Aanslag

Peter Vandenbempt


Vierentwintig uur. Dat moet voor een profvoetballer volstaan om een aanslag op zijn leven te verwerken. Zo redeneert de Europese voebalunie Uefa. En eigenlijk vonden ze in Nyon een uur of twee ook al genoeg, want volgens Borussia Dortmund-coach Thomas Tuchel was de eerste vraag van de Uefa op dinsdag al: Bent u klaar om te spelen? De aanslag was tenslotte mislukt en er bleven nog meer dan genoeg gezonde voetballers over.

Jonge mannen, vaders en echtgenoten waren net het doelwit geweest van een moordaanslag. De spelers waren niet toevallig op de verkeerde plek geweest, zoals de slachtoffers in Zaventem of station Maalbeek. Nee, iemand wilde hen dood. Hun oren suisden nog van de harde knallen, ze hoorden nog het geroep en gehuil van hun ploegmaats, ze trilden nog na van de blinde paniek op de bus, op het netvlies nog duidelijk het beeld van de bebloede Marc Bartra en de doodsangst op de gezichten van hun maten. Verstikt door de emoties bij het weerzien met hun ongeruste familieleden. Nee, klaar om te spelen waren ze nu even niet.

Een dag later overigens ook niet, maar toen werd hen – volgens Tuchel – de vraag niet meer gesteld. De uitpuilende kalender verdraagt geen uitstel. De Uefa nam de beslissing naar eigen zeggen wel in overleg met de club, maar dat zal dan met Hans-Joachim Watzke geweest zijn. De ceo van Borussia grabbelde voor zijn speech voor de spelers in de ton met clichés. Niet toegeven aan terreur, maar spelen om te tonen wat vrijheid en democratie betekenen. Het had nochtans volstaan om een keer in de ogen van Nuri Sahin te kijken en te luisteren naar zijn emotionele relaas van de voorbije 24 uur.

De Griekse reus Sokratis zei dat er in zijn hoofd geen plaats was geweest voor voetbal. Dat er midden in de idyllische rust van het Niederhofer Woud, waar de ploeg op afzondering gaat, ineens drie bommen waren ontploft, dat had er zwaar ingehakt. Allemaal hadden ze positief geantwoord op de vraag van de coach of ze wilden spelen, uit solidariteit, maar in het besef dat ze niet klaar waren.

Dortmund verloor van Monaco. Een doelpunt uit buitenspel, een owngoal van Lars Bender, uitgerekend de vervanger van de gewonde Bartra en een goal na een flater van Piszcek. Alsof de waanzin van dit duel moest onderstreept worden met een overdosis pech voor Borussia.

Het voetbal en zijn fans hadden zich nochtans van hun beste zijde getoond. De legendarische Gelbe Wand overtrof zichzelf met een menselijke tifo die je de keel dichtsnoerde, de doorleefde versie van You’ll never walk alone kleefde aan de ribben. Het was een avond van rauwe emoties, zo klonk het, van grote solidariteit. De aanslag was er immers één met grote symbolische waarde. Borussia verenigt het volk van Dortmund, het was een aanval op een hele gemeenschap. De fans wilden ook voetbal, als therapie, en omdat voor velen in het Ruhrgebied het een reden van bestaan is. Maar alleen wie in de Wittbräucker Strasse op de bus zat, had recht van spreken en die werd niet gehoord. En dat is ronduit wraakroepend.

De vaste voetbalcommentator van Sporza Radio maakt afwisselend met tv-collega Frank Raes een tussenstand van het voetbalseizoen op.


DS, 14-04-2017 (Peter Vandenbempt)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB