Op 1 december 1955 werd Rosa Parks in de Amerikaanse stad Montgomery gearresteerd omdat ze haar plaats in de bus weigerde af te staan aan een blanke. Haar arrestatie leidde tot een lange en uiteindelijk succesrijke, zwarte boycot van het openbaar vervoer in Montgomery.

Rosa Parks, op dat moment een naaister van 42, kende James Blake, de buschauffeur. Vele jaren eerder had hij haar de toegang via de vooringang van de bus ontzegd. Terwijl ze naar de achteringang liep, vertrok hij en liet hij haar langs de kant van de weg staan.

Op 1 december 1955 rond 18 uur had Parks plaatsgenomen in de 'gekleurde afdeling' van de bus. Toen voorin ook de 'witte sectie' volliep, eiste Blake dat ze haar plaats zou afstaan aan een witte passagier. Er was een schuivend teken voorzien, waarmee de grens tussen wit en zwart werd aangeduid. Blake schoof het teken tot na de rij waarop Parks zat en vroeg haar en drie andere zwarte passagiers om plaats te ruimen.

"Men zei dikwijls dat ik moe was en dat ik daarom niet wou opstaan", aldus Parks later. "Ik was niet meer moe dan anders. Ik was niet moe, ik was het moe om toe te geven".

Parks had eerder geweigerd haar plaats af te staan, maar bij die vorige gelegenheden werd ze uit de bus gezet, zonder meer. Blake echter haalde er de politie bij, die haar arresteerde omdat ze de wet had overtreden.


De aanhouding wekte verontwaardiging op bij zwarte activisten, die vanaf de dag van haar proces, 5 december, een bus boycot organiseerden, die in principe maar één dag zou duren. Omdat de oproep tot boycot zo goed werd opgevolgd, heeft men de actie ruim een jaar volgehouden. 381 dagen om precies te zijn. Tot 40.000 passagiers deden het zonder de bus, en wie geen transport vond via carpooling, en dat was de meerderheid, was dikwijls dag in dag uit urenlang te voet onderweg. De maatschappij schrapte bepaalde lijnen omdat ze geen passagiers meer hadden.

Uiteindelijk bond de busmaatschappij in en boekte de burgerechtenbeweging in oerconservatief Alabama een vroege overwinning - de gescheiden zitplaatsen werden opgegeven.

'Simpele naaister'

Er is vaak gezegd en geschreven dat het verzet van Parks zo'n wervende kracht had omdat ze rustig was, zacht, helemaal geen activiste, een simpele naaister, deftig, getrouwd. Dat is, schrijft historica Jeanne Theoharis in The Washington Post, een gruwelijke misvatting. Ze was op het moment van haar arrestatie al lange jaren heel actief in de burgerrechtenbeweging. Van jonge leeftijd was ze rebels, met een mond die haar dikwijls in de problemen bracht.

Volgens Theoharis was ze na een bijna-verkrachting door een witte man (een kennis van haar baas) ook levenslang een feministe, die ook actie voerde tegen geweld op vrouwen binnen de zwarte gemeenschap.

Haar actie in Montgomery bracht Rosa Parks niet alleen roem. Ze werd ontslagen, werd met de dood bedreigd, en verhuisde vrij snel naar het noorden, naar Detroit, waar ze in 2005, op 92-jarige leeftijd, overleed.

De 60ste verjaardag van haar verzetsdaad bracht een hulde van onder meer president Obama die haar "moment van moed" in herinnering bracht. "Rosa Parks herinnert er ons aan dat er altijd iets is wat we kunnen doen. Het ligt altijd in onze macht om Amerika beter te maken".



02-12-2015
Bron: Knack
http://www.knack.be/nieuws/wereld/r...mal-630771.html



Eigen mening
Wat een historische gebeurtenis. Niet alleen voor de zwarte gemeenschap maar voor iedereen over heel de wereld. Omdat deze vrouw heeft geweigerd om op te staan voor een blank persoon, dus door zich zelf niet minderwaardig te voelen tegenover andere puur omwille van huidskleur is wonderbaarlijk voor die tijd.
Ik kan me niet voorstellen hoe het is om in een gescheiden gemeenschap te leven. Hedendaags hebben vrouwen het recht om iets te zeggen. Hedendaags is er geen scheiding tussen zwart en wit. De mensen van vandaag hebben niet meer die ouderwetse gedachtegang en dat is maar goed ook.
Wat deze vrouw heeft gedaan heeft gevolgen gehad op tot op vandaag. Stel je voor dat nooit iemand zijn mening uitsprak? Dan zaten we nog steeds op de bus zwart van achter wit van voor. Ik kan me dat niet voorstellen. Men heeft recht op een eigen mening dat is mij altijd geleerd en je moet je niet laten onderdrukken.