links.

De laatste maal dat de Fransen zo massaal naar de stembus trokken en zo'n jonge president kozen, was in 1974 met Valéry Giscard d'Estaing. Het wordt dus ook wel even afwachten wat Sarkozy ervan bakt.

Onomkeerbaar is echter het gegeven dat de Fransen naar iets nieuws snakken. Nous sommes deux atypiques, had de nieuwe president vorig jaar in november al opgemerkt, toen de PS knarsetandend Ségolène Royal tot haar kandidaat designeerde. Misschien, heel misschien waait daar straks wat van over naar die oude satellietstaat au-delà de Valenciennes.


DS, 10-05-2007 (Rolf Falter, freelance journalist)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB