10/03

In het midden van de 19de eeuw trok de Amerikaanse schrijver Henry David Thoreau zich twee jaar terug in een hut in de bossen. ‘Walden’, het verslag daarvan, is uitgegroeid tot de zelfhulpbijbel voor wie een ander, zinvoller leven wil. ‘Zijn aanval op het materialisme is spectaculair. Als statement is het vandaag net zo relevant.’

[dS Weekblad ging op bezoek bij de 32-jarige tv-maker Tomas De Gregorio, die in een caravan achter een paardenwei woont. Zonder elektriciteit en stromend water, in navolging van Henry David Thoreau's Walden. Het volledige verhaal leest u zaterdag in dS Weekblad. Vandaag leest u alvast een voorproefje.]

Voor de caravan van De Gregorio, gestald in een Limburgse wei, staan spruiten, een paar door rupsen aangevreten savooikolen en een hok met legkippen. Onder de caravan ligt het brandhout dat hij de voorbije zomer heeft vergaard. Daarmee wil hij het een jaar doen. Zijn gsm, een oude Nokia, laadt hij op als hij elders is. Hij doet zijn gevoeg boven een put, douchen doet hij sinds het begin van de winter niet meer. Met roken is hij gestopt. Toen hij nog met vrienden een huis deelde in Brussel was alcohol een dagelijkse vanzelfsprekendheid. Hier drinkt hij bijna nooit, want het leidt tot die zeldzame ochtenden dat hij zich mistroostig afvraagt waar hij mee bezig is.

Op de caravan staat in kleefletters ‘Walden’, binnen hangt een portret van de 19de-eeuwse Amerikaanse schrijver Henry David Thoreau, die in Walden zijn meer dan twee jaar durende verblijf in een hut aan een vijver beschreef. In navolging van Thoreau herleidt Tomas De Gregorio zijn leven tot de essentie. ‘Ik wil dit jaar niet meer dan 2.500 euro uitgeven, een hedendaagse herrekening van wat Thoreau voorschrijft. Jezelf lichamelijk in leven houden, is heel gemakkelijk. Een goed mens worden en een zinvol leven leiden, dat is het moeilijkste. Ik wil niet op mijn sterfbed bedenken dat ik nooit echt geleefd heb.’

Die laatste zin is gelicht uit een beroemde, vaak geciteerde passage uit Walden. ‘Ik ging de bossen in omdat ik bewust wilde leven, om me alleen met het wezenlijke bezig te houden en te onderzoeken of ik niet kon leren wat het leven me moest leren, zodat ik niet op mijn sterfbed zou moeten ontdekken dat ik niet geleefd had’, schrijft Thoreau. ‘(…) Ik wilde het leven diep doorleven en alle merg eruit zuigen, om zo dapper en Spartaans te leven dat ik alles wat niet het leven was kon verdrijven.’

De zon, een morgenster

Dat Spartaanse is niet overdreven. Toen Thoreau zich in 1845 op 27-jarige leeftijd terugtrok in een hut in een bos bij het Waldenmeer, vlak bij zijn geboortedorp Concord, Massachusetts, liet hij have en goed achter. Zijn hut bouwde hij zelf, in zijn levensonderhoud voorzag hij uitsluitend met het werk van zijn handen. Hij at boontjes die hij zelf kweekte, bakte zelf zijn brood, zwoer bij regenwater.

Tomas De Gregorio copy-pastet. Bezoekers krijgen gefilterd regenwater of thee, gezoet met heldere vruchtengelei. Vooral op zijn drie kippen is hij trots – ‘drie-eierdagen zijn mijn favoriete dagen’. In een Chinese winkel heeft hij 20 kilogram rijst gekocht. Zo’n 70 kilo uien en aardappelen heeft hij geraapt op een veld waar al geoogst was. Daar maakt hij dagelijks een maaltijdsoep van, die hij oplepelt uit een pannetje. ‘Zaaigoed inbegrepen zal ik op een jaar misschien 80 euro aan eten hebben uitgegeven. Ik ben geen vegetariër maar hier wel. Je bent je eigen kok en je eigen slachter, zei Thoreau. Ik heb één kip geslacht, een euthanasiegeval, gekregen van een boer. Dat doe ik nooit meer. Mijn probleem met vlees is niet zozeer dat het een dure luxe is, maar dat het zoveel viezigheid met zich brengt als je het klaarmaakt.’

Voorts leeft De Gregorio op het trage ritme van de seizoenen. Net zoals Thoreau. ’s Winters slaapt hij van acht tot acht, zodra het licht wordt, laat hij de kippen uit hun hok en leest nog wat in bed. Daarna gaat hij wandelen of fietsen. Hij snijdt wandelstokken van takken van een hazelaar, als een soort meditatietechniek. Elke donderdag gaat hij langs bij zijn ouders, zijn broer en zijn oma. Als het donker wordt, leest hij bij het licht van één theelichtje, tot het opgebrand is.

Een zoektocht naar een authentiek leven is het voor De Gregorio, en dat was het ook voor Thoreau. Alle ballast moest daarbij overboord. Kranten en nieuws zwoer hij af, meubilair vond hij overroepen, geld en luxe onbenullig. ‘Eenvoud, eenvoud, eenvoud!’, schrijft hij. En: ‘Moeten we altijd meer van deze dingen verlangen en niet af en toe met minder tevreden zijn?’ Less is more, toen al.

Bron: De Standaard

Eigen mening:
Ik ben altijd al een voorstander geweest van een maatschappij waar materialisme ingesteld is op praktisch en handig ipv. luxueus en mooi. Het levende bewijs hiervan, daar ging dit artikel over. Iemand die met 80 euro eten per jaar toekomt, terwijl een gezin dit bedrag wekelijks uitgeeft. Hier moeten we een voorbeeld aan nemen, ipv. hem uit de maatschappij te duwen. We zijn altijd maar geneigd om meer en beter te willen hebben. om af te sluiten met het gezegde 'less is more'. Wie minder hoeft te hebben kan wel eens zijn leven volledig in handen nemen en laten ontplooien.