Aan de vermaarde London School of Economics (LSE) kunnen studenten dit najaar Angelina Jolie voor de klas krijgen. Als gastdocente voor een nieuw Masters Program zal de bekende VN-goodwill ambassadrice cursus geven over vrouwen, vrede en veiligheid. Meer bepaald over de impact van verkrachting op vrouwen en meisjes in oorlogstijd. Ook onze Vlaamse universiteiten hebben baat bij een gastcollege over vrouwen en veiligheid, maar dan: verkrachtingen in vredestijd. Cijfers én effecten van verkrachting op meisjes en vrouwen bij ons zijn niet alleen onderbelicht. Het onderwerp blijft taboe.



Het was de nonchalante, geamuseerde toon waarop hij het zei. De achteloze vanzelfsprekendheid die met zijn mededeling gepaard ging. Alsof hij rekende op bijval van de vrouw van wie hij amper iets wist: ik. Hij stond kaarsrecht, de benen gespreid. Ik keek naar hem op, vanuit een stoel aan de eettafel. Toen nog vol bewondering, want een artiest - dat is toch wel wat. Wist ik veel wat ie seconden later zou uitbraken.

Ik voel de handen van mijn aanrander nog steeds rond mijn hals. Meer dan dertig jaar later blijf ik happen naar adem. Ik denk dat zoiets ‘trauma’ heet
"Niet alle verkrachte vrouwen zijn getraumatiseerd", poneerde hij. Hij staarde voor zich uit en streek zich over de borst, zichtbaar trots op zijn boude uitspraak. Misschien had ie het lang in stilte gedacht en durfde hij het die avond voor het eerst luidop formuleren. Ik was geschokt maar weigerde de kaart van de hysterische vrouw of verbeten feministe te trekken. "Heb je al eens gepraat met een verkrachte vrouw?", probeerde ik. Mijn hart racete van verontwaardiging maar ik probeerde rustig te blijven.

"Neen."

Misschien had ik hem kunnen vertellen dat ik meer dan dertig jaar na een brutale aanranding - als jong meisje - nog steeds angstaanvallen heb. Dat ik hyperventileer van zodra een man een bruuske beweging maakt. Dat mijn lichaam in trance geraakt, en het lijkt alsof ik stroomstoten krijg wanneer ik aan die vreselijkste momenten terugdenk. Misschien had ik hem kunnen toevertrouwen dat ik een stuk van mezelf al heel mijn leven veracht. En dat ik soms enkel mijn onderarmen voel, de rest van mijn lichaam lijkt dan afgestoten. Ik heb niets gezegd. Door zijn gevoelloze mededeling leek hij mij een type dat het goedpraat wanneer een man zich aan een vrouw opdringt, een type dat durft geloven dat ze er zelf om vraagt. Ik had er niet om gevraagd. Meer nog: ik voel de handen van mijn aanrander nog steeds rond mijn hals. Meer dan dertig jaar later blijf ik happen naar adem.

Ik denk dat zoiets 'trauma' heet.

Ontwrichtend

Volgens de VN is of wordt wereldwijd naar schatting een op de vijf vrouwen verkracht of op een of andere manier seksueel misbruikt gedurende haar leven. In conflictgebieden wordt seksueel geweld bewust ingezet als een soort massavernietigingswapen. Daarom wil Jolie oorlogsverkrachters vervolgen en uit de straffeloosheid halen.

In oorlogsgebieden hebben verkrachtingen en seksueel geweld een ontwrichtend effect op een hele samenleving. Waarom zou dat in niet-oorlogsgebieden anders zijn?
In niet door oorlogen geteisterde landen is verkrachting en seksueel geweld op vrouwen geen doordachte, perverse strategie van een leger of militie, maar wel een uiting van de boosaardige wil van een individu om een weerloos wezen te vernietigen. Deze geweldplegers slaan vaker toe dan je zou denken. In de Verenigde Staten wordt minstens een op de vijf vrouwen tijdens haar leven verkracht. Sommige bronnen melden een op de drie. (Let wel: over de definitie van verkrachting en/of seksueel geweld bestaat veel discussie.) In Europa bekleden Frankrijk en Duitsland respectievelijk de zevende en de zesde positie van landen waar verkrachting in hoge mate wordt gerapporteerd. De vijfde positie wordt bekleed door het VK, waar in 2013 een op de vijf vrouwen tussen 16 en 59 jaar een vorm van seksueel geweld meldde, toen ze jonger waren dan 16. Jaarlijks worden er 400.000 gevallen geregistreerd. Volgens een studie van de Universiteit van Gent rapporteerde een op de drie Nederlandse vrouwen tussen 15 en 70 jaar in 2008 dat ze ooit een vorm van seksueel geweld beleefden. Cijfers over seksueel geweld op Vlaamse vrouwen lijken gefragmenteerd. De delicten halen in enkele zogenaamd representatieve bevolkingsstudies erg lage percentages, wat inconsistent lijkt met de gegevens uit de buurlanden. Hier is misschien nog wat werk aan de winkel. Enkele Vlaamse experten hanteren alvast deze ratio: een op de tien volwassen vrouwen. Hoort u mij goed?

In oorlogsgebieden hebben verkrachtingen (en seksueel geweld) een ontwrichtend effect op een hele samenleving. Waarom zou dat in niet-oorlogsgebieden anders zijn? Onderzoek wijst uit dat minstens 80 percent van verkrachtingsslachtoffers aan lange of korte termijn PTSD lijdt, het posttraumatisch stress-syndroom. Dat is hetzelfde syndroom waar oorlogsveteranen uit de oorlogen in Irak of Afghanistan aan lijden. Ook bij ons is verkrachting dus een stil vernietigingswapen.

Het is hoog tijd dat we hier naar durven kijken en dat we de impact ervan op onze samenleving in kaart brengen. Welk sociologisch effect heeft dit op gendernormen? Hoe komt het dat er geen uniforme strafmaat voor verkrachters bestaat? En waarom blijven zoveel slachtoffers zwijgen?

Bron: http://www.demorgen.be/opinie/ook-b...b629be73/sndxJ/

Eigen mening: Ik vind dat er harder moet opgetreden worden tegen personen die zich schuldig maken aan zulke delicten. Ook oorlogsmsdadigers zouden voor deze feiten vervolgd moeten worden. Ik denk ook dat heel wat verkrachtingen zouden kunnen tegengehouden worden als er meer politie op straat zou rondlopen. Want de cijfers moeten dringend omlaag.

We moeten altijd oppassen als we een opiniestuk lezen. De cijfers die erin staan, zijn niet altijd even correct. Het is spijtig dat mevrouw Dala haar cijfers niet verdedigt met studies i.p.v. schattingen. Ik wil hier niet beginnen met het te gaan ontkennen, maar dat één op de vijf vrouwen in de Verenigde Staten verkracht wordt, lijkt me onwaarschijnlijk veel. Tevens vermeldt ze dat er discussie bestaat over de definitie van verkrachting. Nu, dat is wel waar, maar dat wil dan zeggen dat je er ook moeilijk een cijfer op kan plakken. Naar welke 'definitie' richt het cijfer zich dan?
Het is inderdaad wel hoognodig om verkrachting beter aan te pakken, straffen te herzien, enz..., maar als we dat willen doen, vind ik niet dat we ons alleen kunnen focussen op vrouwelijke slachtoffers. Mannelijke slachtoffers van verkrachtingen worden dikwijls niet au serieux genomen en durven dan ook dikwijls geen aangifte doen. Dikwijls genoeg lees ik op verscheidene fora hoe er de spot wordt gedreven met verkrachte jongens en mannen. Misschien wordt het dan ook eens tijd om daar naar te durven kijken? Cijfers én effecten van verkrachting op meisjes en vrouwen én jongens en mannen bij ons zijn niet alleen onderbelicht. Het onderwerp blijft taboe.