Russen als de dood voor ’homomaffia’


Na de massale vechtpartijen rond de eerste homoparade in Rusland is één ding duidelijk: homoseksualiteit is er nog lang geen geaccepteerd verschijnsel. “Natuurlijk ben ik wel eens in elkaar geslagen,” vertelt Andrej met beangstigende vanzelfsprekendheid. Dat hij een oorbelletje droeg was voor twee passanten genoeg om hem een pak slaag te geven.


Andrej (26) is vaste klant bij homobar ’’t Elfje’, in het noorden van Moskou. Het is nog vroeg; het volume van de muziek maakt conversatie net mogelijk, de dansvloer is leeg. Aan de tafel van Andrej gaat het gesprek over de mislukte homoparade van afgelopen weekend.

Een vergunning was niet verleend voor de eerste gay parade in de geschiedenis van Rusland. Desondanks kwamen een honderdtal homo’s, lesbiennes en bi’s bijeen in het centrum van Moskou. Tegelijkertijd werd een tegendemonstratie gehouden door skinheads en aanhangers van de Russisch-orthodoxe kerk.

De politie deed weinig om de twee groepen uit elkaar te houden en hield zich aanvankelijk afzijdig toen de skinheads de homo’s te lijf gingen. Onder hen een lid van de Bondsdag, die met een steen werd bewerkt. Meer dan honderd voor- en tegenstanders werden gearresteerd.

Homoseksualiteit is in Rusland niet meer strafbaar, zoals in de communistische tijd, maar leidt nog steeds tot onbegrip bij de meerderheid van de bevolking. Ook doen veel onwaarheden over homo’s de ronde, zoals de hardnekkige complottheorie dat er een grootschalige ’homomaffia’ zou bestaan.

De toelichting van burgemeester Joeri Loezjkov op de weigering van de vergunning voor de gay parade is veelzeggend: „Als iemand een afwijking heeft in zijn of haar seksuele leven, zou deze afwijking niet moeten worden geëtaleerd.” Dit ondanks het feit dat de homogemeenschap in Moskou alleen al meer dan 600.000 mensen telt.

Onder de vrienden van Andrej zijn de meningen verdeeld over het nut van zo’n parade. Volgens Sergej (35) leidt dit alleen maar tot ’gettovorming’ van de homogemeenschap. Anton vind een homomars geen slecht idee, maar volgens hem is Rusland daar nog lang niet klaar voor: „Het is belangrijker dat er wetgeving komt die ons recht op seksuele geaardheid beschermt.’

Het geweld rond de parade staat niet op zichzelf. De jongens vertellen verhalen die de kranten niet hebben gehaald: het in brand steken van een lesbische club in Moskou een maand geleden, en demonstraties en gewelddadigheden bij een andere homobar.

Over één ding zijn de gasten van ’t Elfje het eens: dat Russen op zijn minst accepteren dat homoseksuelen bestaan. De ouders van Andrej en die van zijn vriendje hebben vrede met de homoseksualiteit van hun zoons. Maar zoals vaak zijn Moskou en Rusland twee compleet verschillende werelden. Anton: „Ik heb homovrienden in de provincie, maar die houden hun mond. Ook tegen hun heterovrienden.”

Treffend is het verhaal van Sergej, die opgroeide in een dorpje in Jakoetië, in het verre oosten van Rusland. „Ik wist niet eens dat het bestond, homoseksualiteit. Ik voelde dat er iets met me aan de hand was, maar dacht dat het medisch was.” Op zijn achttiende vloog Sergej achtduizend kilometer naar Moskou, waar hij twee jaar in een kliniek hypnosetherapie volgde: „Om een man van mij te maken.” Pas op zijn 26ste begreep hij dat hij zich tot mannen aangetrokken voelde.


Trouw, 03-06-2006

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB