Terwijl in Vlaanderen 11,4 procent van de bevolking onder de armoedegrens leeft, is dat in Wallonië ruim 17 procent. Het gemiddelde van 14,7 procent Belgen dat onder de armoedegrens leeft, blijft stabiel.

De verschillen op de arbeidsmarkt zijn de voornaamste verklaring voor de kloof. Maar ook de lonen liggen in Wallonië lager dan in Vlaanderen en de gezinssituatie vertoont ook verschillen.

De cijfers komen uit Kerncijfers, het jaarlijkse rapport van de dienst statistiek van de Federale Overheidsdienst Economie.

Kloof
Uit de cijfers blijkt ook de opmerkelijke armoedekloof tussen Vlaanderen en Wallonië, die ruim 6 procent bedraagt. Terwijl in Vlaanderen 11,4 procent van de bevolking minder verdient dan de Europees vastgelegde minimumgrens, is dat in Wallonië 17 procent. Die grens bedraagt 10.316 euro per jaar voor alleenstaanden, en 21.665 voor ouders en tweeverdieners. Het leefloon ligt lager dan die armoedegrens.

Werkloosheidsgraad
Volgens het Steunpunt tot bestrijding van armoede is dat verschil vooral te wijten aan het feit dat dat de werkloosheidsgraad in Wallonië hoger ligt dan in Vlaanderen. "Er zijn minder jobs en er zijn meer langdurig werklozen. Het feit dat de werkloosheidsuitkeringen na verloop van tijd dalen, zorgt er voor dat die langdurig werklozen sneller in armoede vervallen", legt Henk Termote van het Steunpunt uit.

"Daarbij zijn er in Wallonië meer huishoudens waarbij niemand een vast inkomen heeft. Wie zijn job verliest en geen partner met een inkomen heeft, wordt sneller arm."

Lage lonen = lage uitkeringen
"De lonen liggen ook relatief lager", vult Bea Cantillon, directeur van het centrum voor Sociaal beleid (Universiteit Antwerpen) aan. Daardoor zijn ook de uitkeringen, die worden berekend op basis van het laatste loon, lager.

"Bovendien telt ook de gezinssituatie: Wallonië telt meer alleenstaande ouders, en die hebben traditioneel meer kans om in armoede te vervallen. En er zijn ook minder gezinnen met twee inkomens." Ten slotte wijst Cantillon er op dat in het zuidelijke landgedeelte meer invaliden en zieken leven, en dat het opleidingsniveau er lager ligt.

Wat met Brussel?
Hoewel er geen betrouwbare cijfers bestaan, wordt vermoed dat de situatie in Brussel nog erger is. "De werkloosheid is er hoger en de mensen krijgen er af te rekenen met hogere huurprijzen. Geschat wordt dat 25 procent onder de armoedegrens leeft", meent Termote.

Hoewel het Belgische cijfer (14,7 procent armen) de laatste jaren stabiel blijft, vraagt Termote zich af op dat cijfer de volledige realiteit weergeeft. "Organisaties op het terrein laten verstaan dat de armoede zeker niet daalt. Dat merken ze bijvoorbeeld aan het aantal voedselpakketten dat uitgedeeld wordt en het aantal OCMW-dossiers waarbij mensen hulp vragen bij de afbetaling van hun schulden. Er zijn ook indicaties dat de mensen die zich net boven de armoedegrens bevindt, het moeilijker krijgt. En dan is er ook de toenemende inkomensongelijkheid en bestaansonzekerheid."

Volgens Termote speelt de evolutie op de arbeidsmarkt daarin een rol. "Er wordt steeds vaker gewerkt met flexibele, tijdelijke of deeltijdse contracten, wat niet helpt." Termote verwijst ook naar de stijgende huur- en energieprijzen.

De oplossing voor de kloof ligt voornamelijk in jobcreatie, aangezien werkloosheid de verklaring bij uitstek is voor armoede. "Er is nood aan innovatie en er moeten dringend nieuwe sectoren worden aangeboord," besluit Cantillon. Termote wijst er op dat de nieuwe jobs kwalitatief moeten zijn, goed betaald dus. "Anders zijn er gewoon meer armen die werken."

bron: www.demorgen.be

"Premie om te werken in een andere regio''.

Minister van Werk Joëlle Milquet (CDH) wil werklozen een premie geven als ze bereid zijn om te gaan werken in een regio waar veel vacatures zijn. Woensdag stelt Milquet haar beleidsplan voor in de Kamer.

Milquet weet dat het creëren van 200.000 nieuwe banen een erg moeilijke opdracht wordt. Maar het blijft wel haar ambitie om de gemiddelde Europese activiteitsgraad te halen. Dat betekent dat ze 65 procent van de actieve bevolking aan het werk moet krijgen, tegen 61 procent nu

De minister wil daarom volop inzetten op de activering van werklozen. Vooral de werkloosheid onder de Waalse en Brusselse jongeren wil ze aanpakken.

Een maandelijkse premie van 75 euro netto voor werklozen die in een andere regio willen gaan werken, zou daarbij kunnen helpen. De werkloze moet dan wel in een streek met hoge werkloosheid wonen en gaan werken in een regio waar wel veel werk is.

De maatregel is al een tijd geleden voorgesteld door de sociale partners en moet nog de goedkeuring krijgen van de raad van bestuur van de RVA, want die dienst moet betalen. Maar de minister is er in elk geval voor gewonnen.

Milquet wil ook meer geld investeren in opleidingen. Ze wil ook het systeem van de dienstencheques uitbreiden naar kinderopvang buiten de gewone uren en naar sommige klussen in de tuin.

Bron: http://www.deredactie.be, 14/04/2008
Reactie:
Ik vind dit een heel goede oplossing om het aantal Brusselse en Waalse werklozen te doen dalen. Daarnaast denk ik dat de premie een heel goede motivatie kan zijn voor de werklozen, die het sowiezo al niet breed hebben. Maar is een maandelijkse premie van 75 euro wel genoeg? Reken de onkosten van de werknemer eens, als je bijvoorbeeld elke dag van Wallonië naar Antwerpen moet rijden. Ik denk dat je dan met 75 euro per maand aan benzine niet gaat toekomen.

Wie waarom bevoegd maken?


Het voorstel van Joëlle Milquet, de federale minister van Werk, om een federale premie te betalen aan Waalse en Brusselse werklozen die in Vlaanderen willen komen werken (en aan werklozen die kinderopvang moeten zoeken als ze aan de slag gaan) is een uitstekend voorstel. Niet omdat het inhoudelijk goed zou zijn. Wel omdat het de partijen misschien kan brengen tot een open, rationele discussie over de methodes van activering van werklozen en over de vraag wie het best bevoegd is.


Bij vorige aanleidingen daartoe haalden de Franstalige partijen meteen het bordje 'onbespreekbaar' boven: bij het voorstel van de Vlaamse minister-president Kris Peeters om de gewesten activeringspremies te laten betalen, en bij het voorstel van VDAB-baas Fons Leroy over een herindeling van de arbeidsbevoegdheden. Nu er van Franstalige kant een voorstel komt, moeten de Vlamingen niet op dezelfde domme manier reageren. Het is beter te proberen de discussie naar het rationele niveau op te tillen.

Het voorstel-Milquet is af te schieten met de aloude truc van het 'intentieproces'. Waarom ze dit voorstelt? Omdat dan geen 'gewestgeld' maar federaal geld gaat naar vooral Waalse en Brusselse werklozen. Dat is juist. Maar men moet dit niveau kunnen overstijgen. De vraag is: wanneer raken werklozen het best aan een baan en wanneer raken werkgevers het best aan werknemers? Dat heeft te maken met de bevoegdheidsverdeling, maar ook met de activeringsmethoden: de vraag of men werklozen moet aanmoedigen als ze werk aannemen, dan wel straffen als ze dit niet doen.

Uit het recente verleden zijn alleszins drie belangrijke lessen te leren. Een voorgangster van Milquet, Laurette Onkelinx, tekende ooit een federaal Rosettaplan uit om de Waalse en Brusselse jeugdwerkloosheid aan te pakken. Het werd niks. Want dat nationaal plan moest ook op Vlaanderen van toepassing zijn en de Vlaamse behoeften waren zo verschillend, dat het een draak van een plan werd dat nergens effect had. Les één luidt dus: maak geen federaal plan om een regionaal probleem om te lossen.

Les twee: hou u aan uw bevoegdheden. Federaal een beleid beginnen voeren inzake kinderopvang, al dan niet voor werklozen, is per definitie bevoegdheidsoverschrijding. Begin daar niet aan!

Les drie is recent gegeven door de professoren sociale zekerheid: hou de financiering en de uitkeringen federaal, en responsabiliseer de deelstaten voor het arbeidsmarktbeleid dat toch verschillend moet zijn.

Pragmatici zeggen: volg Milquet maar, want Vlaanderen heeft er voordeel bij dat Waalse werklozen naar Vlaanderen komen werken. De vaststelling is juist. De conclusie verkeerd. Als twee deelstaten belang hebben bij een regeling, moeten ze niet beslissen dat een derde dat moet betalen. Aan zulke afspraken uit het verleden is de federale staat failliet aan het gaan.


DS, 15-04-2008 (Guy Tegenbos)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Tot dusver hebben amper 200 Waalse werkzoekenden een baan gevonden in Vlaanderen in het kader van een taalgrensoverschrijdend jobproject. Dat blijkt uit officiële cijfers van Forem, de Waalse dienst voor arbeidsbemiddeling.

Forem en zijn Vlaamse tegenhanger VDAB werken sinds midden vorig jaar nauw samen om Waalse werklozen te laten doorstromen naar de Vlaamse arbeidsmarkt. Door de goede conjunctuur van de voorbije jaren zitten tal van Vlaamse bedrijven met openstaande vacatures, waarvoor ze in de eigen regio geen geschikte kandidaten vinden.

Vandaar het idee om voor het opvullen van de vacatures uit te kijken naar geschikte kandidaten aan de andere kant van de taalgrens. Vlaams minister-president Kris Peeters hoopt dat Vlaamse bedrijven op termijn 50.000 werknemers in Wallonië kunnen rekruteren, bovenop de 40.000 Walen die vandaag al in Vlaanderen werken.

Maar dat blijkt een bijzonder zware klus. In de tweede helft van vorig jaar vonden slechts 140 Waalse werkzoekenden een job in Vlaanderen. In het eerste kwartaal van 2008 bleef de teller haperen op 46 mensen. "Vermoedelijk zijn er meer aanwervingen op het terrein maar niet alle bedrijven geven ons daarover informatie", relativeert Hilde Gillebert, die bij Forem het project coördineert, deze cijfers.

"Maar toegegeven, de cijfers zijn aan de lage kant." Gillebert ziet verscheidene redenen waarom de doorstroming van Waalse werkzoekenden zo traag op gang komt. "Vlaamse werkgevers stellen te hoge taaleisen. Ze vragen voor bepaalde werkposten kandidaten die perfect tweetalig zijn, terwijl de mensen op de werkvloer dagelijks nauwelijks tien woorden wisselen. Voor de meeste jobs voor laaggeschoolden zoals die van metselaar is tweetaligheid niet nodig. Zolang Franstaligen maar de instructies op de werkvloer begrijpen, dat is belangrijk."

Behalve de taalbarrière ziet de Forem-coördinator nog andere belemmeringen. Sommige Vlaamse bedrijven, vooral in Vlaams-Brabant, hebben al Franstaligen in dienst. Zij hanteren quota voor Franstalige werknemers. "Dat doen ze uit vrees voor een verfransing van hun bedrijf", zegt ze. Ook de aanwezigheid van Franse grensarbeiders in West-Vlaanderen maakt het voor Waalse werkzoekenden moeilijk om aan de bak te komen in Vlaanderen.

"De Fransen krijgen 30 procent meer in hun loonzakje, omdat ze in Frankrijk belast worden. We vragen dat dat verschil wordt weggewerkt. De lonen moeten voor iedereen gelijk zijn." Ook mobiliteit blijft een groot probleem. Een voorbeeld: een busrit van Péruwelz naar Ronse, in vogelvlucht 28 kilometer, duurt 1 uur 48 minuten. "Als je twee of drie bussen nodig hebt, duurt een verplaatsing heel lang", zegt Gillebert. En er zijn de clichés over Wallonië die leven in Vlaanderen: 'Walen zijn lui en zijn niet bereid te werken.' Gillebert: "Ik ben zelf Vlaming en ik kan getuigen. Er zijn in Wallonië heel veel mensen die willen werken." (Johan Corthouts)

bron: www.demorgen.be

Ik weet niet zo goed wat ik hiervan moet denken. Dat die clichés de wereld uit moeten lijkt mij logisch. Het probleem van de belastingen op lonen in ons land, dat is ook geen nieuw probleem meer. En wat daaraan moet gebeuren weet ik echt niet. Maar de eerste reden die wordt aangehaald, namelijk dat Vlaamse werkgevers te veel taaleisen stellen, daar heb ik toch mijn twijfels bij. Ik vind dat men gelijk heeft als men zegt dat je voor laaggeschoolde beroepen geen perfecte tweetaligheid kan eisen. Langs de andere kant lijkt het mij logisch, dat als je naar een Vlaams loodgietersbedrijf belt, dat ze je daar in het Vlaams verder helpen. En dat je toch wel enige Vlaamse kennis van de loodgieters mag verwachten. Bovendien denk ik niet dat men aan Franstalige kant minder strenge eisen stelt voor een werknemer...