Kinderen zijn talenwonders

Kleine kinderen kunnen wel vier talen tegelijk leren. Op je zevende lukt dat al niet meer accentloos en vanaf je zeventiende wordt het blokken.

Talenwonders kennen tientallen talen. En elke volgende gaat makkelijker, zeggen ze. Waarin hem die talenknobbel zit of waaruit die bestaat, is niet echt duidelijk. Er is in de hele wereld maar één geval bekend van iemand die een heel laag IQ heeft, maar een enorm talent voor talen, de Britse Christopher Taylor. Zijn jas dichtknopen lukt hem amper, maar hij kan even gemakkelijk met Grieks en Turks overweg als met Hindi en Nederlands. Hij heeft al veel met taalkundigen samengewerkt, maar die hebben zijn talent nog niet kunnen doorgronden.

Wel is glashelder dat er aanzienlijke verschillen in taaltalent zijn tussen kinderen en volwassenen. Kinderen zuigen talen nog op als een spons. Met twee, drie, zelfs vier tegelijk. Dat feit begint een beetje door te dringen. Het aantal kinderen onder de twaalf dat les krijgt in een vreemde taal, groeit zowel in Nederland als in Vlaanderen. Bij de Duitstalige gemeenschap in België krijgen zelfs driejarigen al les in een tweede taal.

Maar een taal goed leren doen kinderen pas als ze ze vaak genoeg horen en kunnen gebruiken, én als ze er de zin van inzien. Motivatie is een van de voorwaarden voor succes. Hoe de omgeving van een kind staat tegenover een taal speelt daarbij een rol.

Spons

Zitten die talen elkaar niet in de weg dan? Heel veel ouders zijn daar bang voor, maar dat is nergens voor nodig. Eigenlijk zijn alle kinderen talenwonders. Misschien duurt het ietsje langer, en het lijkt soms een poosje of een kind dingen door elkaar haalt, maar dat gaat allemaal vanzelf over.

Tegelijk is ook duidelijk dat het geen zin heeft kinderen een meertalige opvoeding te geven als je er daarna weer mee ophoudt. Ze hebben dan wel een sponsbrein voor talen, maar even snel druipt zo'n taal er weer uit weg als ze niet vaak genoeg meer wordt gesproken. Ze kunnen na een paar maanden al alles kwijt zijn.

Voor volwassenen ligt het anders. Dat sponsvermogen neemt langzaam af met de jaren. Begin je op je zevende met een nieuwe taal dan leer je ze al niet meer zo perfect en tot in alle finesses als wanneer je er van de wieg af mee opgroeit. Vanaf zo ongeveer je zeventiende ben je in dit opzicht volwassen. Dat wil zeggen dat je veroordeeld bent tot blokwerk, wil je een nieuwe taal goed leren. Accentloos wordt het dan bijna nooit meer. Maar wat je je eigen maakt, blijft meestal wel bewaard, al is van tijd tot tijd oppoetsen en de roest wegborstelen aan te bevelen.

Tweetaligheid is niet per definitie een blijvende toestand. Emigranten die helemaal overstappen naar de taal van het nieuwe land, raken soms hun moedertaal langzaam maar zeker kwijt. Dan lijkt hoe ze praten deels op kindertaal: ze zeggen weer dingen als ‘slaapte' voor sliep en ‘vraagde' voor vroeg.

Bron: De Standaard
Datum: 23/11/2012

Eigen mening:

Ik vind dat er gretiger gebruik gemaakt moet worden van dit talent van kinderen. Net omdat kinderen talen praktisch vanzelf aanleren, moeten de ouders hen die kans ook bieden door hen met meerdere talen in contact te brengen.
Ik ben dan ook supporter van het meertalig opvoeden. Daarom niet drie of vier verschillende talen, maar twee talen is al genoeg. Eentje voor thuis en een voor op school en omgeving. Net omdat de kinderen hiermee opgroeien en een natuurlijk talent hiervoor hebben, is het gemakkelijk voor hen om meertalige opvoeding te krijgen.
En zoals het artikel zegt: je kan er beter vanaf de geboorte mee beginnen, want hoe ouder je wordt, hoe slechter je de talen gaat opnemen.