Meryame Kitir is Fordwerkneemster en sp.a-Kamerlid. Haar column verschijnt tweewekelijks op woensdag.

Een kanjer van een déjà vu deze week. De CEO van Volvo dringt er bij ons land op aan om de loonkosten te verlagen. Vlaams minister-president Kris Peeters klonk erg ongerust, maar benadrukte in dezelfde adem dat Volvo "wel niet gedreigd heeft om negatieve beslissingen te nemen voor de vestiging in Gent". Geen engagementen voor bijkomende investeringen of modellen - voor zover die nog iets waard zijn, remember Ford -, maar gelukkig ook geen plannen om die investeringen en de bijhorende tewerkstelling af te bouwen. Alle opties zijn open. Zo werkt dat tegenwoordig helaas in een open, geglobaliseerde economie. Het kan razendsnel gaan. In alle richtingen.

Laat ons hopen dat de vraag van de topman van Volvo niet het startschot was voor een rondje speculeren en paniek zaaien. Ik heb bij Ford vanop de eerste rij gezien wat zo'n periode van twijfel en onzekerheid doet met mensen. Kris Peeters heeft gelijk, alle regeringen moeten nu aan een zeel trekken en schouder aan schouder vechten voor de maakindustrie. Al heb ik liever dat ze het achter de schermen doen dan in de media.

De loonkost in ons land moet omlaag, daar is zowat iedereen het over eens. Als we de maakindustrie een toekomst willen geven, dan moeten we arbeid fiscaal aantrekkelijker maken. Maar een lagere loonkost is niet zaligmakend. Bij Ford woog de discriminatie tussen arbeiders en bedienden - versta: het gemak waarmee je in ons land arbeiders aan de deur kan zetten - zwaarder door in de beslissing om de Genkse fabriek te sluiten dan de loonkost. En als ik vandaag in de krant lees dat de concurrentie binnen Volvo vooral van China komt, is het een illusie om te denken dat we dat gevecht kunnen winnen puur door onze loonkosten te verlagen.

De oplossing om de loonlasten naar beneden te halen, ligt trouwens voor de hand: verschuif de lasten. Werkende mensen en ondernemers die echt welvaart en werk willen creëren, betalen veel belastingen. Mensen en bedrijven die veel winsten uit hun vermogen halen heel weinig. We kunnen arbeid goedkoper maken door een faire bijdrage te vragen van grote vermogens. De logica zelve. Maar ironisch genoeg zijn het diegenen die het hardst klagen over onze loonkost die zich ook mordicus verzetten tegen een eerlijke bijdrage van de grote vermogens. Zelfs een minimumbelasting voor multinationals, die er gewoon voor zorgt dat ze toch een klein beetje bijdragen, is te veel gevraagd.

De regering heeft al maatregelen genomen om de loonlasten te verlagen. Voor laaggeschoolde jongeren is dat zelfs een heel forse verlaging. Is er meer nodig? Ongetwijfeld, maar ik vraag me af of sommige partijen en belangenorganisaties er wel goed aan doen door altijd en overal haast alleen maar over de loonkosten te klagen. De productiviteit ligt in ons land bijzonder hoog, onze hyperbekwame werkkrachten leveren echt vakmanschap af, we zijn behoorlijk flexibel met onze ploegenarbeid, met ons systeem van economische werkloosheid verzachten we de crisisklappen voor werkgevers én werknemers,...

Ik ben geen marketingexpert, maar je handicap forser in de verf zetten dan je vele troeven lijkt me niet de allerbeste reclamestrategie om buitenlandse bedrijven en investeerders aan te trekken. Vraag maar aan de CEO van Volvo, een bedrijf uit Zweden. Juist ja, waar de loonkosten hoger liggen dan in België.

Eigen mening:
Een mooi opiniestuk van één van de bekendste slachtoffers van de crisis in Ford (Genk). Meryame Kitir, een kamerlid van de sp.a, wiens verhaal verschillende keren in de media is geweest. Haar mening om dergelijke situaties in de toekomst te vermijden is de lastenverschuiving naar de bredere schouders. Onze kwaliteiten in de verf zetten en onze handicap proberen schuwen, het lijkt allemaal zo mooi. Volvo vraagt aan België om de lasten op arbeid te verlagen. Een eerste signaal in de slechte richting, zeker als we weten dat we zullen moeten concurreren met China. Jammer genoeg lijkt het voor mij allemaal veel te simplistisch hoe mevrouw Kitir haar mening geeft over het probleem. De loonlasten in België zijn zo hoog, maar dat is het gevolg op het probleem dat onze productiviteit ook zo hoog is. Het is een gevolg op iets, en niet de reden van iets. De lastenverlaging is in België ook gewoon niet mogelijk omdat de staat het geld nodig heeft. Zorg je ervoor dat deze lasten opschuiven naar de bredere schouders in onze maatschappij dat trekken ze weg uit ons land. Is dat wat we willen dan, zodat onze economie nog minder in de pap heeft te brokken? De toekomst is aan ons, en we zullen het zelf in de hand moeten nemen op een manier waarop wij sterker staan dan de rest. Hoe we dat moeten doen, is niet op een manier van lastenverschuiving maar aan de politiek om hierover na te denken.

Bron: De Morgen
http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/O...r-de-hand.dhtml

__________________
Zoek het geluk onderweg en niet aan het einde van de weg, want dan is de reis afgelopen.