Naar men zegt zit er een systematiek in. Eerst roepen ze zo luid mogelijk. Verbied de boerkini. Perk de vrijheid van meningsuiting in. Perk de vrijheid van godsdienst in. Perk de vrijheid van vereniging in. Schaf Unia af. Neem de dubbele nationaliteit af.

Het doel is niet, naar men dus zegt, dat al die ideeën ooit gerealiseerd worden. Het doel is dat je er wat van zegt. Die opgewekte verontwaardiging is het smeer- en lokmiddel voor de eigen achterban. Populisten van het slag Geert Wilders of Donald Trump werken net zo, met groot succes.

Misschien moeten we dat dan maar niet meer doen, er wat van zeggen. De meeste van die dwaze ideetjes raken niet eens in het parlement, dus waar maken we ons druk over?

We zeggen dus niets over het halfweg de dag alweer half ingeslikte visioentje dat Kamerlid Sarah Smeyers namens N-VA heeft over een toekomst waarin kinderen die hier geboren en getogen zijn, en van wie vader of moeder geen Belg is, pas op hun achttiende te horen krijgen of ze ook echt Belg mogen zijn, na een examen. We zwijgen.

We zeggen niets over de aperte onjuistheid als zou Nederland een soortgelijk systeem hebben. Nederland heeft alleen een inburgeringsexamen bij naturalisatie. We zwijgen.

We zeggen niets over het feit dat het nieuwe idee van N-VA verder gaat dan wat het extreemrechtse Vlaams Blok ooit propageerde in zijn Zeventigpuntenplan. Punt 25: “Het Vlaams Blok wil dat de nationaliteit enkel wordt toegekend aan diegene die geboren wordt uit een ouder die al over onze nationaliteit beschikt.” We lezen dat één ouder voor de N-VA zelfs niet meer volstaat. We zwijgen.

We zeggen niets over de nuchtere vaststelling dat ook dit voorstelletje weer helemaal het doel om een reëel probleem – de export van buitenlandse politieke conflicten – op te lossen, voorbijschiet. We zwijgen.

We zeggen niets over de stilaan obsessieve focus van deze partij op medeburgers van vreemde origine, waardoor ze haar democratisch nationalisme almaar exclusiever invult. We zwijgen.


Het enige dat we zouden willen zeggen is dat volksvertegenwoordigers een recht op onverantwoordelijkheid hebben, waardoor ze alles mogen zeggen en voorstellen, zonder dat ze zich moeten verantwoorden. Een prachtig privilege, kroonjuweel van onze parlementaire rechtsstaat. Altijd zullen we dat recht verdedigen. Eventueel zullen we hoogstens stilletjes betreuren dat sommigen dat nobele voorrecht aanwenden om te kwekken over loze ideetjes die blijkbaar niet eens voorbij de eigen studiedienst geraken en dus tegen de avond alweer moeten worden 'genuanceerd'.

Maar we zeggen niets, en prijzen ons gelukkig dat de rechtstaat robuust wordt beschermd door de liberale grondwet en zijn instellingen. Voor zolang het nog duurt.

Bron: http://www.demorgen.be/nieuws/het-d...-zegt-bd649ac2/

Eigen mening:
Ik sluit mij aan bij de kern van het artikel: zo hard mogelijk roepen haalt de meeste stemmen. Of de beweringen dan kloppen, is niet meer relevant voor de massa. Mensen zijn vaak niet meer mee met de kern van de politiek en stemmen dus op de politicus die het hardste roept, liefst nog met de meest extreme beweringen. Een voorbeeld daarvan is Trump, die de ene foute bewering na de andere aan elkaar rijgt. Zijn campagne was gebaseerd op leugens en onwaarheden, maar hij werd wel verkozen tot president van de machtigste democratie ter wereld. Het is volgens mij nodig om vanop jonge leeftijd leerlingen te begeleiden en kritisch te laten kijken naar zaken die in de media verschijnen. We onderschatten momenteel de invloed van media op onze eigen mening. Opvolging van de beweringen en doelstellingen die politici tijdens hun campagne stellen gebeurt ook nauwelijks en interesseert weinig burgers. De vele beloftes bij verkiezingen worden vaak niet ingelost na de verkiezingen en hoewel iedereen zich daaraan ergert, blijft ons stemgedrag ongewijzigd. We blijven stemmen op de grootste roepers.