Haar is gevaarlijk

In de sixties was de lengte van je haar recht evenredig met hoe links je was. Ook vandaag kan lichaams*beharing een manier zijn om vastgeroeste ideeën *in de samenleving in vraag te stellen.

Murielle Scherre, lingerieontwerpster
‘Het deed deugd om mijn lijf schaamteloos te claimen’
Murielle Scherre (39), de vrouw achter lingeriemerk La Fille d’O, stopte begin dit jaar bewust met scheren en waxen. Op *Instagram showde ze trots haar herwonnen okselhaar en schaamhaar. In een open brief haalde ze fel uit naar het dominante schoonheidsideaal van de gladgeschoren vrouw.
Scherre begon te scheren als tiener, zonder veel na te denken. ‘Alle meisjes waren geschoren toen: de hippies én de goths én de ravers. Bovendien zag ik bij mijn moeder hetzelfde, dus scheren leek de standaard, zoals tanden poetsen. Er was een soort stilzwijgend verbond om zonder haar te leven. Vrouwen wordt een soort peterpancomplex aangesmeerd waarbij we er te allen tijde als kinderen moeten uitzien.’

‘Pas later begon ik me daar vragen over te stellen, toen ik op persoonlijk vlak evolueerde en als ontwerper veel in contact kwam met heel veel verschillende vrouwen, lijven en meningen. Ik zag een enorme diversiteit in lichaamsbouw, maar dat vond ik nergens terug in de media.’
Het laatste zetje kreeg ze een jaar geleden, toen ze plots crashte. ‘Net geen perte totale’, zegt ze. ‘Ik had mijn lijf uitgeput, mijn geest uitgehongerd. Ik dacht dat schaam- en okselhaar een goed idee waren om mezelf veilig te houden.’
En dus legde Scherre haar scheermes aan de kant, ondanks de scherpe commentaren die zouden volgen over hoe ‘walgelijk’ ze er wel uitzag. ‘Mannen én vrouwen gingen over hun nek’, zegt ze. ‘Als je okselhaar hebt, speel je niet meer mee en verbreek je dat stilzwijgende verbond van de haarloze vrouw. Dat vinden mensen niet fijn. Dat deed me deugd, mijn hele lekkere lijf schaamteloos claimen als het mijne. De kritiek motiveerde me om mezelf nog liever te gaan zien. Ik ben sterker nu. Vrijer.’
Als ontwerpster van lingerie maar vooral als mens vindt ze het belangrijk dat vrouwen met meer mededogen en liefde kijken naar hun lichaamsbeharing en hun lijf.*‘We hebben ons lichaam en ons zelfvertrouwen zomaar uit de handen laten rukken door grote bedrijven. Als je gelukkig bent, heb je niet veel nodig. Maar daar verkoop je dan natuurlijk geen scheermesjes en gezichtsmaskers mee.’
Onlangs heeft ze alles weer afgeschoren. ‘Simpelweg omdat ik daar zin in had’, zegt ze. Voor haar is dat de essentie van het nieuwe feminisme: gewoon doen waar je als vrouw zin in hebt, los van patriarchale schoonheidsidealen. ‘Los van alles wat moet. Gewoon groeien, in traagte.’

Lieven Annemans, hoogleraar gezondheidseconomie
‘Mijn haar toont mijn sociale betrokkenheid’
Gezondheidseconoom Lieven Annemans (43) had als kind lang haar tot op zijn schouders, net als zijn broers. ‘Nochtans ben ik niet opgegroeid in een hippiegezin, mijn ouders vonden lang haar gewoon mooi’, zegt hij lachend. ‘Toen ik een jaar of zestien was, was ik het lange haar beu en heb ik het kortgeknipt.’

Pas toen hij de veertig naderde, ruilde hij zijn korte coupe weer in voor lange haren. ‘Het was geen bewuste keuze, maar het was ook geen toeval dat ik net dan besliste om mij 100 procent op mijn academische carrière te richten en voltijds professor te worden. Ik heb altijd al sympathie gehad voor non-conformisten en mensen die vechten voor meer sociale rechtvaardigheid. Toen ik veertig werd, wou ik mijn maatschappelijk engagement veel openlijker tonen. Er is zo veel apathie in de wereld, de toon verhardt. Ik wil mij daar nadrukkelijk tegen verzetten. Mijn lange haar toont die sociale betrokkenheid heel expliciet, door de associatie met de jaren 60. En niet onbelangrijk: mijn vrouw ziet het graag.’ (lacht)
Als langharige man blijft Annemans hoe dan ook een uitzondering in de academische wereld. ‘Maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik als academicus minder serieus word genomen vanwege de lengte van mijn haar’, zegt hij. ‘Integendeel, veel mensen vinden je ineens een pak sympathieker. Zeker bij studenten werkt lang haar drempelverlagend.’

Leonie Gysel, visagiste, stiliste en zangeres bij Arsenal
‘Mijn afro past bij mijn persoonlijkheid: ik hou van wild en naturel.’
Leonie Gysel (40) heeft een Vlaamse moeder en een Congolese vader. Tot haar dertiende woonde ze in Congo. ‘Ik heb mijn krullen altijd graag gezien, maar toen ik in de puberteit kwam, maakte ik zoals veel meisjes met kroeshaar de fout om mijn haar te laten steilen. Daar heb je zware chemische producten voor nodig: heel ongezond.’

‘Overal rond mij zag ik sluik haar. In de klas in Congo zat ik tussen 21 blanke en drie gekleurde kinderen. Onbewust wil je je aan die realiteit aanpassen. En sowieso is het normaal om als puber te experimenteren met je haar.’
Vandaag draagt ze haar kroeshaar het liefst lekker los. ‘Mijn afro past bij mijn persoonlijkheid: ik hou van wild en naturel. Voor het gemak moet je het zeker niet doen: in los kroeshaar krijg je snel knopen en ontwarren duurt makkelijk een paar uur.’

Aanhangers van het ‘natural black hair movement’ ijveren met steeds luidere stem voor meer respect voor hun zwarte kroeshaar. ‘Ik vind het knap dat jonge vrouwen met hun afro tonen hoe fier ze zijn op hun Afrikaanse roots, maar voor mij is ras irrelevant. Ik voel me blank noch zwart: ik ben een wereldburger. Mijn haar is geen politiek statement. Ik kreeg er nooit negatieve opmerkingen over. Mijn krullen horen simpelweg bij wie ik ben. Uiteindelijk is dat waar we naartoe moeten: dat het niet meer uitmaakt of je haar kroest of niet.’

In de modesector waar Gysel werkt, blijven blanke modellen dominant. ‘Het meest gebruikte palet in mijn make-uptas is dat voor een blanke huid’, zegt ze. ‘Toch merk ik meer bewustwording en openheid: exotische modellen sieren vaker covers en het aanbod producten voor zwart krulhaar en de gekleurde huid breidt steeds uit. Grote cosmeticabedrijven houden steeds meer rekening met die diversiteit in de samenleving, zeker als er geld te rapen valt.’

Bron: De Standaard, 17.07.2017
http://m.standaard.be/cnt/dmf201707...ampaign=seeding

Eigen mening:
“Voor haar is dat de essentie van het nieuwe feminisme: gewoon doen waar je als vrouw zin in hebt, los van patriarchale schoonheidsidealen.”
Preach*! Ik vind dat niemand (man, vrouw of x) zich moet wringen in de hokjes van de samenleving. Als beginnende tiener kreeg ik te vaak commentaar dat ik er “te jongensachtig” uitzag. Vreemden spraken me met m’n kortgeknipte kop en Superdrytrui vaak aan met “jongeheer” ( bij Macdonalds kreeg ik altijd het jongensspeeltje; een pluspunt). Mijn moeder was dit zo beu dat we een keer “meisjesspullen” zijn gaan kopen -want ik moest er “vrouwelijker” uitzien-. Wat als je je als vrouw nu beter voelt in een sweater? Sinds wanneer staat een sweater gelijk aan mannelijkheid?
Hetzelfde geld voor mannen: als je graag iets aan doet dat binnen het hokje van vrouwen valt (bv hakken) draag dat dan gewoon! We zijn allemaal mensen, allemaal gelijk.

De enige persoon waar je moet naar kijken ben jij. Stel jezelf de vraag “ben ik blij met hoe ik er uit zie/hoe ik me kleed/hoe ik me gedraag/… ? Wat de anderen er van denken kan (zolang je je omgeving geen schade berokkend) de pot op.

Note: bij deze voorbeelden denk ik aan de sekse en niet aan het gender. That’s another story**.

Heel dit artikel, het laten groeien van (schaam)haar, doet me denken aan een stukje uit de zaalshow “Teerling” van cabaretière Claudia de Breij: https://www.youtube.com/watch?v=kAK9DgrSsCQ (zeker de moeite om even te beluisteren)

* http://www.urbandictionary.com/define.php?term=preach
** http://idioms.thefreedictionary.com...s+another+story