Recht op wonen voor iedereen? Yes we can!

Pascal De Decker, Bruno Meeus, Caroline Newton, Isabelle Pannecoucke, Elise Schillebeeckx, Jana Verstraete & Emma Volckaert zijn allen verbonden aan de onderzoeksgroep HaUS (Housing and Urban Studies) van het Departement Architectuur van de KU Leuven. Vorig jaar bundelden ze een veelheid van bijdragen over wonen en woonproblemen in Woonnood in Vlaanderen. Feiten/mythen/voorstellen.

Het is vandaag opnieuw Werelddag van verzet tegen armoede. Het Netwerk tegen Armoede, een koepel van 59 verenigingen waar armen het woord nemen, organiseert en lanceert in het kader daarvan de campagne 'Investeren in wonen'. Investeren in wonen blijft inderdaad een noodzaak en bovendien kunnen we, mits enige politieke moed en zonder extra uitgaven, heel wat woonnood in Vlaanderen lenigen.

Het netwerk tegen Armoede stelt dat door een gebrek aan betaalbare woningen, vele tienduizenden Vlamingen in woonnood verkeren. Dat klopt. Het Grote Woononderzoek 2013 leert ons dat ruwweg 240.000 huishoudens na het betalen van hun private of sociale huur, exclusief kosten voor water en verwarming, in armoede terechtkomen. Dat zijn er 50.000 meer dan acht jaar eerder. Daar komt bij dat heel wat van hun woningen van slechte kwaliteit zijn en dat er in de private huursector geen sprake is van woonzekerheid, nochtans een van de doelstellingen van het Vlaamse woonbeleid. In die private huursector tiert discriminatie bovendien welig

Deze vaststellingen zijn niet nieuw. Wel nieuw is de vaststelling in datzelfde woononderzoek dat het aloude adagio 'iedereen eigenaar' minder en minder resultaat boekt. Niettegenstaande de forse 'subsidie' van de woonbonus en de historisch lage rente is het aandeel eigenaars gedaald. Vooral mensen met een lager inkomen worden minder vaak eigenaar Dus een steeds groter wordende groep Vlamingen wordt daardoor de facto niet meer ondersteund door het Vlaamse woonbeleid. Integendeel. Fiscale voordelen zoals de woonbonus zorgen er immers voor dat de prijzen van woningen en bouwgronden te hoog zijn en woningen dus minder bereikbaar voor zij die niet over een startkapitaal, steun van de ouders of een voldoende hoog inkomen beschikken. Willen we de verdere toename van de woonnood stoppen en de trend ombuigen, dan is een grondige renovatie van de aanpak nodig. Blijven morrelen in de rand en het eigenaarschap als uitgangspunt nemen, zal echt niet helpen.

En wie gaat dat betalen? Belangrijk om weten is dat zo een grondige vernieuwing van ons woonbeleid niet meer middelen vergt. Het volstaat om de bestaande middelen meer doelgericht en doelmatig te gebruiken. Het is intussen tot in den treure herhaald dat de woonbonus, de grootste woon-'subsidie' slecht gespendeerd belastinggeld is. De woonbonus gaat overwegend naar hogere inkomensgroepen en dus naar mensen die in principe geen steun nodig hebben om zich behoorlijk en betaalbaar te huisvesten. Na de aanpassingen van de huidige Vlaamse regering is het helaas niet anders. De regering mag dan de 'bonus' voor de huishoudens verlaagd hebben, de kost voor de staatskas blijft dezelfde. Het argument dat het budgettair krappe tijden zijn waarin de overheid niet meer kan investeren gaat voor wonen dus niet op . Het gaat erom 'hoe' ze de beschikbare middelen spendeert. De woonbonus in Vlaanderen staat voor een goede 1,5 miljard euro. Stel dat we die investeren in sociale huurwoningbouw, dan zouden er aan de huidige condities elk jaar (!) ongeveer 25.000 betaalbare woningen bijkomen. Het Steunpunt Wonen berekende dat er volgens de huidige toelatingscriteria nood is aan 240.000 extra sociale huurwoningen. Of op 10 jaar tijd is die nood te lenigen. Yes we can! Bovendien moeten die woningen worden gebouwd (jobs jobs jobs!). als we het slim aanpakken verbetert ook de ruimtelijke orde, want ook die is aan renovatie toe.

bron: De Morgen, http://www.demorgen.be/opinie/recht...e-can-b5e22708/

datum: 17/10/2016

eigen mening
Armoede is een groeiend probleem in onze samenleving. Ik ben dan ook zeer blij dat er vandaag wat extra aandacht aan wordt besteed. Het kan toch niet dat steeds meer en meer gezinnen wegzakken in armoede omdat ze geen leefbare en betaalbare woonplaats vinden. Het spijtige aan de zaak is dat er na al die jaren nog steeds geen oplossing is gevonden voor armoede. Ik vind het zeer frustrerend om te weten dat de overheid wel genoeg middelen heeft, maar dat deze niet efficiënt gebruikt worden. Een grondige vernieuwing van ons woonbeleid kan een groot deel van het probleem verhelpen en zal de overheid niks kosten. Waar wachten we dan nog op?