Wat met het Waalse stroomoverschot?

België heeft eindelijk een intern klimaatakkoord. Na zes jaar gepoker, gebluf en geflater zijn de verschillende regeringen het eens over de verdeling van de klimaatdoelstellingen. Al blijft één vraag open: wat met het Waalse stroomoverschot?

"Het werd tijd." Vlaams minister Joke Schauvliege (CD&V) is opgelucht. Samen met Paul Furlan (PS, Wallonië), Marie Christine Marghem (MR, federaal) en Céline Fremault (cdH, Brussel) heeft ze dan toch een deal gesloten.

Europa heeft sinds 2009 klimaatdoelstellingen voor lidstaten rond de uitstoot van broeikasgassen, de ontwikkeling van hernieuwbare energie en de storting van internationale klimaathulp. In ruil krijgen ze geld uit de Europese uitstootbelasting. De Europese Commissie kijkt voor de doelen alleen naar de totaalcijfers van een land. Het is aan de regeringen in ons land om onderling af te spreken wie wat doet.

imageschade
Vooral de verdeling van de energiedoelstelling - België moet naar 13 procent groene energie tegen 2020 - was een lastige klus, omdat daar de grootste inspanningen nodig zijn. Uiteindelijk is er een verdeling afgeklopt waarbij Vlaanderen en Wallonië allebei hun inspanningen een beetje verhogen. Als je de doelstellingen in zijn geheel bekijkt, waarbij alles tegen elkaar wordt afgewogen, dan staat Vlaanderen in voor 50 procent en Wallonië voor 30 procent. Dat is de verdeling die al zowat zes jaar logisch lijkt.

Er blijft nog wel een vraagteken: het is onduidelijk wat er met het Waalse stroomoverschot gebeurt. Wallonië heeft een surplus aan groene energie, maar weigert dat gratis af te staan. Daarover moet nu nog worden onderhandeld.

Dat de klimaatdoelstellingen alsnog zijn verdeeld, is ontegensprekelijk een goede zaak. Maar het valt te vrezen dat de imagoschade wel geleden is. Schuld toewijzen voor de zes jaar stilstand is moeilijk. De laatste weken heeft de Vlaamse regering zich hard opgesteld, maar uiteindelijk is de vaststelling dat elke betrokken regering de afgelopen jaren in de loopgraven van haar eigen gelijk is blijven zitten. De klimaattop in Parijs heeft voor de nodige druk gezorgd om een compromis te sluiten.

Nu er een akkoord klaarligt, is de volgende vraag of het haalbaar is. Vooral het doel voor groene energie wordt een uitdaging. In Vlaanderen moet daarvoor jaarlijks 200 miljoen euro worden geïnvesteerd. Het aantal windmolens moet van 380 richting 500.

Als België zijn doelen niet haalt, dan kan Europa ons land vervolgen en boetes opleggen.

bron: DM, 05/12/2015.

eigen mening: Geert Bourgeois zei in een vorig artikel dat het klimaatakkoord voor België historisch was. Ik vind het typisch België dat er pas een akkoord rond komt na 6 jaar. Nu lijkt het alsof ze pas moeite zijn beginnen doen vanaf de klimaattop in Parijs starte. Het lijkt alsof het klimaat er voor België niet echt toe doet, terwijl het een zeer belangrijk thema is. Dit was de druk die België nodig had, daar ben ik van overtuigd. Waarom hebben we al een klimaatplan als er nog een grote onzekerheid is? Over de groene energie van Wallonië moeten er dus nog afspraken worden gemaakt. Ik vind het logisch dat Vlaanderen instaat voor 50 procent van de energie en Wallonië voor 30 procent. Maar als Wallonië een surplus aan groene energie heeft, en ze deze groene energie niet wilt delen met Vlaanderen dan is dit volgens mij fout. Vlaanderen en Wallonië moeten samen werken voor een beter milieu te bekomen. Ze moeten niet ieders hun deel doen, want dan vraag ik mij ook af of dit akkoord wel haalbaar is.