Wantrouwen tegenover iedere baard: als we niet oppassen, krijgen de terroristen hun zin

16 januari 2015

"Vele moslims, die met de aanslagen in Parijs evenveel te maken hebben als u en ik, worden door vele goedmenenden aangekeken en afgerekend op hun bereidheid zich vooral te distantiëren voor wandaden die ze zelf afkeuren."


De regering heeft geen weet van andere concrete plannen voor een nieuwe concrete terroristische dreiging. Het dreigingsniveau wordt daarom verhoogd, er komen twaalf nieuwe concrete maatregelen tegen terrorisme, naast de 250 die de Europese Unie sinds 9/11 al had ingevoerd, en zeker 150 para's worden de straat opgestuurd, eerst en vooral in Antwerpen.

Het is ironisch dat de opeenvolging van die twee zinnen niet langer ironisch klinkt.

Ook al hebben de veiligheidsdiensten blijk gegeven van grote alertheid en hebben ze blijkbaar een tweede Parijs drama kunnen voorkomen, dan nog blijkt dat geen geruststelling, maar eerder een aanleiding om het veiligheidsopbod nog maar eens te verhogen.

Andere verhalen verdwijnen ondertussen geruisloos naar de achtergrond. Dyab Abou Jahjah, activist en columnist voor de collega's van De Standaard, met wie je het hartsgrondig kunt oneens zijn, maar die zo ver van de salafistische islam staat als maar mogelijk is, werd gisteren voor de deur van zijn eigen huis twintig minuten onder schot gehouden door agenten die vonden dat hij er iets te Arabisch uitzag om zomaar in zijn 'witte straat' aanwezig te zijn.

Vele moslims, die met de aanslagen in Parijs evenveel te maken hebben als u en ik, worden door vele goedmenenden aangekeken en afgerekend op hun bereidheid zich vooral te distantiëren voor wandaden die ze zelf afkeuren. De terroristen krijgen, als we niet oppassen, hun zin. Militarisering van de openbare ruimte, geïnstitutionaliseerd wantrouwen tegenover iedere moslim, iedere baard en ieder hoofddoekje.

Het is een misschien menselijke reactie: zoals minister Koen Geens verderop in de krant zegt ben je de dag nadat in je woning is ingebroken meer met alarmsystemen bezig dan anders. Maar wanneer die alarmsystemen het enige aandachtspunt gaan vormen, ga je een lastig leven tegemoet. Je begrijpt dat Joodse scholen een dag hun deuren sluiten, maar je kunt als bescherming tegen terrorisme toch moeilijk het onderwijs afschaffen?

Wanneer die infernale dynamiek van wantrouwen en de illusie dat je absolute veiligheid kan organiseren de dominante denkrichting wordt, is de logische consequentie dat je honderdduizenden moslims in dit land in de verdomhoek zet. Of dat op zijn beurt tot een veiliger samenleving gaat leiden, is zeer de vraag.

Natuurlijk moeten we niet naïef en kwetsbaar zijn: als de actie in Verviers iets heeft bewezen, dan net dat onze veiligheidsdiensten qua informatiegaring en daadkracht stukken verder staan dan ten tijde van de Bende van Nijvel, om maar iets te noemen. Dat valt alleen maar toe te juichen, maar net dat zou ons tegelijk ook moeten weerhouden de slinger helemaal de andere richting te laten uitslaan, en wakker te worden in een samenleving waar we constant over onze schouder beginnen te kijken.

We moeten daarom met zijn allen vooral onze kalmte bewaren, blijven luisteren en praten met elkaar. Onze politici zelfs in de eerste plaats. Als zij het voorbeeld niet meer geven, wie dan nog wel?
DM, Yves Desmet, 17 januari 2015

Mening:
Ik ben het roerend eens met mijnheer Desmet. Het is -weer- een voorbeeld van de angstcultuur waarin we leven. Natuurlijk hebben we geleerd dat de angstige mens iemand is die de kansen op geweldmisdrijven beperkt, maar het is geen reden om nu in paniek te zijn. De veiligheidsdiensten hebben geen nieuwe concrete aanwijzingen gevonden, waarom dan die extra beveiliging?

Ik kan goed begrijpen dat para's ons een veiliger gevoel geven, maar ik ben ergens ook bang dat we de terroristen weer in de kaart gaan spelen. We zijn bang en angstig. Vrezend voor een aanslag bevindt men zich inmiddels in de grootsteden. Moslims daarentegen voelen zich door de hele IS-heisa gestigmatiseerd: wij hebben er niets mee te maken. Hoewel we wel weten dat de terroristen een heel select groepje zijn en dat we de moslims niet over dezelfde kam mogen scheren, doen we het (onbewust) wel. Als iemand er "te Arabisch" uitziet kan hij al onder schot genomen worden. Waar zijn we dan mee bezig?

Misschien heeft die veiligheidsstaat waar risico's zo hard mogelijk beperkt worden zelfs een averechts effect. Zorgen we, door moslims op vreemde manieren te bekijken nu, er niet voor dat zij ook meer afkeer krijgen van het westen? Ja, ik heb het over het begrip van de selffulfilling prophecy waar we in de lerarenopleiding al ettelijke keren mee te maken hebben gehad tijdens de cursussen PDV.

We moeten vooral solidair zijn en samen aan de moslimgemeenschap tonen dat wij hen vertrouwen, dat we samen sterk staan en dat terreur moet verdwijnen. Dat is toch al een begin voor ons als maatschappij: openlijk de hand schudden met de moslimgemeenschap. Zo tonen we symbolisch dat we samen één zijn.