Camoufleurs

Bernard Dewulf


Volgens het woordenboek bestaan ze niet, maar intussen zijn we het wel. En hoe.
Camoufleren, lees ik, is ‘verdoezelen, wegmoffelen, maskeren, toedekken’. Wij zijn doezelaars, moffelaars en maskeraars. Wandelende bodembedekkers zijn we. Van onze eigen bodem.
En we zijn er meesterlijk in.
Weinig in het heelal, op de donkere materie na, kan zich zo goed verstoppen als wij.



De gedachte en het woord kwamen in me op na een week van veelbesproken depressie.

Nu de roemruchte copiloot van de noodlottige Alpen-vlucht er tot ieders verbazing feilloos in geslaagd is zijn afgrondelijke toestand voor bijna iedereen te verbergen. En nu er weer, zoals wel dagelijks, deprimerende cijfers zijn verschenen.

350 miljoen mensen op deze planeet zijn, volgens de WGO, depressief. De eerste doodsoorzaak bij onze plaatselijke tieners is zelfdoding. Nooit zijn er zoveel lokale leerkrachten thuisgebleven wegens burn-out. En wereldwijd is depression de tweede doodsoorzaak.

Enzovoort.

We zijn goed bezig.

En iets zegt mij dat deze cijfers nog lang niet de bodem van onze afgrond meten. Want wat weet de Wereldgezonheidsorganisatie eigenlijk van mijn ziel af? En wat weet u eigenlijk van mij af? Na al die jaren dat ik u hier schrijf. Voor hetzelfde geld schrijf ik u morgen het ravijn in. Weet u veel.

Tot een vrolijker of diepzinniger besluit kan ik na jaren omgang met ons niet komen: weten wij veel.

Laatst nog was ik op een feestje en het was leuk. Een langbenige had zelfs knalgele hakken aan. Waar ze ook ging, begon er iets te zingen. En ik herinner me met duizend-en-één stemmen te hebben gesproken. En het was leuk. Maar ik herinner me vooral dat ik weer weinig ben te weten gekomen. Over wat wij zelden of nooit weten van elkaar: hoe het eigenlijk gaat met ons. Terwijl we ons camoufleren achter glazen, glimlachen, kwinkslagen en frasen.

En gelukkig ook op die gele hakken.

Voor hetzelfde geld schrijf ik u morgen het ravijn in. Weet u veel

En laatst liep ik ook dagelijks nog eens door mijn straat. Het was alweer even avond, de huizen gingen staande slapen en weer had ik geen sigaretten meer.

Dan overvalt het me. Dat ik langs onze gevels loop en een soort gefezel denk te horen. Achter onze gevels. Soms is het weemoedig, soms is het koud, meestal is het onbestemd.

En nooit kan ik het thuisbrengen.

Huizen zijn ook maar mensen, met waterdichte gevels, peilloze ramen en zwijgende voordeuren. En huizen zijn ook maar lichamen. En lichamen zijn ook maar camouflagepakken.

En hoe ouder mijn lichaam wordt en hoe gretiger mijn handen haar dagelijks voorbijgaande billen strelen en hoe eindiger ik uw voorbijgang schamp in de straat, in de tram en op feestjes, en hoe krampachtiger ik probeer iets te weten te komen over haar en u, hoe meer ik weet: weet ik veel.

Dertig jaar kan ik dagelijks naast haar slapen en nog dagelijks, in het eerste licht, kan ik denken: wie is zij?

Wat bezielt haar, die zo herkenbaar naast mij ademt? Waarom vertoeft er iemand in haar die ik nooit helemaal ontwaar, al streel ik haar nog duizend jaar? En wie camoufleert zij?

Of wie camoufleert háár?

Ik weet het niet meer, wanneer ik het voor het eerst min of meer heb begrepen: dat wij nooit iemand zullen kennen.

Dat iedere mens zijn rijksgrens is.

En dat zich daarachter alles kan bevinden: braakland, afgronden, ravijnen, zielen, donkere materie, kortom een heel onbekend heelal.

Wie weet, zag ik het al vroeg aan de moeder, verdiept in haar breiwerk, helemaal omringd door het getik van de naalden, waarbinnen zij in mijn ogen dromerig en als een raadsel vaak niet eens leek te zitten waar wij woonden.

En wie weet, ben ik ons toen al, nog onwetend, langzaam, met de jaren, beginnen beloeren en vrezen en omhelzen. En beginnen begrijpen dat ik ons nooit zou begrijpen.

Langzaam. Met de al even onbegrijpelijke jaren.


DSWeeekblad, 04-04-2015 (Bernard Dewulf)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB