De 'supermaan' die we maandagochtend gaan beleven, is vooral een geval van psychologie.

Maandagmorgen (nomen est omen) moet u bij helder weer beslist even uit het raam kijken voor wat heet een spectaculaire supermaan. Door zijn elliptische baan staat de maan op dat moment dichter bij de aarde dan normaal, en dan ook nog in combinatie met een exact volle maan. NASA-astronomen hebben uitgerekend dat die twee factoren samen leiden tot de vetste volle maan sinds 1948. De volgende, rekenden ze ook vast uit, is pas in 2034 te genieten.

Kortom: dat we dat nog mogen meemaken. En geen wonder dus dat het er op de sociale media al weken over gaat. Het voorproefje op 16 oktober jongstleden, ook een supermaan maar net wat minder optimaal, leidde tot een stortvloed van opgewonden berichten en eindeloos veel foto's van de opkomende gele schijf. Liefst met verre bergen aan horizon, waardoor hij inderdaad immens leek.

Enthousiasme over de sterrenhemel is natuurlijk mooi. Maar er is wel een klein probleem met supermanen. De maan staat maandag ruim 48.000 kilometer dichterbij dan op het verste punt. De helderheid is daardoor 30 procent groter, de maanschijf zo'n 12 procent groter. Dat klinkt allemaal indrukwekkend. Maar in werkelijkheid zien u en ik het verschil niet. De maan aan de hemel is ongeveer zo groot als een euromunt op twee meter afstand. Zo klein dat een klein verschil in het niet valt. Zelfs het verschil tussen een pizza van 14 inch en een van 15 merk je niet, zei de populaire Amerikaanse astronoom Neil deGrasse Tyson eens over de kwestie. "En die ligt dan nog op je bord."

De opwinding over de prachtige supermaan is daarom vooral een psychologisch effect. Als we iets moois en spectaculairs aan de volle maan verwachten, zien we dat vanzelf. Vooral ook omdat zo'n maan hoe dan ook prachtig is om te zien, vooral bij opkomst.

En de foto's van een reuzenmaan aan de horizon dan? Zelfs ongetrukeerd lijkt de maan daar echt veel groter dan hogerop. Maar opnieuw, ook dat is psychologie. De maanschijf oogt bij opkomst zelfs iets kleiner door de halve aarddiameter extra afstand op dat moment. Maar ons brein ziet vooral verhoudingen. Een verre wolk valt in het niet bij de kennelijk enorme maanschijf. Boven ons hoofd is eenzelfde wolk veel dichterbij en lijkt de even grote maanschijf vanzelf een stuk kleiner.

Op 14 december is het trouwens weer supermaan. Iets minder dan die van aanstaande maandag, maar wat maakt het uit? Gewoon kijken dus.

Bronvermelding: De Morgen, 13/11/2016, http://www.demorgen.be/wetenschap/m...-1948-b9c5aeb2/

Eigen mening: Ik heb nog nooit een supermaan gezien en ben heel benieuwd hoe het eruit ziet maandag, maar volgens het artikel zie je niet echt een verschil. Dan vraag ik me af waarom er zo'n heisa rond gemaakt wordt dat er maandag een supermaan te zien is als je het niet eens een verschil kan zien. Ik ben wel benieuwd om te zien of het artikel gelijk heeft en er geen verschil te zien is. Stiekem hoop ik dat het er heel fascinerend uitziet, maar ik zal teleurgesteld worden vrees ik