Deze vissen pasten zich aan om in extreem giftig water te leven

In de ernstig vervuilde rivieren in het oosten van de Verenigde Staten zijn killivissen zodanig geëvolueerd dat ze kunnen overleven in de meest giftige wateren. Dat blijkt uit een nieuw onderzoek van de universiteit van Californië, waarover National Geographic bericht. De vissen kunnen gifniveaus aan die 8.000 keer zo hoog liggen als de dodelijke dosis.

Killivissen vormen een zeer diverse groep van tandkarpers. Ze leven voornamelijk in zoet of brak water, onder andere in de zilte moerassen en riviermondingen aan de Atlantische kust. Niet alleen zijn het populaire aquariumvissen, ook bij wetenschappers zijn killivissen geliefd. Ze gelden namelijk als een zogenoemde indicatorsoort, die gebruikt wordt als een barometer om te peilen naar de gezondheid van ecosystemen. De reden daarvoor is dat ze in normale omstandigheden erg gevoelig zijn voor vervuiling.

Dat er in de meest vervuilde wateren aan de oostkust van de VS killivissen leven, vonden wetenschappers dus verwonderlijk. Maar nu hebben ze ontdekt hoe dat komt.

De vissen overleefden vervuilingsniveaus die 8.000 keer zo hoog lagen als de dosis waaraan de meeste killivissen zouden sterven
In vier ernstig vervuilde riviermondingen aan de Amerikaanse oostkust visten professor Andrew Whitehead en zijn team een 400-tal killivissen uit de giftige poel van chemische stoffen. De vissen hadden hun hele leven rondgezwommen in havens in de staten Massachusetts, New Jersey, Connecticut en Virginia die sinds de jaren 50 en 60 vervuild zijn met dioxines, pcb, kwik en andere industriële vervuilers.

Ze overleefden vervuilingsniveaus die 8.000 keer zo hoog lagen als de dosis waaraan de meeste killivissen zouden sterven. Toch zagen ze er net zo uit als andere killivissen in nabijgelegen, niet vervuilde gebieden en gedroegen ze zich exact hetzelfde.

De onderzoekers brachten het genoom van deze vissen in kaart en vergeleken het met dat van de killivissen die ze uit onvervuilde wateren in de omgeving hadden gehaald. Uit het onderzoek, dat vandaag verschenen is in het vakblad Science, blijkt dat de kleine, gestreepte vissen zich genetisch aangepast hebben, waardoor ze dergelijke hoge giftige dosissen verdragen.

Bij de tolerante vissen vonden de wetenschappers een gemeenschappelijke set mutaties, die het moleculaire pad uitschakelen dat verantwoordelijk is voor de celschade die normaal veroorzaakt wordt door de chemicaliën. Die mutaties waren zeldzaam bij de vissen in onvervuilde gebieden.

Aanpassen aan klimaatverandering

Volgens de onderzoekers kan hun ontdekking informatie verschaffen over hoe goed populaties zich aanpassen aan ernstig besmette gebieden. Maar hoewel dit bewijst dat killivissen zich snel hebben aangepast, betekent dat niet dat andere vissen dat op dezelfde manier zullen doen. Killivissen zijn uniek, omdat hun soort genetisch veel diverser is dan de meeste andere dieren. Ze beschikken al over de genetische tools om zich aan te passen.

Toch kunnen deze bevindingen sleutels bevatten over welke soorten er het best en het slechtst voorstaan als ze moeten omgaan met omgevingsveranderingen, zoals de klimaatverandering. Ook hopen de wetenschappers door hun onderzoek meer te weten te komen over de genetische verschillen die bepalen dat sommige mensen meer bestand zijn tegen ziektes.

Bron: De Morgen
http://www.demorgen.be/wetenschap/d...leven-b76fad8b/

Mening:
Ik ben zelf steeds enorm geïnteresseerd in wetenschappelijke ontdekkingen. Vandaar misschien ook de logische keuze van mijn vakkencombinatie. Goed voor die vissen dat zij zicht zo goed kunnen aanpassen aan deze verschrikkelijke omstandigheden. Toch vind ik het allemaal maar niets, want had die vervuiling er niet geweest, had dit allemaal niet moeten gebeuren. Waarom moeten we ons bezig gaan houden om te kijken hoe wij bepaalde ziektes overleven en anderen niet of hoe het komt dat sommige dieren zich kunnen muteren en sommigen niet? Daarnaast waarom moeten we een nieuwe leefbare planeet zoeken, als we zelfs deze éne planeet niet met zorg kunnen behandelen? Allemaal een beetje hypocriet, maar dat neemt niet weg dat ik het een zeer interessant artikel vind.