Tegen 2100 moeten we kunnen leven zonder fossiele brandstoffen, zo zegt het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC). In de Europese Wijk in Brussel zijn we daar nog lichtjaren van verwijderd. "Hoelang kunnen we het als maatschappij nog toelaten dat deze toxische stoffen door het bloed van duizenden inwoners wordt gepompt?", zo vraagt blogger Kwinten Lambrecht, die dagelijks door de Wetstraat moet, zich af.

Elke weekdag rijden 45.000 auto's door de Wetstraat. Voetgangers en fietsers moeten dezelfde zone delen.

De Europese buurt is op maat gemaakt van auto's, kijk maar naar de Belliardstraat zonder fietspad, naar het beton en naar de verborgen groene ruimte. In de Wetstraat moeten fietsers en voetgangers hetzelfde pad delen, met alle gevolgen van dien.
Zelf werk ik al bijna twee jaar in de Wetstraat, de uitlaat van Brussel. Op een paar honderd meter ligt de uitgang van Brussel, de Belliardstraat. Mopperend loop ik hier bijna iedere ochtend op het voetpad, binnensmonds auto's vervloekend, niet te veel proberen te ademen.

Ach, de smaak van diesel...

Het zwarte hart van Europa. Veel aandacht werd er aan de EU wijk niet gegeven op vlak van duurzame mobiliteit of planning. Zowat alle straten lopen evenwijdig met elkaar, wat een maximale snelheid toelaat op de rechte stukken en waardoor ook de doorstroming wordt bevorderd voor de duizenden auto's (45.000 door de Wetstraat op een weekdag blijkbaar) die hier dagelijks binnenstormen. Claxonnerend, zenuwachtig kijkend naar het groene licht voor voetgangers: "nog 15 seconden!".

De buurt is op maat gemaakt van auto's, kijk maar naar de Belliardstraat zonder fietspad, naar het beton en naar de verborgen groene ruimte. In de Wetstraat moeten fietsers en voetgangers hetzelfde pad delen, met alle gevolgen van dien.

Onlangs publiceerde Leefmilieu Brussel de resultaten van een onderzoek dat de aanwezigheid van 'Black Carbon' (gevaarlijke fijnstof deeltjes) vergeleek op Autoloze zondag en gewone weekdagen. De resultaten van deze studie zijn hallucinant. Er werd afgeklokt op een concentratie die 20 maal lager lag op Autoloze zondag dan op een doordeweekse werkdag.

Hoelang kunnen we het als maatschappij nog toelaten dat deze toxische stoffen door het bloed van duizenden inwoners wordt gepompt? Vaststellen kan, maar een (politieke) reactie is vereist.

Gedragsverandering van pendelaars en autobestuurders kan alleen worden gestuurd door de overheid. Door massaal te investeren in iets wat nu economisch nog niet te waarnemen valt: gezondheidszorg. Fijnstof is een stille doder, het is bewezen dat ze astma, hartfalen en longkanker veroorzaakt.

Vanaf 4 januari 2016 mogen in Antwerpen, niet (meer) de meest progressieve stad, oude Dieselwagens de binnenstad niet meer in. Waar blijven de moedige politici in Brussel die dergelijke beslissingen durven nemen?

Om het in economische termen uit te drukken: de 'productiviteit' van deze mensen, deze stad, het menselijk kapitaal zal erop achteruitgaan indien we niet dringend investeren in overstapparkings (10.000, zo staat in het Brussels regeerakkoord), in méér openbaar vervoer, in fietspaden, in duurzame vervoerswijzen en in een afname van bedrijfswagens door deze financieel onaantrekkelijk te maken.

De vraag dringt zich op: zullen we investeren in onze toekomstige gezondheid, of zullen we over enkele jaren allemaal de rekening betalen?

Bron: De Morgen, Hoelang nog kunnen we toxische stoffen door het bloed van duizenden inwoners pompen?, 04/11/'14, http://www.demorgen.be/opinie/hoela...ompen-a2109805/

Eigen mening:

Naar mijn mening moet er een drastische verandering komen in onze maatschappij. De dag van vandaag wordt er door de opwarming van de aarde heel erg hard gefocust op het milieu, de aarde zelf en op de gigantische hoeveelheid fossiele brandstoffen die we uitstoten. Maar waar men te weinig bij stil staat is de mens die in dit milieu leeft. De mens ademt dag in dag uit deze toxische stoffen in, terwijl men alleen maar bezig is met het tegengaan van de te grote hoeveelheid fossiele brandstoffen zelf. Politici moeten prioriteiten kunnen en ook durven stellen. Men moet dringend investeren in gezondheid. Anders betalen we daar over enkele jaren allemaal de prijs voor.