Wie wil de Olympische Spelen nog?


De organisatie van de Winterspelen van 2022 wordt vandaag toegekend aan Almaty of Peking. Voor de Zomerspelen van 2024 besloot de stad Boston deze week te passen, wegens een gebrek aan steun voor de kandidatuur bij de eigen bevolking. Het zijn tekenen aan de wand, vindt Les Carpenter. Nog even en de olympische vlam wakkert alleen nog in regimes waar democratie van geen tel is.


De inwoners van Boston wilden niet het nieuwe Athene worden om dezelfde reden als de inwoners van Oslo of Krakau: Olympische Spelen organiseren betekent een collectieve bodemloze put bouwen die miljarden opslorpt en de toekomst van een stad in een uitzichtloze afgrond van excessen stort.

Het internet staat vol diapresentaties van lege, kapotte en nutteloze stadions die in de euforie voorafgaand aan Olympische Spelen of een WK voetbal zijn gebouwd, en kort nadien werden overgelaten aan onkruid en knaagdieren. Is er een beter symbool voor de Griekse ineenstorting dan de hoop nutteloze sportfaciliteiten die staan te verkommeren sinds de olympische vlam er in 2004 werd gedoofd?

Diegenen die Boston de Olympische Spelen wilden opdringen, beloofden dat het sobere Spelen zouden worden, omdat ze bestaande faciliteiten zouden uitbreiden en tijdelijke stadions zouden bouwen. Dat zou de kosten moeten drukken. Maar zelfs de 4,1 miljard euro voor de organisatie van de Spelen en de 5,4 miljard euro voor nieuwe wegen en stadions leken een gevaarlijk optimistische schatting, als je bedenkt hoeveel er gebouwd moet worden om het Internationaal Olympisch Comité (IOC) gunstig te stemmen. Terwijl Rome en Parijs zullen strijden om het voorrecht zichzelf tegen 2024 op de rand van de financiële afgrond te brengen, zou er een grotere waarheid duidelijk moeten zijn: waarom zou iemand nog de Olympische Spelen willen organiseren?


Belachelijk biedproces

Vandaag kiest het IOC de stad die in 2022 de Winterspelen mag organiseren. Het gaat tussen Peking en het Kazachse Almaty. Andere kandidaten trokken zich terug. Het is goed mogelijk dat dit de toekomst van het olympische biedproces wordt. Steden in landen die tegen elke prijs de Spelen willen binnenhalen als een internationaal politiek statement.

‘Ik heb vooral geleerd dat je de steun van de lokale bevolking nodig hebt’, zegt Jeff Ruffolo. Deze Amerikaan was al betrokken bij de Olympische Spelen van 2008 in Peking. Hij heeft China geholpen bij het biedproces voor 2022 en heeft ook in Amerika aan andere kandidaturen meegewerkt, waaronder de mislukte poging van Honolulu voor 2024.

Boston had geen lokale steun voor de Zomerspelen van 2024. Een kleine groep zakenlui die salarissen met vijf nullen kregen, heeft de kandidatuur aan het Amerikaans Olympisch Comité opgedrongen, ondanks het sterke verzet in de stadswijken. Het was ook de gewone man die protesteerde tegen de kandidaturen van Oslo, Krakau en Stockholm voor de Winterspelen van 2022. De kosten voor de organisatie leken te extreem, de opbrengsten te klein.

‘Het idee van een biedproces is belachelijk’, zegt Ruffolo. ‘Iedereen lacht erom. Behalve de mensen in Lausanne (waar het IOC zijn hoofdzetel heeft, red). Ze beseffen niet dat hun tijd voorbij is. Ooit waren de Olympische Spelen een goede zaak: Los Angeles in 1984, Barcelona in 1992, zelfs Peking had de Spelen van 2008 nodig om de wereld te bewijzen dat het dit aankon. Sinds 2008 is het een vergiftigd geschenk. De Olympische Spelen zijn dood. Het is een concept op sterven waar niemand nog aan wil.’

Rome, Parijs, Hamburg en misschien Toronto of Doha strijden nu nog om de Spelen van 2024. Maar de lijst van olympische kandidaten kan snel krimpen tot er alleen plaatsen overblijven als Peking, Qatar of een voormalige Sovjetrepubliek. Daar hoeft men zich geen zorgen te maken over lokaal verzet als ze cheques uitschrijven ter meerdere glorie van de nationale trots. Het concept waarbij de ene grote stad tegen een andere opbiedt, is waarschijnlijk een verouderd concept. Steeds minder steden kunnen met geld smijten.


Sneeuw uit een meer

Ruffolo heeft de voorbije tien jaar veel tijd doorgebracht in China, waar hij werkte voor een regering die koste wat het kost aan de wereld wil bewijzen dat haar systeem het beste is. China had weinig moeilijkheden om de faciliteiten voor de Spelen te bouwen en maalt er blijkbaar niet om dat die daarna niet meer worden gebruikt. Het was nooit de bedoeling om een stad voor de eeuwigheid te bouwen.

Voor de Spelen van 2022 willen de organisatoren in Peking een nabijgelegen meer gebruiken voor de noodzakelijke tonnen sneeuw voor de bergsporten. Ze zullen een reusachtige hogesnelheidsspoorlijn aanleggen om de atleten en toeschouwers van de stad naar de afgelegen locaties te vervoeren. Wie kan daar tegenop bieden? Wie zou dat überhaupt willen?

China zal blijven bieden op alle internationale evenementen. Het zal concurrenten uit meer democratische landen verdringen door alles te beloven wat maar nodig is om de organisatie binnen te halen. ‘De Chinezen geven geen moer om de Winterspelen’, zegt Ruffolo. ‘Wat ze echt graag willen, is een WK voetbal organiseren. Ze hebben hun kandidatuur alleen ingediend omdat het hun gevraagd was. We moeten in de VS net zoals de Chinezen gaan denken. We moeten onze krachten bundelen en één stad steunen.’

Als een land als de VS nog eens Olympische Spelen wil organiseren, aldus Ruffolo, moet het steun opbouwen voor één stad, en daar tien jaar aan werken. De ingetrokken kandidatuur van Boston zegt alles over hoe moeilijk het geworden is voor één stad om lokale steun te genereren.

Peking of Almaty voor de Winterspelen 2022, het maakt niet zoveel uit. Het zou weleens de enige keuze kunnen zijn die er nog is voor toekomstige Spelen.


DS, 31-07-2015 (Les Carpenter, sportredacteur van The Guardian)

Bijgesloten Plaatje(s)

 

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB