Joe: 12 april, 12 maanden


EEN jaar geleden beleefde Joe de laatste ogenblikken van zijn leven. Ogenblikken die even onaanvaardbaar als dramatisch waren, want zijn overlijden was niet het gevolg van een ongeluk of een ziekte, maar van een al dan niet opzettelijke 'doding'. Joe stierf voor niets meer dan enkele noten muziek die hij met mijn zoon deelde.


Veel vragen spookten toen door mijn hoofd, met name over de vermoedelijke daders die snel gevonden werden dankzij het uitstekende werk van de onderzoekers en de aandacht van de media.

Ik heb nog niet op al die vragen het antwoord gekregen dat ik zocht. Op zich is dat niet zo erg, op voorwaarde dat men niet ophoudt naar die antwoorden te zoeken.

Ook na de onnoemelijk erge dood van Joe blijft het zeer moeilijk een duidelijk beeld te krijgen van de omvang van het geweld in de steden, omdat de klachten niet systematisch worden opgetekend. Vaak gaat het over feiten die als kleine criminaliteit worden beschreven, maar die bijzonder hard aankomen bij de al te talrijke jongeren die er het slachtoffer van worden, en die hen totaal ontredderd achterlaten.

Ook andere vragen blijven actueel: het gevoel van straffeloosheid, de verantwoordelijkheid van de ouders, de manier waarop men zich in de stad kan verplaatsen.

Maar de gebeurtenissen sinds de arrestatie van de vermoedelijke daders hebben mijn zoon in de onzekerheid geduwd. En dat heeft ook gevolgen voor zijn ouders, die grote moeite hebben om die onzekerheid weg te nemen.

We willen ons niet uitspreken over de procedure die aan de gang is, we willen geen twijfel zaaien over de integriteit van de magistraten. Zij moeten naar best vermogen inschatten hoe ze deze zaak aanpakken. Maar we vinden dat die aanpak niet in verhouding staat met de omvang van het drama. Hoe moeten we daarover praten met een jongeman die minderjarig is, maar die net zoals zijn aanvallers bijna meerderjarig is?

Uit zijn vragen blijkt totaal onbegrip: hij vindt dat er heel weinig aandacht is voor zijn statuut van slachtoffer. De bescherming van minderjarigen geldt duidelijk alleen voor delinquente minderjarigen. Men is blijkbaar een essentieel onderdeel van de maatschappelijke reactie op jeugdcriminaliteit vergeten: de bescherming en het herstel van minderjarigen die het slachtoffer zijn van leeftijdsgenoten.

Als wij als ouders ook maar een jota verstand hebben van de opvoeding van onze kinderen, dan weten we één ding met grote zekerheid: de antwoorden op die vragen zijn onontbeerlijk om onze jongen, die vroeger even rustig en joviaal was als zijn vriend Joe, te overtuigen om niet agressief te worden bij het soort gewelddaden waarvan hij al meermaals het slachtoffer was.

Toen hij vernam dat een van de twee aanvallers van zijn vriend niet naar assisen werd doorverwezen en dus in handen van de jeugdrechter bleef (Mariusz O., nvdr), heeft onze zoon ons verweten dat we hem, toen hij klein was, geen gevechtssport hebben laten leren in de plaats van hem te leren zwemmen. Onze argumenten lijken hem toen niet overtuigd te hebben. Hoe moeten we nu op zijn vragen antwoorden? Hoe moeten we hem eerbied voor het gerecht bijbrengen als het gerecht niet reageert op een manier die in verhouding staat tot zijn lijden?

En hoe moeten we reageren als hij zijn ouders met dezelfde aandrang vraagt ,,zijn kleine broer beter voor te bereiden om de aanvallers het hoofd te bieden''? Hij zegt dat die kleine, schuchtere jongen later een nog makkelijker prooi zal zijn dan hijzelf was.

Met al die vragen blijft hij zitten. En er zullen onvermijdelijk nog vragen bij komen, wanneer hij als volwassene keuzes zal moeten maken. Als hij het gevoel heeft niet beschermd te worden, zal hij dan zijn ouders nog willen volgen als zij zich begeven in sociaal gemengde, soms gewelddadige wijken? Sinds beslist werd om Mariusz O. niet uit handen te geven, vraag ik me als vader af hoe ik hem nog kan overtuigen te leven volgens de waarden die wij onze kinderen willen meegeven. Het ziet ernaar uit dat dat een onmogelijke opdracht wordt, als de maatschappij, en het gerecht in het bijzonder, geen antwoorden op zijn vragen kunnen geven. Want voor hem vertegenwoordigen die instellingen de wereld van de volwassenen. Mijn zoon voert al een jaar lang met veel moed een inwendige strijd om te leren leven met de beproeving die hem is aangedaan, om te leren leven met de juridische, sociale en psychologische gevolgen van die beproeving. De kans is niet gering dat hij die strijd nu verzwakt verder moet voeren.

Ik maak me danig zorgen over de toekomst van mijn zoon. Maar ik maak me net zoveel zorgen over de toekomst van Jimmy Van Holsbeeck, de broer van Joe, die maar moeilijk kan aanvaarden dat hij volwassen is moeten worden zonder zijn kleine broer. En ik maak me net zoveel zorgen over alle andere minderjarigen die het slachtoffer zijn van geweld.


Deze brief werd opgesteld door de vader van de vriend van Joe.

DS, 12-04-2007

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Mooie brief die je echt doet laten nadenken over de zaak. Pijnlijk, maar ik kan hierbij maar één hoop hebben: laat de moord niet te zinloos blijven...

Ik denk dat het aan ons als mens is om hiervan werk te maken. Onze samenleving wordt (naar het schijnt) steeds maar meer geweldadiger. Dat moet toch bewust of onbewust een signaal zijn om iets uit te drukken? Laat ons zoeken naar die oorzaak!!!

Schitterende brief...Bart, jij vertelde ons onlangs nog in de klas dat geweld altijd zinloos is en dat is ook zo. Maar de manier waarop Joe vermoord werd, roep op tot vragen... Hoe kan iemand vermoord worden op deze manier en waarvoor dan nog?
Hopelijk maken we zoiets nooit meer mee en hopelijk ook stopt het ander geweld over de ganse wereld. Ik mag natuurlijk ook niet te veeleisend worden, maar ik mag het in ieder geval hopen!