De trance scene heeft een reputatie, maar dat beeld werd bijgestuurd op het Suntribe Festival in Wommelgem met een alcohol- en drugsvrije trip. Er viel wat anders te snuiven: sfeer en naastenliefde.

Heeft de organisatie van Suntribe Festival nu toch wel geluk. De zon schijnt. Op een ander festival is dat gezellig, hier is dat heilig, want dit feest is een ode aan het leven, de aarde en – zoals de naam het zegt – de zon. De eerste headliner is dan toch al komen opdagen.

Het moet gezegd: Fort 2 in Wommelgem was een mooi decor voor dit feestje. Alleen al omdat in de lopen van de oude legertanks voor de gelegenheid bloemetjes zaten. Die hippies toch.

Al om negen uur ’s ochtends gingen de deuren open voor wie houdt van goa en tribal trance, maar ook van singer-songwriters, tantrische workshops en zelfs een potje lachyoga. Die uiteenlopende combinatie had zich verspreid over drie podia – twee voor muziek, één voor spiritualiteit – die de familiale sfeer van Dranouter mengen met de uitbundigheid van Tomorrowland. Met het hoogtepunt van het festival aan de Sun Stage, waar goa trance de lakens uitdeelt tegen 150 beats per minuut. Wie er speelt – Asura, Shakta Live, DJ Anoebis, iemand? – lijkt bijzaak, zolang er maar extatisch gedanst kan worden. Alsof er drugs mee gemoeid zijn.

Inhaleer een principe

Als dit festival iets uitstraalt, dan wel het vertrouwen in de medemens

Alsof, want dit is een alcohol- en drugsvrij festival. Strenge controle aan de ingang dan? De mildste ooit. En toch durven we er ons cadeau voor Moederdag op te verwedden dat de meesten zich echt aan die nultolerantie hielden. Sinds wanneer wij zo naïef zijn? U had de rokersruimte moeten zien. Een stuk gras onder een boom met een pijl die zei: ‘Dit is de rokersruimte’. Klinkt als een grap, maar dat daar heel wat bezoekers in hun uppie met een sigaret zaten, was een statement op zich. Niet één mens die we op dit festival konden betrappen op een sigaret of joint uit het vuistje of alcohol uit de rugzak. Op het Suntribe Festival inhaleer je een principe.

Als dit festival iets uitstraalt, dan is het vertrouwen in de medemens. Hier laten mensen en masse hun rugzak staan aan de rand van de dansvloer om dertig meter verder zorgeloos uit hun dak te gaan. Bij een kronkelende danssessie in de Zen Garden zagen we verloren smartphones op de grond liggen die door omstaanders braafjes naar de presentator werden gebracht. En op de koop toe kwam iemand ons een drankbonnetje brengen en vragen of we dat soms kwijt waren. Neen, het enige wat wij kwijt waren, was onze kluts. Wat is dit voor een bevreemdend liefdevolle plek?

De prijs van zo’n dag vol naastenliefde? Valt goed mee. 35 euro voor een ticket (gratis tot 10 jaar) en water en eten zelfs vrij mee binnen te nemen. Wat ons – lap, we hebben het ook vlaggen, die naastenliefde – bij de vraag brengt: hoe haal je hier als organisator winst uit? Mensen drinken hun eigen water, kunnen geen pintjes kopen en nemen geen drugs die hen extra dorstig maken. Tja, ook de organisator leeft van de liefde zeker?


Maar we hebben ook iets minder liefdevolle bedenkingen. Bij de herbruikbare beker bijvoorbeeld die je moest kopen en nul keer kon gebruiken, want alle drank kreeg je in blik, glas of andere plastic. Bizar en eco-onlogisch voor een festival dat zich zo verbonden voelt met de natuur. Idem bij de toiletten. Wie kwam om te drukken boven een hoop zaagmeel moet elders zijn, het is nog op een chemische wc te doen. Kwestie van de maag- en darminhoud nog meer in detail te bespreken: die zal bij velen overwegend veganistisch geweest zijn, wat een fijne standaardoptie was op het menu, van de pizzastand tot het burgerkraam.

Smoshoek

Mensen kijken is leuk, zeker op een festival waar iedereen om te kleurrijker gekleed gaat. We zouden nu iets kunnen zeggen over wandelende takken en rondhuppelende dreadlocks, maar in de backstage hangt de spreuk: ‘Etiketten kleef je op flessen, niet op mensen’ en dat werkt op ons gemoed. Dus we houden het bij: hier lopen zowel tieners in jeans als bejaarden in gewaden. En die laatsten hebben zaterdag sowieso nog eens aan Woodstock gedacht, want het heeft er iets van weg. Zeker achteraan bij de Tribe Stage waar naar de avond toe een echte smoshoek ontstond. Vrije liefde heet dat. Of: tijd om naar huis te gaan, jongens.

Omdat ik nog geen cadeau voor Moederdag had, nog snel even de festivalkraampjes afgeschuimd. Keuze uit: dromenvanger, sjaal of hoelahoep. Omdat niet de kindjes, maar de volwassenen hier massaal met een hoelahoep rondlopen, wordt het dat. Wat je daar in godsnaam mee doet op een festival? De show stelen. Buik, nek, borst, armen, noem een lichaamsdeel en het is in staat om te hoelahoepen. Nu moet alleen mijn moeder dat nog geloven.

De Standaard, 14/05/2018
http://www.standaard.be/cnt/dmf20180513_03511186

Eigen mening:
Als men aan drugsgebruikers denken, dan wordt er direct gedacht aan slechte omschrijvingen en woorden zoals ‘verslavingen’, ‘illegaal’, ‘hyper’, ‘lawaai’, ‘lastigvallen’, ‘marginaal’, ‘misdaad’…te boven. Er zullen er zeker wel zijn die aan die omschrijving voldoen, maar ik ben ook zeker van dat er veel meer ‘vriendelijke’ drugsgebruikers zijn. Ik ga zelf soms ook naar festivals waar drugsgebruikers aanwezig zijn, ik heb ga met vrienden uit die dit doen op die festivals. Die drugsgebruikers zijn super vriendelijk en liefdevol zoals aangehaald in het artikel. Ik denk dat mensen een verkeerd beeld hebben over drugsgebruikers, ik associeer ‘drugs’ met de Engelse vertaling ‘medicijnen’. Drugs zijn medicijnen om even te ontsnappen van de werkelijkheid en kapitalistische wereld. Ik neem geen drugs, maar drink wel soms eens alcohol. Ondanks dit, vind ik drugs minder erg dan een gelegenheidsdrinker die zijn grenzen niet kent. Ik denk dus dat mensen vertekend beeld hebben over drugsgebruikers, ze beseffen niet dat hun drinkgebruik schadelijker kan zijn dan het drugsgebruik van de mensen die ze kritiseren. Ze zijn eigenlijk zeer lief voor elkaar en voor anderen, nog eens een voorbeeld waarom je niet op het uiterlijk mag ingaan.