Na de lange flirt met de Europeaan zocht het Turkse meisje toch maar een andere partner: in Iran.


Een jongen uit Europa en een meisje uit Turkije waren in elkaar geïnteresseerd, hoewel ze zagen dat ze best wel verschillend waren. Ze voelden zich tot elkaar aangetrokken, omdat ze ook overeenkomsten hadden. Hun stonden vele uitdagingen te wachten. Wat dat betreft hadden ze elkaar ook wel nodig om die allemaal het hoofd te bieden. En de liefde? Die komt vanzelf, dachten ze.


De flirt, het elkaar aftasten, het elkaar ontdekken... dat verliep moeizaam maar was ook wel spannend. Opposites attract!

De flirtperiode duurde lang en ging goed. Totdat zij aan een serieuze relatie begonnen te denken. Op dat moment kwamen wederzijdse eisen naar boven. En niet te vergeten, de verwachtingen, soms open en bloot geuit maar vaker in stilte gekoesterd.

De jongen en het meisje zochten naar een basis voor een lange samenwerking. Ze wilden de zekerheid dat haar oriëntaalse spontaniteit niet zou clashen met zijn westerse hang naar wetten en regels. Ze bespraken hoe de kinderen zouden worden opgevoed: islamitisch of christelijk.

Iedereen bemoeide zich ermee: hun ouders en vrienden, zelfs de paus. Een grappige paus was dat. Voordat hij paus was geworden, had hij gezegd dat een islamitische nooit zou mogen worden toegelaten tot een christelijke familie. Maar nu hij paus was, verklaarde hij tijdens een bezoek aan haar vader, dat zij, de Turkse schoondochter in spe, een volwaardig lid van de christelijke familie mocht zijn. Een draaikont, zou Balkenende hebben gezegd.

Ondanks de pauselijke zegening, klonk er steeds meer protest vanuit de Europese hoek. De familie van de jongen twijfelde aan haar intenties. Wilde ze het leven delen met deze jongen uit liefde of was ze alleen uit op zijn rijkdom?

Ze vreesden ook dat de miljoenen familieleden van het meisje bij de schoonzoon zouden intrekken. Immers: hij was welvarend, en zijn onderkomen was zo groot en van alle luxe voorzien dat niemand van de familieleden de verleiding kon weerstaan huis en haard te verlaten voor al die pracht en praal in Europa. De jongen werd bang. Maar omdat hij haar nog steeds aantrekkelijk vond, kon hij er geen definitief einde aan maken. Daarom begon hij steeds meer van haar te eisen. Ze moest bewijzen dat ze goed genoeg voor hem was.

Het meisje begreep er niets meer van. Zij dacht namelijk dat haar intentie om bij hem te willen horen, voldoende was. Zij zei tegen hem: „We hebben elkaar leren kennen en ik vind jou aardig. Je zou een goede partner kunnen zijn. Maar ik weet het natuurlijk niet zeker. Dat zullen we gedurende de relatie ontdekken. We zullen er samen aan werken. Een ding is zeker: ik wil met jou zijn.”

Ze praatten en praatten. Ze gaven elkaar tijd om na te denken. Maar ook om te veranderen. Want elkaar loslaten wilden ze ook niet. Vooral zij dacht veel na, probeerde te veranderen, maar dat ging de jongen niet snel genoeg.

Zij kon haar eigenheid niet zomaar overboord gooien. Waarom zou ze ook. Dat was in eerste instantie toch juist het aantrekkelijke aan haar geweest. Oké, ze wilde best wel toegeven dat het democratischer moest. En geordender en planmatiger, Europeser eigenlijk. Dat beloofde ze hem. Nu konden ze vast en zeker een serieuze verbintenis aangaan.

Mis. Hoezeer ze ook haar best deed, ze was nog niet goed genoeg voor hem. Hij bleef haar bekritiseren, gesteund door zijn grote Europese familie. Ze werd er moedeloos van.

Uiteindelijk brak dat de relatie op. Op een dag werd ze wakker en zei: „Stik maar in je eisen. Ik zoek wel een nieuwe partner. Een jongen in Iran heeft al belangstelling. Mijn vader Erdogan is er al naartoe voor een eerste verkenning.”


Trouw, 05-12-2006

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB