ANTANANARIVO - Bijna 850.000 mensen op het zuidelijk deel van de eilandstaat Madagaskar lijden honger door de droogte die er heerst. De Verenigde Naties spreken van een alarmerende situatie die een catastrofe dreigt te worden.

Het Wereldvoedselprogramma van de VN sloeg donderdag alarm, omdat een groot deel van de mensen niets meer te eten heeft dan wilde vruchten. Veel mensen verkopen delen van hun land of andere bezittingen om van de opbrengst voedsel te kunnen kopen. De volgende oogst op het land kan pas volgend jaar maart worden binnengehaald.
Ongeveer 90 procent van de bevolking van heel Madagaskar (23 miljoen mensen) leeft van omgerekend 1,80 euro per dag. De helft van de kinderen is chronisch ondervoed en heeft daardoor te kampen met groeiproblemen. Het kinderfonds UNICEF van de VN pleit voor meer hulp.

Bron: De Telegraaf 20.10.2016
http://www.telegraaf.nl/buitenland/...dagaskar__.html

Eigen mening:
Ik vind het zeer betreurenswaardig te horen dat er mensen delen van hun eigendom moeten verkopen voor voedsel. Gisteren zagen we nieuwsbeelden van honderden appels die vernield werden omdat er te veel waren door de boycot van Rusland. Het klinkt misschien utopisch, maar waarom sturen we het fruit dat hier “teveel” is, naar derdewereldlanden?
Ik ben iemand die zeer sterk let op wat ik consumeer; ik zal niet onnodig goed voedsel weggooien. Op dit soort momenten stel ik mezelf echt vragen waarom wij in het Westen geen acties ondernemen om de bevolking daar te helpen. Kinderen die ondervoed zijn kunnen niet goed presteren op school. Dat is onze volgende generatie. Hoe kunnen we hen voldoende kennis meegeven en vaardigheden zodat zij ook anderen kunnen helpen, als ze nu al niet voldoende eten hebben om op school te kunnen leren. Voldoende voedsel is een primaire behoefte, school en studeren een tertiaire (Maslow).
Ik weet natuurlijk ook wel dat onze appeltjes niet veel verschil gaan maken, maar het zou toch al een mooi gebaar zijn.

Ik sluit me grotendeels aan bij het de mening van Indy Geeraerts. Het zeer schokkend dat dergelijke toestanden voorkomen en dat er weinig tot niets van in de media verschijnt. Anderzijds zijn er op dit moment veel topics die het grootste aandeel in de media opslorpen, denk maar aan de verkiezingsstrijd in Amerika enzoverder. Dit mag in mijn ogen geen excuus zijn om een hunker naar voedsel in landen op een lagere rangorde te plaatsen. Ik denk dat eten en drinken nog steeds basisbehoeften zijn waarvoor we moeten proberen zorgen, overal op aarde. Het is niet makkelijk dit te verwezenlijken, maar als we opgeven op dat doel, waar staan we dan? Een andere bedenking die ik me maak, is waarom dit van Madagaskar nu wel in het nieuws verschijnt. Zijn we al zo gewend aan de hongersnood in andere landen dat dit soort nieuws ons pas opnieuw schokt? Het is een goede stap vooruit wanneer Indy aanhaalt dat je zelf op je gekochte goederen let enzoverder. Toch hebben we zelf geen idee wat er met al het afval gebeurt nadien. In bedrijven worden eveneens alle ‘lelijk uitziende’ groenten en fruit op voorhand al verwijderd. Moeten we daar dan de regeling niet eerst aanpassen? Tenslotte vind ik dat we te vaak teveel dezelfde soort producten verkopen onder een andere merknaam. De supermarkten staan vol, maar wie koopt ooit alle artikelen die daar staan?