Syrische vluchtelingenkinderen worden in Turkije massaal aan het werk gezet. Dat schrijft de Nederlandse krant De Volkskrant. De krant bezocht de voorbije week 7 textiel- en schoenenfabrieken in de Oost-Turkse stad Gaziantep.

Volgens Human Rights Watch tiert welige kinderarbeid onder Syrische vluchtelingen ‘welig tiert’. Maar precieze cijfers zijn er niet. ‘Het gebrek aan betrouwbare data is deel van het probleem’, zegt Stephanie Gee van HRW in De Volkskrant .

Volgens schattingen zou een half miljoen Syrische kinderen in Turkije niet naar school gaan omdat ze moeten werken. Syrische vluchtelingen hebben het inkomen van de kinderen nodig om de stijgende huurprijzen in een stad als Gaziantep te kunnen blijven betalen. De kinderen draaien werkdagen van 12 uur, zes dagen per week. Daarmee verdienen ze tussen de 50 en 200 euro per maand. Het wettelijk minimumloon in Turkije is 550 euro per maand bij een 45-urige werkweek.

Bron: De Standaard, http://www.standaard.be/cnt/dmf20160521_02300428

Datum: 21/05/2016

Eigen mening: Ik kan mij inbeelden dat het niet gemakkelijk moet zijn voor de Syrische vluchtelingen. Zij vluchten van de oorlog en hopen ergens terecht te komen waar het beter is, maar in Turkije (en waarschijnlijk nog in vele andere landen) blijkt dit niet zo te zijn. Een half miljoen Syrische vluchtelingenkinderen zou niet naar school gaan omdat ze moeten werken om mee de huur te kunnen betalen. Dit is werkelijk verschrikkelijk. Ze draaien werkdagen van twaalf uur, zes dagen per week en dit doen ze ook nog eens voor minder dan het wettelijk minimumloon. Ze krijgen namelijk een loon tussen de 50 en 200 euro per maand, terwijl het minimumloon zo’n 550 euro per maand bedraagt. Wat ik mij dan ook afvraag, is in welke omstandigheden zij zouden moeten werken. Moeten zij heel gevaarlijk werk doen? Krijgen de kinderen genoeg pauze? Werken ze in een propere en veilige omgeving? Worden ze mishandeld? Allemaal vragen die ik mij stel bij kinderarbeid en waarop ik het antwoord niet wil horen, denk ik.

De problematiek van de veel te lage lonen in de textielindustrie komt helaas in veel landen terug. Landen als Pakistan, Cambodja, India, Bangladesh,... worden allemaal uitgebuit op vlak van kleren. Zelfs op sommige plaatsen in Italië krijgen mensen een veel te laag loon. In de meeste landen is er ondertussen wel een minimumloon vastgelegd. Dit wordt door veel mensen verkeerd geïnterpreteerd. Het is niet omdat er een minimumloon is dat de mensen het goed hebben. Er is nog een groot verschil tussen een minimumloon en een leefbaar loon. Het minimumloon is een bepaald bedrag vastgelegd door de eigen regering terwijl het leefbaar loon een bepaald bedrag dat de arbeiders moeten verdienen zodat ze in leven kunnen blijven. Dit laatste is vastgesteld door externe onderzoekers en ligt in landen als India, Pakistan en Cambodja helaas veel hoger dan het minimumloon.