Een gsm afpakken van een leerling en die pas na enkele dagen teruggeven. Dat mag niet, maar veel leerkrachten en scholen zijn zich daar niet van bewust. Uit een analyse van de klachten die het Kinderrechtencommissariaat de afgelopen jaren ontving, blijkt dat sommige straffen op school volledig buiten proportie zijn of zelfs in strijd met de wet.

‘Onze achtjarige zoon moest voor straf de hele voormiddag rechtopstaan, met de armen gekruist. Daarna moest hij naar een andere klas waar hij achteraan moest gaan staan, terwijl de juf de klas uitlegde dat hij een stoute jongen was. Alle leerlingen lachten hem uit.’ Zulke fysieke en psychologische straffen lijken uit een ander tijdperk te komen, en toch gaat het om een klacht die het Kinderrechtencommissariaat de voorbije jaren ontving.

Ook uit andere klachten blijkt dat leerkrachten soms straffen uitdelen die buiten proportie zijn, of zelfs in strijd met de wet. Zoals het afnemen van een gsm of mp3-speler voor dagen of zelfs weken. ‘Leerkrachten moeten die teruggeven aan het einde van de schooldag of zelfs het lesuur. Enkel de politie heeft de bevoegdheid om die voor langere tijd in beslag te nemen. Het probleem is dat te weinig scholen dat weten. De sanctie staat zelfs in verschillende schoolreglementen ingeschreven’, zegt Kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen.

Bron: www.nieuwsblad.be
--
Mening: Ik vind 'buiten proportie' dusdanig subjectief invulbaar dat het vrij nietszeggend is. Als we het gaan definiëren conform met onze politiek correcte samenleving waarbij de leerling steeds de slachtofferrol aanneemt, is alles buiten proportie.

Ikzelf had vroeger leerkrachten die enigszins opteerden voor minder pedagogisch verantwoorde straffen, ook deze zouden omschreven kunnen worden als 'fysieke en psychologische straffen'. Leerlingen kenden deze straffen en wisten ook hoe ze deze moesten voorkomen. 'Fysieke en psychologische straffen' heeft echter een dusdanig negatieve bijklank dat eerder impliceert alsof we gezamenlijk de snoodaards van de klas gaan stenigen. Een straf kan een fysiek en/of psychologisch aspect hebben en nog steeds binnen proportie zijn. Ik vind dat de leerling weleens te veel in de slachtofferrol wordt geplaatst. De leerling staat centraal in het leerproces maar daarom hoeft alles niet rozengeur en maneschijn te zijn voor de leerling.

Bij veel straffen weten leerlingen trouwens ook wanneer ze deze uitlokken en wat de gevolgen zijn. Leerlingen hebben het als het ware volledig zelf in de hand.
Dit is geen excuus om leerlingen publiekelijk te kruisigen maar het draagt wel bij aan de karaktervorming van leerlingen inzake verantwoordelijkheid opnemen. Karaktervorming is een essentieel iets in de schoolloopbaan en in dit opzet slaag je niet door louter lieve woordjes toe te fluisteren.

GSM's afnemen is zeker en vast binnen proportie naar mijn mening, met duidelijke afspraken van tevoren over de daadwerkelijke duur ervan. Dit alles moet uiteraard wel conform zijn met de wet en moet ook niet benaderd worden als een deontologisch iets.
Ik lees veel reacties over leerlingen die 'steeds bereikbaar moeten zijn indien er iets gebeurt'. Dit lijkt me meer een houding die de samenleving ons aanpraat, alsof we geheid een slachtoffer gaan zijn van de lokale seriemoordenaar van zodra we even geen GSM meer hebben. GSM's bieden bereikbaarheid en veiligheid maar de noodzaak ervan beelden we naar mijn mening wat te veel af als een hyperbool.

Ik vermoed dat de vrees niet ligt in de onbereikbaarheid indien er iets voorvalt, maar eerder dat we die dag geen mooie gefilterde foto van ons middageten kunnen posten.