De Britse professor Julian Elliot spreekt harde taal over dyslexie. Naar zijn mening is de definitie van het woord anno 2014 zodanig breed dat het bijna onmogelijk is om dyslectici te onderscheiden van kinderen die gewoon slecht kunnen lezen. "Het is een banaal label dat misbruikt wordt door ouders die vrezen dat hun kind anders als dom bestempeld gaat worden", stelt hij. Elliot wil de term dan ook schrappen.

Volgens professor Elliot, educatief psycholoog, is het duidelijk dat sommige kinderen effectief kampen met oprechte, complexe lees-, schrijf- en spelproblemen. Toch is het naar zijn gevoel veel te gemakkelijk om alles dan maar onder de noemer 'dyslexie' te schuiven. "Het is onmogelijk om zo nog een betekenisvolle scheiding te maken met kinderen die gewoon niet goed kunnen lezen", klinkt het.

Banaal
De testen om dyslexie zwart op wit te identificeren zijn volgens Elliot tijd- en geldverspilling, vooral omdat de strategieën die gebruikt worden om kinderen met dyslexie te helpen net zo goed werken voor leeftijdsgenootjes die gewoon niet gezegend zijn met een groot leestalent. "De lijst met mogelijke symptomen is zo breed, dat het bijna betekenisloos wordt. Denk maar aan 'angst bij het luidop lezen', eender welk kind kan dat ervaren. Laat die waslijst aan ouders zien en het is geen wonder dat ze plots overtuigd zijn van het feit dat hun kind dyslectisch is. Je kan het vergelijken met een horoscoop. Iedereen ziet er iets in", gaat hij verder.

Alternatief
Hij roept dan ook op het om het label te schrappen. "In plaats van kinderen aan dure en langdradige testen te onderwerpen, zouden scholen beteren focussen op een vroege identificatie van kinderen met leesproblemen, om ze vervolgens allemaal op een gelijkwaardige manier te behandelen", klinkt het betoog.

Controverse
Met zijn uitspraken stoot Elliot heel wat mensen tegen de borst, waaronder The British Dyslexia Association. Zij zien de diagnose dyslexie als iets waardevol met een grote wetenschappelijk en educatieve betekenis. Ze zijn er niet mee gediend dat de professor de aandoening ziet als een pseudo-medisch label, waar bepaalde ouders gretig misbruik van maken om te vermijden dat hun kroost als lui of dom wordt gezien.

"We accepteren het argument niet dat het nutteloos zou zijn om de verschillen tussen mensen met leesproblemen beter te begrijpen. Zeker wanneer er sprake is van een consistent, herkenbaar patroon, is het handig om er de naam dyslexie aan te geven, zowel voor de mensen zelf, als voor leerkrachten", klinkt het tegenargument.

Bron: http://www.hln.be/hln/nl/38/Familie...et-worden.dhtml

Mening: Ondanks het feit dat HLN een krant is die vooral sensationeel gericht is, vond ik dit artikel enorm interessant. Tegenwoordig komt het steeds meer en meer voor dat leerlingen de stempel 'dyslexie' krijgen. Vroeger was er nog geen sprake van en in de tijd dat ik in het middelbaar zat, waren er maar een paar leerlingen op heel de school met dyslexie. Nu ik stagelessen geef in het middelbaar onderwijs, merk ik dat het aantal leerlingen met dyslexie enorm is gestegen. Zo heb ik een klas van 14 leerlingen gehad waarvan er 3 dyslexie hadden wat een ruime 20% is. Ik verschoot enorm hard toen ik dit hoorde. Nu ik het artikel heb gelezen en de mening van de Britse professor Elliot zag, heb ik ook enkele twijfels. Zijn er daadwerkelijk zoveel leerlingen met dyslexie of wordt deze term dan toch echt te snel gebruikt? Bij twee van de drie leerlingen uit mijn klas merkte ik helemaal niets van hun dyslexie. Zij konden vlotjes luidop lezen voor een klas. Een andere daarentegen had wel behoorlijk wat problemen met het schrijven van verschillende woorden.

__________________
Niet doorschuiven, maar aanpakken.