Erkende vluchtelingen verlaten Europa en keren terug naar Syrië

Tientallen erkende Syrische vluchtelingen denken eraan om terug te keren. Enkelingen hebben dat daadwerkelijk gedaan, dat meldt VRT-journalist Majd Khalifef op basis van gesprekken die hij voerde met verschillende Syrische vluchtelingen. De taal van het gastland blijkt vaak het grootste struikelblok.

Het trieste aan deze verhalen is dat de erkende vluchtelingen vaak dezelfde illegale routes moeten nemen. Opnieuw moeten ze beroep doen op illegale smokkelaars, voor Syriërs is het bijzonder moeilijk om in Turkije een officieel visum te krijgen.

Op sociale media is de vraag naar de omgekeerde weg toegenomen. De hoeveelheid online zoekertjes zijn dan ook navenant. Als voornaamste struikelblok geven de enkelingen, die bereid waren te praten, de taal van gastland aan. 'Het leven in Duitsland was ontzettend moeilijk voor mij', vertelt Hassan Al-Sheikh aan de VRT. 'Ik probeerde Duits te leren, maar het lukte me niet. Het was te moeilijk. Ik kon me niet aanpassen aan de Duitse maatschappij.' Daarom besloot hij terug te keren naar zijn thuisland om er met de rebellen te strijden tegen IS.

De druppel

Ook zijn asielprocedure ging niet vooruit, door de oorlog is hij het gros van zijn papieren kwijtgespeeld, onder meer zijn Syrisch paspoort. Van de uitkering die hij kreeg, een schamele 109 euro per maand, kon hij niet leven. Een racistische aanvaring op straat was voor hem de druppel, hij zou door een man bedreigd zijn geweest met een wapen.

Nu is Hassan terug in zijn geboortestreek en vecht hij er met de rebellen van de zogenaamde Syrian Democratic Forces die steun krijgen van de internationale coalitie tegen IS. Hij heeft het er, ondanks de oorlog, naar eigen zeggen 'beter dan in Duitsland'.

Het verhaal van Hassan is geen unicum, aldus de journalist. De taal en het lange wachten eer vluchtelingen een leven kunnen opbouwen als voornaamste struikelblok, is de teneur.


Bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf20170428_02856976

Mening: Erkende vluchtelingen hebben een enorm zware, kostelijke en vaak ook traumatiserende reis afgelegd hebben om in Europa toe te kunnen komen. Hier zoeken ze toevlucht omdat de toestand in hun thuisland, Syrië, levensgevaarlijk is. Het feit dat deze vluchtelingen zich zodanig uitgestoten voelen door de Europese maatschappij dat ze terug zouden keren via deze illegale terugreis om deel te nemen aan de oorlog tegen IS is alarmerend. In het artikel wordt aangegeven dat voor deze vluchtelingen inburgering een onoverkomelijk proces kan zijn. ‘De taal van het gastland blijkt vaak het grootste struikelblok.’ Hierdoor maken ze deze terugkeer. Ik vind dat men niet zomaar over dit fenomeen van terugkeer heen mag gaan. Het geeft weer dat de initiatieven van de overheid omtrent inburgering, zowel als de initiatieven omtrent de beeldvorming van de lokale bevolking over Syriërs, niet voldoende zijn. Ik begrijp dat het obstakel “taal” moeilijk is om aan te pakken voor de overheid. Toch heb ik het gevoel dat de initiatieven om de kloof tussen de allochtone en autochtone te dichten tekortkomen.

Zoals Sam reeds zei, maken vele vluchtelingen de overtocht naar Europa om hier een beter leven te krijgen. Dat ze nu willen terugkeren naar hun land is (in mijn ogen) begrijpelijk. Na een lange reis komen ze aan in een Europees land waar hen een asielprocedure te wachten staat. Naast deze asielprocedure moeten ze ook nog een vreemde taal leren, naar werk zoeken om hun gezin te onderhouden (maar dat is moeilijk aangezien ze de taal niet volledig beheersen) en hun aanpassen aan de maatschappij. Alsof dat nog niet zwaar genoeg is worden ze vaak niet met open armen onthaald door de Europese bevolking. En dat vind ik precies het ergste. Als ons land in oorlog zou zijn, zouden we dankbaar zijn wanneer een land ons wil opvangen, maar wanneer de burgers van dat land enkel negatieve commentaar hebben op ons, zou ik me er niet thuis voelen. En laat dat nu precies zijn wat de vluchtelingen die naar Europa kwamen willen: hun gezin/familie en henzelf beschermen tegen de oorlog en hun leven opnieuw opbouwen hier. Ik begrijp Hassan zijn keuze dus wel, al moet hij opnieuw de gevaren van de (illegale) overtocht beleven. Dat hij het nu daar in de oorlog beter heeft (in vergelijking met zijn leven in Duitsland), zegt al genoeg over hoe vluchtelingen hun leven in Europa ervaren...