Zet kinderen die na een echtscheiding een van de ouders niet meer willen zien opnieuw bij die ouder. Dat is de opvallende stelling van de Britse therapeute Karen Woodall. Volgende week geeft ze voor het eerst een opleiding aan hulpverleners in Vlaanderen.

Het is het Huis van Hereniging, een organisatie die werkt rond ouderverstoting, die haar naar hier haalt. Ouderverstoting is een fenomeen waarbij een kind zich, meestal na een echtscheiding, afkeert van één van de ouders, zonder gegronde reden. Het gaat naar schatting om zo’n 50.000 gevallen in ons land.

Drie dagen lang zal Karen Woodall uitleg geven aan hulpverleners, magistraten en advocaten die met haar methode aan de slag willen. Die methode is vrij controversieel, legt Olivier Vanhaelen van het Huis van Hereniging uit. “De huidige hulpverlening en ook de gerechtelijke wereld gaan ervanuit dat je moet denken vanuit het kind. Er wordt geluisterd naar wat het kind wil. Geeft dat aan dat het niet bij een bepaalde ouder wil gaan, dan meent men dat je het niet kan dwingen. Escaleert de situatie, dan is het vaak het kind dat wordt geplaatst in een instelling of psychiatrie. Woodall ziet het anders. Volgens haar vertrekt ouderverstoting vanuit de ouders. Het is een reactie van het kind op wat de ouders doen. Er moet dus niet aan het kind worden gewerkt, maar aan de ouders.”

Tegenkanting

Het enige wat helpt bij ouderverstoting is volgens Karen Woodall het kind net wel bij die ‘verstoten’ ouder zetten. Zodat het vertrouwen tussen ouder en kind opnieuw kan groeien. “Uiteraard is dat heel complex en het moet ook onder begeleiding gebeuren”, zegt Vanhaelen. “Maar het werkt. Karen Woodall boekt met haar werkwijze in 97 procent van de gevallen succes.”
Vanhaelen verwacht wel tegenkanting voor zijn initiatief. “We gaan hiermee in tegen de aanpak die al jaren gangbaar is. Het vraagt vooral een andere manier van denken over de problematiek.”
Na afloop van de driedaagse opleiding krijgen de deelnemers ook een certificaat. “Er is grote nood aan gespecialiseerde hulpverleners", meent Vanhaelen. "Een huisarts die vaststelt dat er iets aan je hart is, stuurt je toch ook door naar een hartspecialist? Onze bedoeling is om specialisten in ouderverstoting op te leiden die de situatie echt kunnen aanpakken en gezinnen echt vooruit helpen. Want ouderverstoting is een erge vorm van kindermishandeling.”

Bron: De Morgen, 29.05.2017
http://www.demorgen.be/binnenland/w...uders-bf04332d/

Eigen mening:
Ik vind zelf, als kind van gescheiden ouders, het geen goed idee om kinderen “te dwingen” tegen hun zin naar mama of papa te gaan. Als deze kinderen echt laten zien dat ze een van hun ouders niet meer willen zien, dan zullen ze hier een gegronde reden voor hebben. Ik heb het gevoel dat er nog steeds te weinig naar kinderen geluisterd word tijdens een echtscheiding. “Co-ouderschap? Ja, want dat is het beste voor het kind.” Wil dat kind dat wel? Enkele maanden geleden las ik een artikel dat co-ouderschap ( a.k.a. “week-week”) helemaal niet zo goed zou zijn als we eerst dachten. ( http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/binnenland/1.2869166 )
Ik denk dat men eerst en vooral het waarom bij het kind moet achterhalen om nadien, stapsgewijs, mogelijke regelingen te treffen; er is altijd wel een reden, hoe diep die ook verstopt zit. Het kind gewoon bij de verstoten ouder zetten zie ik dan weer eerder als iets wat de ouders willen dan wat het kind wilt. Ja, ik begrijp dat ouders hun kinderen willen zien etc, maar een ervaring als een scheiding werkt wel nog ja-ren door in die kleine mensjeshersenen. (Het lied van Everclear – Wonderful – illustreert deze gevoelens op een mooie en vrij correcte manier; https://www.youtube.com/watch?v=MUfgAbFY4CA ) Uit ervaring kan ik zeggen dat een kind dat een scheiding doormaakt “gewoon” veel liefde en geduld nodig heeft. Er zijn nu eenmaal moeilijkere dagen. Hij/zij koos er ook niet voor om opeens van hut naar haar gesleurd te worden, altijd met een ouder door te brengen (soms net wel), of een ouder te delen met een ander. Dat brengt me dan tot het volgende. Wat als het kind niet naar een van de twee ouders wilt door de nieuwe partner? Kan je hen dan dwingen? Wat als het voelt dat deze hem/haar niet aanvaardt.
Ik ben van mening dat men elke scheiding, en elk proces/elke evolutie dat een kind van een scheiding doormaakt, individueel moet bekijken; er is geen wonderoplossing/wondertherapie/… die voor iedereen en in elke situatie helpt.