105 was ze, en voor Germaine De Koninck was het genoeg. Ze kon niet meer lezen, hoorde slecht, zat in een rolstoel en had veel pijn aan haar benen. "Het is erg uitzonderlijk dat iemand van 105 euthanasie vraagt", zegt professor Wim Distelmans. "Maar de optelsom van allerlei kwalen zorgt bij steeds meer bejaarden voor existentieel lijden. Dat kun je niet genezen."

Germaine De Koninck was vijf jaar toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak. Vorige vrijdag, na een leven van meer dan 105 jaar, liet een arts haar voor altijd inslapen. Germaine had zelf om euthanasie gevraagd. "Het was in het voorjaar", zegt Greta, haar dochter en enig kind. "Ik was op bezoek in het rusthuis waar ze al sinds 2001 verbleef en ze vroeg me: 'Wat zou je ervan denken als ik vrijwillig uit het leven stap?'"

Dochter Greta, ook al 82, reageerde begripvol op de doodswens van haar moeder. "Mijn moeder hoorde niet meer goed, kon amper nog lezen of handwerkjes maken en zat al jaren in een rolstoel. Bovendien had ze steeds meer last van haar benen. Slechte bloedcirculatie, elke ochtend leed ze enorm veel pijn en dat werd er niet beter op. Ik had al gemerkt dat het stilaan ondraaglijk werd en dus schrok ik niet toen ze de wens uitsprak om te mogen sterven. Ik heb haar ook op geen enkel moment proberen te overtuigen om het uit haar hoofd te zetten. Nee, ik voelde alleen maar begrip."

Bron: http://www.hln.be/hln/nl/957/Binnen...g-geweest.dhtml

Mening: Het artikel gaat over een vrouw die 105 jaar oud is en vervolgens euthanasie wou. Ik kan me eerlijk gezegd heel goed vinden in de wens van de vrouw. Ze is 105, zit al een lange tijd in een rolstoel en ze lijd enorm veel pijn. Dit zijn dingen die je niemand toewenst. Ik denk dat je enkel respect kan tonen voor haar wens, haar dochter deed dit ook. Ze probeerde het nooit uit haar moeder haar hoofd te praten. Ze heeft zich intussen laten inslapen voor altijd.

Euthanasie is vandaag de dag nog steeds een moeilijk onderwerp. Vele mensen hebben het hier nog moeilijk mee. Gelovigen omwille van het feit dat het niet aan de mens is om over leven en dood te beslissen. Andere personen omwille van verschillende argumenten: het gevoel neemt een overheersende rol bij de beslissing, patiënt is vaak te ziek om helder te beslissen, het is een egoïstische daad, onwetendheid over de toekomst moest je het niet doen, enz. Ikzelf probeer hier een open houding tegenover aan te nemen. Dat is niet altijd even gemakkelijk. Euthanasie bij kinderen kan ik minder goed plaatsen dan bij bejaarde mensen. De beslissing van deze oude vrouw kan ik volledig begrijpen. Ik kan geen tegenargument verzinnen om haar beslissing te ontkrachten.