Ophef na uitspraak paus over djihad


Een preek van paus Benedictus XVI over de djihad heeft woede gewekt bij moslims.


De paus illustreerde dinsdag tijdens zijn bezoek aan Duitsland in Regensburg een betoog over geloof en geweld met een gesprek tussen een geleerde Pers en de 14de-eeuwse keizer Manuel Paleologos II. Daarin zei de laatste: „Toon me wat Mohammed aan nieuws heeft gebracht, en je vindt alleen slechte en onmenselijke dingen, zoals zijn bevel om het geloof dat hij predikte te verbreiden door het zwaard.”

Een woordvoerder van de paus benadrukte dat hij over geweld wilde spreken, en alle godsdiensten respecteert. Maar veroordelingen kwamen gisteren van overal uit de islamitische wereld. De invloedrijke geleerde Joessef al-Kardawi riep de paus op, zijn excuses te maken.

Ali Bardakoglu, hoofd van het Turkse Directoraat voor Religieuze Zaken, noemde de preek „zorgwekkend, bedroevend en ongelukkig”.

Hij zei, geen nut meer te zien in de komst van de paus naar Turkije, in november, op uitnodiging van de president. De paus zal er patriarch Bartholomeus ontmoeten, de meest vooraanstaande geestelijke van de oosters-orthodoxe kerken. Dat die in Istanbul zetelt, heeft een historische reden: ooit was dat Byzantium: daar hielden keizers als Paleologos hun diepzinnige gesprekken.


Trouw, 15-09-2006

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Terecht.
En het moet hier eens gedaan zijn met het in de jihadi-mood geraken van zodra iemand zich negatief over Islam uitlaat. Hello verlichting, je lijkt zo ver weg als ik naar al die finger-waving wacko's kijk. Back to the dark ages

Gemengde gevoelens:

Enerzijds denk ik het zelfde als Wouter, met name dat er wel héél veel (sorry maar het gaat echt niet om enkelingen, zoals positivisten wel vaak durven beweren) een vrij radicale interpretatie hebben van de koran. En ik baseer me niet enkel op verontrustende mediaberichten die weleens de kop op steken.

Anderzijds ben ik al een tijdje aan het lezen in de koran, met bijbehorende verklarende teksten op het net, en moet ik tot de conclusie komen dat er wel degelijk prachtige teksten in staan. En de kern ligt zeker niet in het geweld.

Heb wat verder zitten zoeken op het net en volgens mij heeft de media deze uitspraken (zoals vele uitspraken van de paus) weer eens uit de context gerukt en volledig uitvergroot.

__________________
"Helden en getal zijn woorden die niet paren, leeuwen lopen in geen benden, veel kan zo weinig zijn. Macht van getal is zo vaak waan van macht. Wie zijn getal niet kent, kent zijn moed en één kan dan een leger zijn".- Cyriel Verschaeve -

Kan er trouwens snel iemand een cartoon van de paus maken voordat er weer een paar gebouwen in vlammen opgaan?

__________________
"Helden en getal zijn woorden die niet paren, leeuwen lopen in geen benden, veel kan zo weinig zijn. Macht van getal is zo vaak waan van macht. Wie zijn getal niet kent, kent zijn moed en één kan dan een leger zijn".- Cyriel Verschaeve -

Tussen godsdiensten is geen goede dialoog mogelijk zonder kritiek


Bespot worden is een kleine prijs voor de vrijheid, schrijven de filmmaker Eddy Terstall en de cabaretiers Hans Teeuwen en Diederik Ebbinge in hun manifest voor de vrijheid van meningsuiting, dat inmiddels is ondertekend door PvdA, GroenLinks, D66, VVD, SP, LPF en de groep Nawijn. Spot en kritiek zijn (...) instrumenteel in het proces van voortschrijdend inzicht en daarom noodzakelijk in een vrije, dynamische samenleving.


Als we het woord spot even tussen haakjes zetten is dit precies wat paus Benedictus XVI in praktijk bracht toen hij deze week in een theologische lezing aan de universiteit van Regensburg de veertiende-eeuwse Byzantijnse keizer Manuel II citeerde. Hij zei over de profeet: Laat me zien wat Mohammed voor nieuws heeft gebracht. Wat je dan tegenkomt is niets dan kwaads en onmenselijks, zoals zijn bevel om het geloof dat hij predikte met het zwaard te verbreiden.

Zo’n tekst komt hard aan. En als het over geweld gaat had de paus ook wel wat nadrukkelijker naar de eigen kerkgeschiedenis kunnen verwijzen met zijn kruistochten en heksenverbrandingen. Dat neemt niet weg dat de boodschap van het Nieuwe Testament er niet één is van geweld. Anders gezegd, hier ligt een belangrijk verschil in uitgangspunt, dat in een goede dialoog tussen beide godsdiensten niet weggemoffeld mag worden. De expliciete vraag is: hoe vat de islam deze boodschap van de profeet op en hoe gaat men daarmee om in een wereld waarin het woord djihad en het gebruik van geweld een geladen betekenis hebben gekregen?

Een heel andere vraag is het of het verstandig was van de paus deze kwestie op deze manier aan de orde te stellen. Wereldwijd reageerde de moslimgemeenschap onthutst. Het heette dat de paus de profeet heeft beledigd en er werden excuses geëist. Kortom, er werd een sfeer opgeroepen waarin de vrijheid van meningsuiting onder druk wordt gezet, niet alleen die van een paus, maar ook die van miljoenen anderen die er misschien precies hetzelfde over denken.

De klassieke vraag is telkens weer: moeten we daarvoor wijken? Moeten we de gevoelens van gekwetstheid zwaarder laten wegen dan de uitingsvrijheid? Nee, dus. Tussen godsdiensten kan een goede dialoog niet bestaan zonder het kunnen uitoefenen van kritiek. En in de wereld van de kunsten mag daar zelfs spot in doorklinken. Zonder die uitingsvrijheid geen ontwikkeling. Dan wordt de wereld star.


Trouw, 16-09-2006

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Het waren niet eens zijn eigen woorden... Een citaat.. Wat we te zien krijgen is dat bepaalde personen hun wil ingewilligd zien, nl dat Islam en de Profeet niet mogen bekritiseerd worden. En het werkt, kijk wat de journalistenbond heeft gedaan na de cartoonrel. Dit is on-be-grij-pe-lijk. Wie of wat houdt iemand tegen om Jezus Christus, zoon van God, belachelijk te maken? Wie of wat houdt iemand tegen om publiekelijk ouderwetse kerkteksten ivm inquisitie en heksenvervolging te lezen, voor te lezen, of te publiceren?
Dus oude geschriften citeren mag niet meer omdat er mogelijk een belediging/eender wat kan achter zitten?
What the hell man..
En het gaat altijd maar over dat ene uit-de-context-gerukte zinnetje... Geef de hele tekst D'OH

Het spijt de paus, maar excuses blijven uit


Paus Benedictus XVI is ’bijzonder bedroefd’ over de reacties op zijn rede waarin hij zich kritisch uitliet over de profeet Mohammed. De paus benutte het Angelusgebed in zijn buitenverblijf in Castel Gandolfo bij Rome om in te gaan op de golf van protest in islamitische landen tegen zijn lezing van vorige week in het Duitse Regensburg.


Hij bood geen excuses aan voor dat optreden, maar zei dat hij het diep betreurde dat ’een korte passage in mijn rede is opgevat als beledigend voor moslims’. „Ik hoop dat deze uitleg voldoende is om de gemoederen te kalmeren en mijn werkelijke bedoeling, een openhartige en eerlijke dialoog met wederzijds respect, te begrijpen.”

De bewuste passage is een middeleeuws citaat, zo benadrukte de paus, dat ’in geen enkel opzicht mijn eigen standpunt weergeeft’. Het gaat om een uitspraak van de veertiende-eeuwse Byzantijnse keizer Paleologos, die zei dat de profeet Mohammed ’niets dan kwaads en onmenselijks heeft gebracht, zoals zijn bevel het geloof met het zwaard te verspreiden’.

De paus moet veel duidelijker zijn, vinden Moslimbroeders

In Regensburg gaf de paus een toelichting bij Paleologus. Hij zei dat de uitspraak van de keizer nu ’verrassend bot’ overkomt, maar dat hij terecht had gewezen op ’de onverenigbaarheid van geweld met Gods natuur’. De paus sloot af met dezelfde oproep tot een ’openhartige en eerlijke dialoog’ als die van gisteren in Castel Gandolfo.

De proteststorm, die dit weekend aanzwelde, is na de interventie van de paus nog niet gaan liggen. Twee Iraakse terreurgroepen hebben gedreigd met represailles tegen het Vaticaan.

De invloedrijke Moslimbroederschap in Egypte zei aanvankelijk dat ’dit genoeg is als verontschuldiging’, maar kwam daar later op terug: „De paus moet duidelijker zijn om aan de verwarring een eind te maken.”

Ook de Palestijnse Hamas liet weten er geen excuses in te zien. In de Palestijnse gebieden zijn kerken aangevallen, een daad die de Palestijnse premier Hania heeft veroordeeld.

Zondagochtend werd een Italiaanse non in de Somalische hoofdstad Mogadishu door twee mannen gedood. Zij sloegen toe bij het kinderziekenhuis waar de 67-jarige Leonella Sgorbati sinds 2002 werkte.

De moordenaars hebben waarschijnlijk gehoor gegeven aan een religieuze autoriteit die tot het doden van ’eenieder die de profeet beledigt’ had opgroepen.

Volgens het Vaticaan zal een reis naar Turkije van Benedictus in november gewoon doorgaan.


Trouw, 18-09-2006

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Door hun manier van reageren laten ze spijtig genoeg wel zien dat zijn uitspraak terecht was
De paus mag niet zeggen dat de islam predikt om het geloof met het zwaard te verspreiden, maar ondertussen bewijst hun reactie dat dat wel exact is wat ze doen...
Erg spijtige zaak.

__________________
"De jeugd van tegenwoordig houdt alleen maar van luxe, heeft slechte manieren en veracht de autoriteit.
Zij heeft geen respect voor oudere mensen. De jeugd verpraat de tijd terwijl er gewerkt moet worden, schrokt bij de maaltijden het voedsel naar binnen, legt de benen over elkaar en tiranniseert de ouders..."
- Socrates, 2400 jaar geleden... -

“Better the Sultan’s turban than the Cardinal’s hat”

by Colin Buchanan


Apart fom the sinister decision to launch an attack on Islam at this moment in history when the supreme question of war or peace hangs in the balance, there is a rather bizarre aspect to this whole affair viz. the curious decision to quote a Byzantine emperor’s views on Islam.


Byzantium had experienced first hand the brutality of the western crusaders who, goaded on by Catholic priests in 1203 had sacked the city in one of the greatest atrocities in history, magnified several-fold by the immense cultural and intellectual loss in what was one of the great centres of = world civilization. This shocking act of delinquency way surpassed the sacking of Rome by the Goths or the, relatively humane, subsequent sacking of Byzantium by the Turks. Here is how it was recorded by one Byzantine historian:

"No one was without a share in the grief. In the alleys, in the streets, in the temples, complaints, weeping, lamentations, grief, the groaning of men, the shrieks of women, wounds, rape, captivity, the separation of those most closely united. Nobles wandered about ignominiously, those of venerable age in tears, the rich in poverty. Thus it was in the streets, on the corners, in the temple, in the dens, for no place remained unassailed or defended the suppliants. All places everywhere were filled full of all kinds of crime. Oh, immortal God, how great the afflictions of the men, how great the distress!"

The Byzantine historian Nicetas Koniates wrote: "even the Muslims are human and well-disposed, reported to[compared to] those people who carrie the cross of Christ on the shoulders"

Manual II Paleologos ( the emperor who Benedict quoted) had reason to fear the Muslims since Byzantium was perpetually on the verge of falling to them, as indeed it did in 1453. But even in the midst of that final siege one of the city’s last great statesmen was heard to say “Better the Sultan’s turban than the cardinal’s hat”

In fact the destruction or a least fatal weakening of the Byzantine Empire was the main outcome of the crusades whose nominal goal was the reconquest of the Holy Land. It was rather as if todays war against Islam was really an oblique attempt to undermine Europe and Russia in accordance with the perennial goals of British foreign policy as outlined by Mackinder i.e. that Europe and Eurasia should forever be divided. (That may very well be the case. Arguably, the turn towards Iraq only came when the campaign to destabilise Serbia and then Russia reached an impasse and even the submissive Yeltsin threatened to use nuclear weapons to defend Russia.)

Thank you,Your Holiness, for reminding us, unconsciously, of things you would rather keep forgotten, Western Christendom’s jihad against its religious foes culminating in the destruction of the beautiful city of Byzantium, echoed nearly a thousand years later in the destruction of Kosovo’s churches.


endempire,blogspot.com, 17-09-2006

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Toespraak paus in Regensburg ging niet over islam
Hilversum (door Christian van der Heijden) 18 september 2006 - Veel mediacommentatoren van de gewraakte passages uit de toespraak van Benedictus XVI aan de universiteit van Regensburg hebben de als brisant ervaren speech tot een pr-aangelegenheid versmald. Had de paus een goede media-adviseur gehad dan zou het citaat van de Byzantijnse christenkeizer Manuel II Palaeologus nooit gebruikt zijn. Want iedere communicatiespecialist weet dat een geleerd betoog dat door de massamedia is gefilterd het grote publiek nooit één op één kan bereiken. En wel om de simpele reden dat academische teksten nu eenmaal niet door iedereen begrepen kunnen worden. Tot zover de pr. Nu de inhoud.

Waar ging het over?
Waar ging de oratie van voormalig theologieprofessor Ratzinger nu eigenlijk over? Over de islam, de jihad, Turkije, moslimfundamentalisme, terrorisme? Niets van dit alles. Benedictus citeerde de Middeleeuwse keizer niet omdat deze vond dat het verkeerd is om het geloof via het zwaard te verspreiden, maar vanwege diens overtuiging dat “niet overeenkomstig de rede te handelen, tegen het wezen van God indruist”.

Verbazingwekkend grof
Het enige wat er bij overgevoelige moslims is blijven hangen is deze passage: “Toon mij dan wat Mohammed voor nieuws heeft gebracht en je zult slechts kwade en onmenselijke zaken aantreffen, zoals zijn voorschrift het geloof dat hij predikte door het zwaard te verbreiden”. Als Benedictus deze woorden inderdaad zou hebben onderschreven zou hem terecht kunnen worden verweten de islam te hebben beledigd. Maar de paus onderschrijft deze woorden niet, integendeel, hij noemt deze passage “verbazingwekkend grof”.

Correct denken
Wat de paus wel onderschrijft is wat er in het vervolg staat. Daarin zegt Manuel II Palaeologus: “Geloof is de vrucht van de ziel, niet van het lichaam. Wie dan iemand tot geloof wil voeren heeft de vaardigheid tot de juiste rede en het correcte denken nodig, maar geen geweld en bedreiging”. Het punt dat Benedictus met deze passage heeft willen maken is niet dat de jihad verkeerd zou zijn, maar dat geloofsverkondiging een rationele aangelegenheid is.

Intellectualisme versus voluntarisme
Wat volgt is een complexe uiteenzetting over het grote thema van de theologie: de verhouding tussen geloof en rede. Benedictus herhaalt het intellectualistische standpunt van het orthodox-katholieke godsbeeld: God is de ultieme redelijkheid (intellectus is Latijn voor ‘verstand’ of ‘begrip’). Daartegenover staat het voluntaristische godsbeeld: Gods wil heerst. Volgens het voluntarisme (voluntas, Latijn voor ‘wil’) laat God zich slechts leiden door zijn eigen wil. Zijn wilsbesluiten vertonen geen enkele analogie met de menselijke redelijkheid. Wat God heeft besloten, kan door een mens als onredelijk, ja zelfs als niet goed zijnde, worden ervaren. Maar omdat Hij God is, heeft de mens zich maar te schikken.

God is absoluut transcendent
Vervolgens citeert de paus Adel-Théodore Khoury, de Libanese religiewetenschapper die in 1966 een Franstalig tekstkritisch boek uitgaf met daarin de dialoog van Manuel II Palaeologus met een Perzische geleerde. Khoury zegt dat God in de islam absoluut transcendent is. Dat wil zeggen dat God volstrekt onbegrijpelijk is; Hij is niet gebonden aan menselijke categorieën, ook niet als het over redelijkheid gaat. Benedictus vermeldt nog even dat Khoury de Franse islamoloog R. Arnaldez aanhaalt. De laatste haalt op zijn beurt de Andalusische moslimfilosoof Ibn Hazm (994-1064) aan. Diens voluntarisme gaat zover dat hij zegt dat God zelfs niet aan zijn eigen Woord gehouden is. Als God het wil, dan zou Hij de mens zelfs tot afgoderij kunnen verplichten, aldus Ibn Hazm.

Logos
Nogmaals: Benedictus’ rede gaat niet over het islamitisch godsbeeld. In zijn betoog voert hij oude teksten op die hij slechts als een gegenüber voor het christelijk godsbeeld gebruikt. Dat godsbeeld komt volgens de paus voort uit een unieke combinatie van het Hebreeuwse én het Griekse denken. Beter geformuleerd: het joodse denken over God wordt in het Nieuwe Testament niet alleen door de Grieks-filosofische terminologie verwoord, de Griekse manier van denken is voor een groot deel eigen aan het christelijke geloof. Dat blijkt vooral uit het gebruik van het Griekse woord Logos. Dat kan zowel ‘rede’ als ‘woord’ betekenen. Benedictus haalt in dit verband de proloog van het Johannesevangelie aan: ‘In het begin was de Logos, de Logos was bij God en de Logos was God.’ Waarmee volgens de paus is gezegd dat de diepste oorsprong van de goddelijke en de geschapen werkelijkheid de rede is.

Onthellenisering
In het vervolg van zijn discours zet de paus uiteen dat sinds de 16e eeuw het katholieke intellectualisme bedreigd wordt door de leer te ontdoen van de Griekse denkwijze: onthellenisering noemt men dat. Het begon in aanleg met het voluntarisme van de franciscaanse filosoof Duns Scotus (1266-1308). Het christelijk voluntarisme culmineerde in de Reformatie, met name het in onze streken vigerende calvinisme – de menselijke rede is vanwege de algehele zondeval niet bij machte iets van God te begrijpen; redding wordt enkel door geloof in genade verkregen, Deo volente.

Inculturatie
De tweede aanval op het katholieke intellectualisme werd volgens Benedictus ingezet door de moderne toe-eigening van rationaliteit door de positieve wetenschap, waardoor het geloof werd teruggedrongen naar het domein van de subjectiviteit. De derde aanval behelst de ‘ontmaskering’ van het Grieks-christelijk denken als een eerste geslaagde vorm van inculturatie. Het christelijk geloof, door de RK-Kerk als redelijke Godskennis gepresenteerd, is volgens de critici van deze derde ‘onthelleniseringsgolf’ een restant uit de tijd waarin de oerkerk zich genoodzaakt voelde het evangelie voor de Griekse wereld verstaanbaar te maken.

Rede als basis voor dialoog
Het zal niet verbazen dat Benedictus, gezeten in de streng wetenschappelijke omgeving van de Regensburger universiteit, pleit voor een herwaardering voor het katholieke (Grieks-Hebreeuwse) intellectualisme. Tot slot citeert de paus nog eenmaal Manuel II Palaeologus: “Niet te handelen volgens de Rede, volgens de Logos, druist in tegen het wezen van God.” De pontifex vervolgt: “In deze grote Logos, in deze uitgestrektheid van de rede nodigen wij bij de dialoog tussen de culturen onze gesprekspartners uit.”

Onzin om excuus te eisen
Het is nu de vraag of de van Logos doortrokken Bisschop van Rome zich bewust was van de gevaren van het explosieve materiaal dat zijn oratie bevatte. Je mag verwachten van een weldenkend mens dat hij weet dat de wereld buiten de collegezaal niet dezelfde liefde voor de Logos tentoonspreidt als de leden van de universiteitsgemeenschap. Dat woorden die een publiek figuur spreekt vaak uit zijn verband worden getrokken, is een gegeven waar je ook als paus rekening mee moet houden. Zeker als je weet dat veel kinderen in de moslimwereld al vroeg leren dat de Kruistochten ooit door een paus waren begonnen. Gelukkig kunnen we er gevoeglijk van uitgaan dat Logos-minnaars binnen de islam – mogelijke deelnemers aan de interreligieuze dialoog - te zijner tijd de woorden van Benedictus correct zullen duiden en zullen inzien dat het onzin is om van Benedictus excuus te eisen.

http://www.katholieknederland.nl/ac...FJaar2006.html#

Alleszins verhelderend!

Toont nog maar eens de noodzaak aan van het minstens tijdelijk 'opschorten van een oordeel' in sommige gevallen...

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Paus Benedictus XVI betuigt "diep respect" voor islam


De opmerkingen van paus Benedictus XVI over de islam, die kwaad bloed hebben gezet bij moslims over de hele wereld, zijn verkeerd begrepen. Dat heeft de paus woensdag gezegd tijdens zijn wekelijkse audiëntie.


De paus betuigde een "diep respect" voor de islam en liet weten dat het citaat dat hij aanhaalde niet zijn eigen mening weergeeft. Benedictus hoopt dat zijn recente toespraak in Duitsland tot een "zelfkritische dialoog" leidt tussen de godsdiensten en culturen. "Ik heb een citaat aangehaald over de relatie tussen godsdienst en geweld. Dit citaat is jammer genoeg verkeerd begrepen", zei de paus. "Ik wilde uitleggen dat niet religie en geweld hand in hand gaan, maar religie en rede. Ik hoop dat mijn diep respect voor alle godsdiensten en moslims die één god aanbidden duidelijk is", luidde het nog. (kva) (Belga 20:54)


Blog DM, 20-09-2006

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Waar beginnen en eindigen grenzen van respect?
Waar begint vrije meningsuiting?

Dit hangt van allerlei factoren af:
Sommige onderwerpen liggen gevoelig bij bepaalde bevolkingsgroepen.
Indien er net oorlog geweest is of als het economisch slecht gaat zal de bevolking ook anders reageren.

De vraag is in feite: “Wat mogen we allemaal zeggen tegen en over elkaar zonder iemand te kwetsen.”

Er zijn dus grenzen: dat kan nog net, dat absoluut niet.
Het uiterste van deze grenzen ligt vast door allerlei geschreven wetten en rechten. Bv we mogen niemand aansporen om te doden.
Wil dit zeggen dat we altijd alles mogen zeggen zolang we maar niet wetten overtreden.
Tuurlijk niet, de wetten zijn de absolute limiet, om elkaar niet te kwetsen zullen we onze grenzen lager moeten leggen. Maar hoeveel lager?
Het beste is om je in te leven in de andere persoon of bevolkingsgroep. Zou je u uitspraak zelf slecht opvatten? En vervolgens je gedachten zo formuleren zodat er zo weinig mogelijk verkeerde interpretaties ontstaan.
En ik denk als mensen zeker weten dat je het goed met elkaar voor hebt dan kun je zo goed als alles zeggen.

Willem Leysen
Groep 4
4EM et

ik ga hier kort zijn:

de uitspraak van de paus was een te cru gezegd, maar hij heeft een punt!

dus ik kan begrijpen dat de aanhangers van allah er niet mee opgezet waren/zijn, en ik denk moest ik zo aan mijn geloof gebonden zijn zou ik er ook niet mee kunnen lachen.

Ik zal nog korter zijn

Het was geen uitspraak van de Paus, de paus CITEERDE gewoon een Byzantijnse keizer. Dus nix te cru

En zoals in de vorige post reeds vermeld werd, ging de discussie helemaal nie over de Islam. Dus de moslims hebben niet de minste reden om zo 'pissed' te zijn, ze zouden eerder kwaad moeten zijn op de media die weer aast op sensatie.

__________________
"All that is necessary for the triumph of evil is that good men do nothing." (Edmund Burke)

Ik zal iets minder kort zijn.

Of het nu om een citaat gaat of niet, vind ik van ondergeschikt belang. De context daarentegen is iets belangrijker. Stel nu het volgende: het Vlaams Blok gebruikt op zijn verkiezingsaffiches iets dergelijks: "De islam is de godsdienst van het zwaard. - Paleologus"

Dan kunnen we toch stellen dat het hier om een lichte vorm van racisme gaat en bijgevolg dus uiterst verwerpelijk is.

De paus gebruikte dezelfde woorden in een andere context, nl. een uiterst intellectuele speech voor een publiek van theologen. Het hoeft dus ook niet te verbazen dat er tijdens dergelijke academische zittingen bepaalde uitspraken worden gedaan om de discussie uit te lokken. (!)

Wat mij dus bijzonder verontrust, is niet zozeer het feit dat mohammed-met-de-pet zich hierdoor beledigd voelt, maar wel dat dat ook het geval is voor de hogeropgeleide moslim, die vertrouwd zou moeten zijn met dergelijke academische toestanden.

De paus had dit uiteraard moeten voorzien, zullen sommigen zeggen. En hij zou het ook kunnen verzwijgen - om het met R. Torfs te zeggen - uit liefde voor zijn medemens. Maar daarbij zou te snel voorbijgegaan worden aan het feit discussies op dat niveau dikwijls kiemen zijn voor veranderingen.

Net omwille van die reden kan de uitspraak van de paus niet onterecht zijn, wat de inhoud ook was. En evenmin hoeven hiervoor excuses worden aangeboden. Wat wel tot nadenken stemt is de reactie van de andere zijde... Ik zie de toekomst somber in.

__________________
'I have never let my schooling interfere with my education.'
-- Mark Twain

Bwah... ik vind het toch al positief dat het er naar uitziet dat deze 'affaire' binnen de moslimwereld stilaan 'uitdovend' is... voor hetzelfde geld had het terug de heisa van de Deense cartoonaffaire kunnen zijn...

Heb i.t.t. Kenny de indruk dat vooral van 'bovenaf' in de moslimwereld snel het inzicht is ontstaan dat men de verkeerde 'vijand' had uitgekozen: voor de fundi's aan moslimkant zijn niet zozeer de paus of 'de katholieken' de vijand, maar de compleet geseculariseerde, niet-kerkelijke Westerse 'goddelozen'!



Dat is idd een vaststelling die noopt tot meer somberheid! Sommige gieren hebben er blijkbaar alle belang bij om een uitspraak ongegêneerd uit de context te rukken om vervolgens op basis van EIGEN GECREËERD 'NIEUWS' hun oplages verdubbeld (en nog veel meer) te zien!

Dat is dan ook de ECHTE 'goddeloze' samenleving waar we ons heel terecht zorgen over moeten maken: nl. die maatschappij waar de markt en enkele de markt de dienst uitmaakt: 'Als het maar verkoopt'... 'et après moi, le dèluge'!

Vraag het ook eens aan de mensen in Abidjan (Nigeria) die al meer dan een maand moeten overleven in een ondraaglijke stank... ook nog zoiets waar in functie van ongebreideld winstbejag al het andere 'waarde-volle' compleet gepasseerd wordt...

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Het is gelukt om via citaten van een middeleeuwse keizer voor middeleeuwse taferelen te zorgen


Het is om moedeloos van te worden: een niet-moslim roept, tekent of schrijft iets lelijks over de islam en het lijkt alsof de halve islamitische wereld erover valt. Of het nu gaat om suffe afbeeldingen van de profeet Mohammed of een belediging aan zijn adres.


Altijd zijn er wel radicale figuren te vinden, die als door een wesp gestoken, maar al te graag met hun briesende gezichten voor de camera’s verschijnen. Om precies het stereotiepe beeld te bevestigen dat we langzamerhand via de westerse media voorgeschoteld krijgen. Eerst kruipen deze heethoofden plotseling van overal uit hun duistere holen. Dan schreeuwen ze verblind door haat in naam van de islam en in volle schijnwerpers moord en brand. Het is deze keer de paus gelukt om via een absurd citaat van een middeleeuwse keizer voor middeleeuwse taferelen in een deel van de moslimwereld te zorgen. Op de televisie en kranten zag ik ze de paus vervloeken en hem in de gedaante van een pop symbolisch verbranden. Geen fraai beeld om te zien als je de ander nog wilt overtuigen dat de echte islam nooit hand in hand gaat met dom geweld.

Met het citaat van een Byzantijnse keizer, die suggereerde dat Mohammed niets dan slechts heeft voortgebracht, heeft de paus nog meer spanning veroorzaakt tussen moslims en niet-moslims. Nu lijkt het alsof de radicale raddraaiers onder ons, die onder het mom van vrijheid van beledigen óf overdreven respect voor profeten alleen hun onbeschoft gedrag tonen, toch gelijk gaan krijgen met hun geleuter dat een botsing tussen de westerse en islamitische beschaving onvermijdelijk is. Eeuwenlang roepen zij hun landgenoten op om hun zwaarden te slijpen en de ander aan te vallen.

In Brussel hoorde ik van een verontruste Belg een verhaal dat me niet vrolijk stemde. Hij vertelde me hoe hij schrok van een landgenoot die onlangs woest uithaalde naar alle Europese moslimburgers. Met zijn vlammende tirade vertelde deze landgenoot hem hoe hij over moslims dacht. ,,Ze zijn niet te vertrouwen! Als bloeddorstige moren willen zij Europa met het zwaard bekeren!” Nu is dit geluid niet nieuw, want ik hoor al jaren dat sommige Nederlanders bang worden van gefrustreerde moslims die alsmaar roepen: ,,Wacht maar tot we hier in meerderheid zijn!’’

Vandaar dat Nederland onlangs in de stress schoot toen oud-minister Donner erop los fantaseerde en zei dat een driekwart meerderheid hier de sjaria kan invoeren. Dat zou uniek zijn, want nu regeert bijna geen enkel moslimland met alleen de sjaria in de hand! Maar ach, wat heeft het voor zin om dit te zeggen als onze kijk nu door enge geesten wordt gedomineerd. Als islamofoben in de krant al een foto zien van een hysterische Pakistaan die een sinterklaaspop verbrandt, slaan ze direct wartaal uit.

Ook ik heb de buik vol van westerlingen die bij het zien van beelden van holbewoners met een moslimachtergrond de islam of Mohammed de schuld van alles geven. Wie dat doen moeten van hun superioriteitsgevoel af geholpen worden. De paus is volgens hen verkeerd begrepen. Volgens mij bedoelde hij het goed en heeft hij het allerbeste voor met de moslims. Hij wil dialoog. Maar via een oud citaat eerst met modder gooien naar de profeet en dan zeggen dat je wilt praten komt bij moslims niet geloofwaardig over. Toch wilde hij per se spreken met de ambassadeurs uit moslimlanden. Het zal me verbazen als ik vandaag lees dat hij nog iets positiefs te melden had over de islam of de profeet, want de paus is zelf de ayatollah van de katholieke wereld. En dat is precies het kernprobleem voor moslims die niet met kritiek kunnen omgaan.

De mens Mohammed is na zijn dood tot een moslimpaus gekroond. En als veronderstelde plaatsbekleder ben je onfeilbaar en duld je kritiek van niemand.

Youssef Azghari werkt aan een roman en schrijft daarom voorlopig geen columns.


Trouw, 26-09-2006

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Men moet eerst leren luisteren, dan had hij nooit achteraf moeten zeggen dat hij wil praten. Dat ene zinnetje is perfect geplaatst in de context, maar het wordt er uitgerukt en opgefokt, net als bij de cartoonrel, toen we cartoons zagen verschijnen die helemaal nooit verschenen waren wegens écht wel té beledigend pur sang.

Zoals ik in een eerdere post al zei, sommigen zien hier hun hidden agenda ingewilligd.

Distinguished Ladies and Gentlemen,

It is a moving experience for me to stand and give a lecture at this university podium once again. I think back to those years when, after a pleasant period at the Freisinger Hochschule, I began teaching at the University of Bonn. This was in 1959, in the days of the old university made up of ordinary professors. The various chairs had neither assistants nor secretaries, but in recompense there was much direct contact with students and in particular among the professors themselves. We would meet before and after lessons in the rooms of the teaching staff. There was a lively exchange with historians, philosophers, philologists and, naturally, between the two theological faculties.

Once a semester there was a "dies academicus," when professors from every faculty appeared before the students of the entire university, making possible a genuine experience of "universitas": The reality that despite our specializations which at times make it difficult to communicate with each other, we made up a whole, working in everything on the basis of a single rationality with its various aspects and sharing responsibility for the right use of reason -- this reality became a lived experience.

The university was also very proud of its two theological faculties. It was clear that, by inquiring about the reasonableness of faith, they too carried out a work which is necessarily part of the "whole" of the "universitas scientiarum," even if not everyone could share the faith which theologians seek to correlate with reason as a whole. This profound sense of coherence within the universe of reason was not troubled, even when it was once reported that a colleague had said there was something odd about our university: It had two faculties devoted to something that did not exist: God. That even in the face of such radical skepticism it is still necessary and reasonable to raise the question of God through the use of reason, and to do so in the context of the tradition of the Christian faith: This, within the university as a whole, was accepted without question.

I was reminded of all this recently, when I read the edition by professor Theodore Khoury (Muenster) of part of the dialogue carried on -- perhaps in 1391 in the winter barracks near Ankara -- by the erudite Byzantine emperor Manuel II Paleologus and an educated Persian on the subject of Christianity and Islam, and the truth of both.

It was probably the emperor himself who set down this dialogue, during the siege of Constantinople between 1394 and 1402; and this would explain why his arguments are given in greater detail than the responses of the learned Persian. The dialogue ranges widely over the structures of faith contained in the Bible and in the Koran, and deals especially with the image of God and of man, while necessarily returning repeatedly to the relationship of the "three Laws": the Old Testament, the New Testament and the Koran.

In this lecture I would like to discuss only one point -- itself rather marginal to the dialogue itself -- which, in the context of the issue of "faith and reason," I found interesting and which can serve as the starting point for my reflections on this issue.

In the seventh conversation ("diálesis" -- controversy) edited by professor Khoury, the emperor touches on the theme of the jihad (holy war). The emperor must have known that sura 2:256 reads: "There is no compulsion in religion." It is one of the suras of the early period, when Mohammed was still powerless and under [threat]. But naturally the emperor also knew the instructions, developed later and recorded in the Koran, concerning holy war.

Without descending to details, such as the difference in treatment accorded to those who have the "Book" and the "infidels," he turns to his interlocutor somewhat brusquely with the central question on the relationship between religion and violence in general, in these words: "Show me just what Mohammed brought that was new, and there you will find things only evil and inhuman, such as his command to spread by the sword the faith he preached."

The emperor goes on to explain in detail the reasons why spreading the faith through violence is something unreasonable. Violence is incompatible with the nature of God and the nature of the soul. "God is not pleased by blood, and not acting reasonably ("syn logo") is contrary to God's nature. Faith is born of the soul, not the body. Whoever would lead someone to faith needs the ability to speak well and to reason properly, without violence and threats.... To convince a reasonable soul, one does not need a strong arm, or weapons of any kind, or any other means of threatening a person with death...."

The decisive statement in this argument against violent conversion is this: Not to act in accordance with reason is contrary to God's nature. The editor, Theodore Khoury, observes: For the emperor, as a Byzantine shaped by Greek philosophy, this statement is self-evident. But for Muslim teaching, God is absolutely transcendent. His will is not bound up with any of our categories, even that of rationality. Here Khoury quotes a work of the noted French Islamist R. Arnaldez, who points out that Ibn Hazn went so far as to state that God is not bound even by his own word, and that nothing would oblige him to reveal the truth to us. Were it God's will, we would even have to practice idolatry.



As far as understanding of God and thus the concrete practice of religion is concerned, we find ourselves faced with a dilemma which nowadays challenges us directly. Is the conviction that acting unreasonably contradicts God's nature merely a Greek idea, or is it always and intrinsically true?

I believe that here we can see the profound harmony between what is Greek in the best sense of the word and the biblical understanding of faith in God. Modifying the first verse of the Book of Genesis, John began the prologue of his Gospel with the words: "In the beginning was the 'logos.'"

This is the very word used by the emperor: God acts with logos. Logos means both reason and word -- a reason which is creative and capable of self-communication, precisely as reason. John thus spoke the final word on the biblical concept of God, and in this word all the often toilsome and tortuous threads of biblical faith find their culmination and synthesis. In the beginning was the logos, and the logos is God, says the Evangelist. The encounter between the biblical message and Greek thought did not happen by chance.

The vision of St. Paul, who saw the roads to Asia barred and in a dream saw a Macedonian man plead with him: "Come over to Macedonia and help us!" (cf. Acts 16:6-10) -- this vision can be interpreted as a "distillation" of the intrinsic necessity of a rapprochement between biblical faith and Greek inquiry.

In point of fact, this rapprochement had been going on for some time. The mysterious name of God, revealed from the burning bush, a name which separates this God from all other divinities with their many names and declares simply that he is, already presents a challenge to the notion of myth, to which Socrates' attempt to vanquish and transcend myth stands in close analogy. Within the Old Testament, the process which started at the burning bush came to new maturity at the time of the Exile, when the God of Israel, an Israel now deprived of its land and worship, was proclaimed as the God of heaven and earth and described in a simple formula which echoes the words uttered at the burning bush: "I am."

This new understanding of God is accompanied by a kind of enlightenment, which finds stark expression in the mockery of gods who are merely the work of human hands (cf. Psalm 115). Thus, despite the bitter conflict with those Hellenistic rulers who sought to accommodate it forcibly to the customs and idolatrous cult of the Greeks, biblical faith, in the Hellenistic period, encountered the best of Greek thought at a deep level, resulting in a mutual enrichment evident especially in the later wisdom literature.

Today we know that the Greek translation of the Old Testament produced at Alexandria -- the Septuagint -- is more than a simple (and in that sense perhaps less than satisfactory) translation of the Hebrew text: It is an independent textual witness and a distinct and important step in the history of Revelation, one which brought about this encounter in a way that was decisive for the birth and spread of Christianity. A profound encounter of faith and reason is taking place here, an encounter between genuine enlightenment and religion. From the very heart of Christian faith and, at the same time, the heart of Greek thought now joined to faith, Manuel II was able to say: Not to act "with logos" is contrary to God's nature.

In all honesty, one must observe that in the late Middle Ages we find trends in theology which would sunder this synthesis between the Greek spirit and the Christian spirit. In contrast with the so-called intellectualism of Augustine and Thomas, there arose with Duns Scotus a voluntarism which ultimately led to the claim that we can only know God's "voluntas ordinata." Beyond this is the realm of God's freedom, in virtue of which he could have done the opposite of everything he has actually done.

This gives rise to positions which clearly approach those of Ibn Hazn and might even lead to the image of a capricious God, who is not even bound to truth and goodness. God's transcendence and otherness are so exalted that our reason, our sense of the true and good, are no longer an authentic mirror of God, whose deepest possibilities remain eternally unattainable and hidden behind his actual decisions.

As opposed to this, the faith of the Church has always insisted that between God and us, between his eternal Creator Spirit and our created reason there exists a real analogy, in which unlikeness remains infinitely greater than likeness, yet not to the point of abolishing analogy and its language (cf. Lateran IV).

God does not become more divine when we push him away from us in a sheer, impenetrable voluntarism; rather, the truly divine God is the God who has revealed himself as logos and, as logos, has acted and continues to act lovingly on our behalf. Certainly, love "transcends" knowledge and is thereby capable of perceiving more than thought alone (cf. Ephesians 3:19); nonetheless it continues to be love of the God who is logos. Consequently, Christian worship is "logic latreía" -- worship in harmony with the eternal Word and with our reason (cf. Romans 12:1).

This inner rapprochement between biblical faith and Greek philosophical inquiry was an event of decisive importance not only from the standpoint of the history of religions, but also from that of world history -- it is an event which concerns us even today. Given this convergence, it is not surprising that Christianity, despite its origins and some significant developments in the East, finally took on its historically decisive character in Europe. We can also express this the other way around: This convergence, with the subsequent addition of the Roman heritage, created Europe and remains the foundation of what can rightly be called Europe.

The thesis that the critically purified Greek heritage forms an integral part of Christian faith has been countered by the call for a de-Hellenization of Christianity -- a call which has more and more dominated theological discussions since the beginning of the modern age. Viewed more closely, three stages can be observed in the program of de-Hellenization: Although interconnected, they are clearly distinct from one another in their motivations and objectives.

De-Hellenization first emerges in connection with the fundamental postulates of the Reformation in the 16th century. Looking at the tradition of scholastic theology, the Reformers thought they were confronted with a faith system totally conditioned by philosophy, that is to say an articulation of the faith based on an alien system of thought. As a result, faith no longer appeared as a living historical Word but as one element of an overarching philosophical system.

The principle of "sola scriptura," on the other hand, sought faith in its pure, primordial form, as originally found in the biblical Word. Metaphysics appeared as a premise derived from another source, from which faith had to be liberated in order to become once more fully itself. When Kant stated that he needed to set thinking aside in order to make room for faith, he carried this program forward with a radicalism that the Reformers could never have foreseen. He thus anchored faith exclusively in practical reason, denying it access to reality as a whole.

The liberal theology of the 19th and 20th centuries ushered in a second stage in the process of de-Hellenization, with Adolf von Harnack as its outstanding representative. When I was a student, and in the early years of my teaching, this program was highly influential in Catholic theology too. It took as its point of departure Pascal's distinction between the God of the philosophers and the God of Abraham, Isaac and Jacob.

In my inaugural lecture at Bonn in 1959, I tried to address the issue. I will not repeat here what I said on that occasion, but I would like to describe at least briefly what was new about this second stage of de-Hellenization. Harnack's central idea was to return simply to the man Jesus and to his simple message, underneath the accretions of theology and indeed of Hellenization: This simple message was seen as the culmination of the religious development of humanity. Jesus was said to have put an end to worship in favor of morality. In the end he was presented as the father of a humanitarian moral message.

The fundamental goal was to bring Christianity back into harmony with modern reason, liberating it, that is to say, from seemingly philosophical and theological elements, such as faith in Christ's divinity and the triune God. In this sense, historical-critical exegesis of the New Testament restored to theology its place within the university: Theology, for Harnack, is something essentially historical and therefore strictly scientific. What it is able to say critically about Jesus is, so to speak, an expression of practical reason and consequently it can take its rightful place within the university.

Behind this thinking lies the modern self-limitation of reason, classically expressed in Kant's "Critiques," but in the meantime further radicalized by the impact of the natural sciences. This modern concept of reason is based, to put it briefly, on a synthesis between Platonism (Cartesianism) and empiricism, a synthesis confirmed by the success of technology.

On the one hand it presupposes the mathematical structure of matter, its intrinsic rationality, which makes it possible to understand how matter works and use it efficiently: This basic premise is, so to speak, the Platonic element in the modern understanding of nature. On the other hand, there is nature's capacity to be exploited for our purposes, and here only the possibility of verification or falsification through experimentation can yield ultimate certainty. The weight between the two poles can, depending on the circumstances, shift from one side to the other. As strongly positivistic a thinker as J. Monod has declared himself a convinced Platonist/Cartesian.

This gives rise to two principles which are crucial for the issue we have raised. First, only the kind of certainty resulting from the interplay of mathematical and empirical elements can be considered scientific. Anything that would claim to be science must be measured against this criterion. Hence the human sciences, such as history, psychology, sociology and philosophy, attempt to conform themselves to this canon of scientificity.

A second point, which is important for our reflections, is that by its very nature this method excludes the question of God, making it appear an unscientific or pre-scientific question. Consequently, we are faced with a reduction of the radius of science and reason, one which needs to be questioned.

We shall return to this problem later. In the meantime, it must be observed that from this standpoint any attempt to maintain theology's claim to be "scientific" would end up reducing Christianity to a mere fragment of its former self. But we must say more: It is man himself who ends up being reduced, for the specifically human questions about our origin and destiny, the questions raised by religion and ethics, then have no place within the purview of collective reason as defined by "science" and must thus be relegated to the realm of the subjective.

The subject then decides, on the basis of his experiences, what he considers tenable in matters of religion, and the subjective "conscience" becomes the sole arbiter of what is ethical. In this way, though, ethics and religion lose their power to create a community and become a completely personal matter. This is a dangerous state of affairs for humanity, as we see from the disturbing pathologies of religion and reason which necessarily erupt when reason is so reduced that questions of religion and ethics no longer concern it. Attempts to construct an ethic from the rules of evolution or from psychology and sociology, end up being simply inadequate.

Before I draw the conclusions to which all this has been leading, I must briefly refer to the third stage of de-Hellenization, which is now in progress. In the light of our experience with cultural pluralism, it is often said nowadays that the synthesis with Hellenism achieved in the early Church was a preliminary inculturation which ought not to be binding on other cultures.

The latter are said to have the right to return to the simple message of the New Testament prior to that inculturation, in order to inculturate it anew in their own particular milieux. This thesis is not only false; it is coarse and lacking in precision. The New Testament was written in Greek and bears the imprint of the Greek spirit, which had already come to maturity as the Old Testament developed.

True, there are elements in the evolution of the early Church which do not have to be integrated into all cultures. Nonetheless, the fundamental decisions made about the relationship between faith and the use of human reason are part of the faith itself; they are developments consonant with the nature of faith itself.

And so I come to my conclusion. This attempt, painted with broad strokes, at a critique of modern reason from within has nothing to do with putting the clock back to the time before the Enlightenment and rejecting the insights of the modern age. The positive aspects of modernity are to be acknowledged unreservedly: We are all grateful for the marvelous possibilities that it has opened up for mankind and for the progress in humanity that has been granted to us. The scientific ethos, moreover, is the will to be obedient to the truth, and, as such, it embodies an attitude which reflects one of the basic tenets of Christianity.

The intention here is not one of retrenchment or negative criticism, but of broadening our concept of reason and its application. While we rejoice in the new possibilities open to humanity, we also see the dangers arising from these possibilities and we must ask ourselves how we can overcome them.

We will succeed in doing so only if reason and faith come together in a new way, if we overcome the self-imposed limitation of reason to the empirically verifiable, and if we once more disclose its vast horizons. In this sense theology rightly belongs in the university and within the wide-ranging dialogue of sciences, not merely as a historical discipline and one of the human sciences, but precisely as theology, as inquiry into the rationality of faith.

Only thus do we become capable of that genuine dialogue of cultures and religions so urgently needed today. In the Western world it is widely held that only positivistic reason and the forms of philosophy based on it are universally valid. Yet the world's profoundly religious cultures see this exclusion of the divine from the universality of reason as an attack on their most profound convictions.

A reason which is deaf to the divine and which relegates religion into the realm of subcultures is incapable of entering into the dialogue of cultures. At the same time, as I have attempted to show, modern scientific reason with its intrinsically Platonic element bears within itself a question which points beyond itself and beyond the possibilities of its methodology. Modern scientific reason quite simply has to accept the rational structure of matter and the correspondence between our spirit and the prevailing rational structures of nature as a given, on which its methodology has to be based.

Yet the question why this has to be so is a real question, and one which has to be remanded by the natural sciences to other modes and planes of thought -- to philosophy and theology. For philosophy and, albeit in a different way, for theology, listening to the great experiences and insights of the religious traditions of humanity, and those of the Christian faith in particular, is a source of knowledge, and to ignore it would be an unacceptable restriction of our listening and responding.

Here I am reminded of something Socrates said to Phaedo. In their earlier conversations, many false philosophical opinions had been raised, and so Socrates says: "It would be easily understandable if someone became so annoyed at all these false notions that for the rest of his life he despised and mocked all talk about being -- but in this way he would be deprived of the truth of existence and would suffer a great loss."

The West has long been endangered by this aversion to the questions which underlie its rationality, and can only suffer great harm thereby. The courage to engage the whole breadth of reason, and not the denial of its grandeur -- this is the program with which a theology grounded in biblical faith enters into the debates of our time.

"Not to act reasonably (with logos) is contrary to the nature of God," said Manuel II, according to his Christian understanding of God, in response to his Persian interlocutor. It is to this great logos, to this breadth of reason, that we invite our partners in the dialogue of cultures. To rediscover it constantly is the great task of the university.

[Translation of German original issued by the Holy See; adapted]

© Copyright 2006 -- Libreria Editrice Vaticana