Bescherm Israël tegen zichzelf


Tussen de democratische staat Israël en de fundamentalistische sekte Hezbollah is mijn keuze snel gemaakt. En als ik moet kiezen tussen het dappere volk dat sinds 1948 zijn bestaan met vallen en opstaan probeert veilig te stellen en zij die de Joodse staat willen vernietigen, hoef ik geen seconde na te denken.


Een kwestie van moraal en ethiek. Van historisch besef ook, wat in mijn geval niets met schuldbesef te maken heeft. Maar hoe komt het toch, vraag ik me deze dagen af, dat mijn sympathie voor Israël bijna is vervlogen? Hoe komt het dat ik op het punt ben gekomen waar ik nooit dacht ooit te belanden? Dat ik nu vurig hoop op een unanieme internationale veroordeling van en zelfs economische sancties tegen een natie die een warme plek heeft in mijn hart? Ik vermoed dat er in Nederland miljoenen mensen zijn die in dezelfde spagaat van sentimenten verkeren. Misschien dat die mensen ook beseffen dat de grootste bedreiging voor het bestaan van de Joodse staat Israël zelf is. Althans het huidige Israël dat bezig is met het methodisch vernietigen van buurstaat Libanon. Overdreven? Neem de Libanese stad Baalbek. Inderdaad een historische gebied van de Hezbollah maar ook een gewone stad met 100.000 inwoners. Wat zal van Baalbek na deze oorlog overblijven? Het lijkt alsof de stad en omgeving een maanlandschap moet worden. Behalve de Romeinse tempels en archeologische terreinen, die voorlopig in de bommenregen gespaard zijn gebleven. De infrastructuur is vermorzeld. Wegen, maar ook niet minder dan dertig bruggen. Vrachtauto’s met goederen en voedsel worden aangevallen. Acht fabrieken zijn in puin geschoten. De melkfabriek, een textielfabriek, zes industriële kippenboerderijen, het sportcomplex, een belangrijke moskee, tien benzinestations. (Le Monde van gisteren) Baalbek moet als voorbeeld dienen en economisch naar haar eigen stenentijdperk worden gebombardeerd. Baalbek moet gestraft worden. In het puin van de woningen zijn al 36 doden en 200 gewonden geborgen.

Volgens Mient Jan Faber in de Volkskrant moeten we Israël onze solidariteit in deze oorlog betuigen omdat de Joodse staat wordt bedreigd. Door het ontvoeren van enkele soldaten? Mijn solidariteit gaat naar de gebombardeerde burgers die niet om deze escalatie hadden gevraagd.

Ja, ik hoop op sancties omdat ik zou willen dat Israël tegen zichzelf in bescherming wordt genomen. Net als een goede vriend die dronken van woede beter een tijdje achter de tralies kan zitten om af te koelen en na te denken. En ook omdat ik vrees voor het bestaan van Israël op langere termijn. De vuurkracht van de Joodse staat is nog oppermachtig in de regio. Maar zal het altijd zo zijn? Wie kan zich een voortzetting van deze waanzin tot in de komende eeuwen voorstellen? Wie wil de haat met disproportioneel geweld blijven voeden tot in vele en vele toekomstige generaties? Zijn Israëliërs bereid om, tot in de verre toekomst, in een permanente staat van oorlog te verkeren? Om hun zonen naar steeds nieuwe fronten voor steeds nieuwe represailles te zien vertrekken? Zullen ze niet, ontmoedigd en moegestreden, ooit zelf de rug naar het beloofde land toekeren?

Is er in godsnaam echt geen andere weg?


Ephimenco, Trouw 27-07-2006

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB