Integratierapport: thuis wordt amper Nederlands gesproken


De Vlaamse overheid bevroeg 4.491 Vlamingen en Brusselaars van Belgische, Turkse, Marokkaanse, Poolse, Roemeense en Congolese origine naar hoe ze in de samenleving staan. Daaruit komen enkele opvallende resultaten.

Poolse en Roemeense Vlamingen spreken amper Nederlands met hun kinderen. Dat blijkt uit een grootschalig bevolkingsonderzoek besteld door Vlaams minister van Inburgering Liesbeth Homans (N-VA).

Amper 29 procent van de Roemeense Vlamingen spreekt af en toe Nederlands met zijn of haar kinderen. Bij Poolse Vlamingen gaat het om 36 procent. Met andere woorden: de grote meerderheid van de Polen en Roemenen in ons land spreekt thuis nooit Nederlands. Zes op de tien Poolse en Roemeense Vlamingen spreken alleen de herkomsttaal met de kinderen. Ook bij de Congolese Belgen spreekt de meerderheid thuis geen Nederlands, al moet daar de kanttekening bij geplaatst worden dat een groot deel van de Congolese gemeenschap in Brussel woont en wellicht Frans spreekt. Turkse en Marokkaanse Vlamingen doen het een pak beter. Respectievelijk 60 en 67 procent van hen spreekt onder andere Nederlands met de kinderen.

'Het onderzoek is een instrument om de temperatuur in de samenleving juist te kunnen meten'

VLAAMS MINISTER VAN INBURGERING LIESBETH HOMANS (N-VA)
Het onderzoek, dat Het Laatste Nieuws kon inkijken, is opgezet door het Agentschap Binnenlands Bestuur in samenwerking met Statistiek Vlaanderen. Minister Homans (N-VA) bestelde het samenlevingsonderzoek. "Niet om mijn beleid te evalueren maar als instrument om de temperatuur in de samenleving juist te kunnen meten." Ze noemt de resultaten een rijkdom aan gegevens maar koppelt niet meteen nieuw beleid aan de resultaten. "Er lopen al een paar projecten die op enkele resultaten inspelen."

Of deze resultaten nu tonen dat de integratie voor bepaalde groepen mislukt is? "Integratie is tweerichtingsverkeer. Er worden kansen geboden maar die moeten ook gegrepen worden. Bij het peilen naar negatieve ervaringen in het dagelijkse leven blijkt uit de survey trouwens dat er geen algemeen verschil is tussen de Belgische herkomstgroep en de buitenlandse herkomstgroepen."

Vlaming racistisch tegenover moslims
De Vlaming blijkt behoorlijk racistisch. Samenleven met moslims is voor autochtone Belgen moeilijker dan voor de meeste Belgen met een migratieachtergrond. Amper 18 procent van de autochtone Belgen vindt dat de westerse manier van leven goed samengaat met hoe moslims leven. Poolse en Roemeense Belgen staan nog sceptischer tegenover moslims. Van hen vindt amper 11 en 9 procent dat moslims goed gedijen in de westerse samenleving. Weinig verrassend zijn het vooral de Marokkaanse Belgen (60 procent) die vinden dat moslims goed passen in het Westen.

Voor Turkse Vlamingen komt religie voor de wet
39 procent van de Turkse Vlamingen zegt dat het geloof primeert op de Belgische wetten. Daarmee spannen zij de kroon, voor de Marokkaanse (23 procent) en Congolese Vlamingen (19 procent). Al vindt een even grote groep van de Turkse Vlamingen het omgekeerde. Wat ook opvalt, is dat wie jonger is dan 30, vaker vindt dat de regels van zijn of haar geloof altijd moeten voorgaan op de Belgische wetten. 7 procent van de Marokkaanse en 5 procent van de Congolese gemeenschap brengen begrip op voor het geweld van extremistische groeperingen zoals IS.

Congolezen krijgen al te vaak deksel op de neus
De Congolezen in ons land blijken erg hun best te doen om te integreren, maar worden al te vaak niet beloond voor hun inspanningen. Zo spreekt 48 procent van de Congolezen onder meer Nederlands met de kinderen, heeft 65 procent werk en volgt 74 procent dagelijks de Belgische actualiteit. Toch krijgen net de Congolezen erg vaak te maken met discriminatie, zowel op de huurmarkt (63 procent) als op het werk (39 procent). Een gevolg daarvan is dat 52 procent van de Belgische Congolezen moeilijk tot heel moeilijk rondkomt met zijn of haar inkomen.

Bron: https://www.demorgen.be/binnenland/...roken-b0a6d844/ , 8/5/18

Eigen mening:
Zo'n onderzoek kan handig zijn als het doel is om veranderingen te veroorzaken. Ik weet niet goed wat ze met dit onderzoek willen bereiken, positief of negatief.
De resultaten zijn niet onverwachts maar zeker wel verontrustend. Na al deze tijd, kan België nog steeds niet accepterend genoeg zijn voor de integratie van groepen. Het is waar dat het langs beide kanten werkt en dat die groepen ook de kansen moeten grijpen die hen worden aangeboden, wat niet altijd gebeurt. Toch zal onze attitude naar hen toe een grote invloed zijn voor hun goed 'gevoel' in België. In het artikel staat bijvoorbeeld dat de groep die het meeste initiatief voor integratie toont, het meest wordt bekritiseerd. Waarom is dat zelfs nog nodig? Medeleven en acceptatie zijn nog steeds de twee belangrijkste dingen om tot goede resultaten te komen, van beide kanten, en die twee factoren hebben nog veel verbetering nodig.