Zwitserse politiemannen beginnen vandaag met het ondervragen van enkele kinderen die het zware busongeval eerder deze maand in Sierre overleefd hebben. Ze proberen de oorzaak van het ongeval te achterhalen.

De speurders - zes Zwitserse politiemensen en de procureur van het kanton Wallis - gaan de kinderen echter niet zelf ondervragen. Dat doen Belgische speurders, maar de Zwitsers staan onze landgenoten bij.

Gisteren hebben de Zwitsers daarover overlegd met de Belgische politie. Ook met de ouders van de kinderen wordt overlegd hoe de ondervraging precies zal verlopen.

Niet alle kinderen die op de bus zaten, worden trouwens ondervraagd. Het is de Zwitserse justitie die bepaalt welke kinderen wel en welke niet moeten getuigen.

Nog altijd hoopt de politie te weten te komen waarom de bus de rijweg verlaten heeft.

Bron
De standaard online dinsdag 27/03/2012
http://www.standaard.be/artikel/det...DMF20120327_115

Mening
Ik snap dat de men de oorzaak van het busongeval wil achterhalen, maar ik weet niet of het op deze manier een goede zaak is. De kinderen die de busramp overleefd hebben, zijn volgens mij zo al erg genoeg getraumatiseerd. Is de oorzaak vinden het waard om dit trauma telkens te herbeleven? Ik heb hier mijn vragen bij. Ik vind het wel positief dat ze de ouders van de ondervraagde kinderen bij het onderzoek betrekken. Ouders weten het best hoe hun kind in elkaar zit en kunnen de speurders daardoor helpen. Toch weet ik niet of het iets gaat uithalen. Wie zegt dat de kinderen aan het opletten waren toen het ongeluk gebeurde. Misschien waren ze wel aan het babbelen met vriendjes of waren ze aan het slapen. Hopelijk voor de speurders kunnen de kinderen helpen om de oorzaak te achterhalen. Hopelijk kan dit ook zonder de kinderen teveel met het trauma te confronteren.

Het is een verhaal met twee kanten. Langs de ene kant: het is logisch dat er een oorzaak moet gevonden worden. Dat gaat zowel op vlak van verzekeringen en financiële kanten van de zaak meespelen. Langs de andere kant vind ik het een beetje de teneur van onze maatschappij. Moet er dan echt bij elk nieuwsitem een zondebok worden aangeduid? Moet er dan altijd gezegd kunnen worden wie 'schuldig' is voor dat verhaal? Ik kijk terug naar Pukkelpop. Hoe de Chokri van toffe pee naar 'schuldige' werd verplaatst in slechts enkele dagen tijd, was akelig om te zien. Bij sommige situaties valt inderdaad de afloop raar uit. Ik vind ook dat de media er altijd een grote rol in speelt. Zij zijn er als de kippen bij om 'hete' nieuwsitems als oorzaken, sleutelfiguren, ... in de media te brengen. Soms onnodig, vind ik.

Ondertussen is het ongeval al bijna twee weken geleden. Ik vrees ervoor dat sommige kinderen het voorval dus al verdrongen hebben in hun geheugen. Uiteraard vind ik het wel goed dat de speurders hun afstand bewaard hebben tot de kinderen 'hun draai' zo goed mogelijk terug vonden, omringd door hun familie, maar er zullen nu zeker wel enkele -misschien wel cruciale- gegevens verloren zijn gegaan.

Net als Anne stel ik mij ook wel de vraag of kinderen de antwoorden op de vragen van de speurders wel weten?! Als 12-jarige zou ik niet de hele tijd op de buschauffeur zitten kijken om zijn 'every move' in mij op te nemen. Zoals Anne zei; ze amuseerden zich waarschijnlijk gewoon met hun vriendjes op die moment. Als er nu vragen worden gesteld over waar ze zaten, naast wie, voor wie, achter wie,... zullen er volgens mij heel wat nare, onderdrukte herinneringen naar boven komen aan hun vriendjes, die er ondertussen niet meer zijn, en de hachelijke toestand waarin ze zich bevonden vlak na het ongeval.

Ik hoop voor de ouders en nabestaanden van de kinderen dat de oorzaak van het ongeval spoedig wordt gevonden zodat ze weten waardoor en waarom hun kind is gestorven.
Voor de nabestaanden van de buschauffeurs hoop ik uiteraard ook dat de oorzaak gevonden wordt maar naar mijn gevoel bekijkt men deze mensen, ten onrechte, een beetje anders. De kans bestaat immers nog dat het ongeval is veroorzaakt door een 'menselijke fout'.
Ik hoop in ieder geval dat men begrip en respect voor de nabestaanden kan opbrengen als de oorzaak inderdaad een menselijke fout zou zijn. Zoals het woord zegt, het zijn maar 'mensen' en fouten zijn spijtig genoeg snel gebeurd. Het feit dat de vrouw van een van de buschauffeurs ook een afscheidsrede gaf op de herdenkingsplechtigheid in Lommel vond ik erg treffend. Het was moedig van de vrouw en van de ouders om geen vooroordelen te hebben; iedereen was rouwende.