Elena werd, net als wekelijks vijf Belgen, slachtoffer van meervoudige aanranding

Hoeveel het er waren weet ik niet meer. Acht?

Tien? Ik kon alleen maar ‘nee’ roepen en huilen.”

Op haar veertiende werd Elena (nu 27) het slachtoffer van een groepsverkrachting. Een moedige getuigenis.

0 0 Tussen 230 en 300 mensen maken jaarlijks een van de ergst denkbare nachtmerries mee: een groepsverkrachting. Vorig jaar waren het er 232, in 2007 ging het om 293 slachtoffers. Gemiddeld vijf per week dus. Dat blijkt uit cijfers van minister van Binnenlandse Zaken Joëlle Milquet.

Elena (een schuilnaam) werd op haar veertiende meegelokt naar een verlaten huis in een groezelige Gentse wijk. Het bleek een valstrik van twee ‘vrienden’.

“Ik had die dag gespijbeld op school, om samen met J., een goeie vriend, rond te hangen in het park. Hij stelde me voor aan V., een jongen van zeventien die wiet op zak had. Tegen valavond wilden ze een joint gaan roken en wijn drinken in een leegstaand huis. Ik was zo stom om er niks kwaads achter te zoeken en mee te gaan. Ik had zelfs nog nooit alcohol gedronken, maar ik zat in een rebelse periode in mijn jeugd en wilde mijn grenzen verleggen.”

“Boven in het donkere huis lag een matras op de grond. Daar ging ik opzitten, naast V. Nadat ik een paar keer van de wijn had gedronken, begon hij me complimentjes te geven. Tot hij me verraste met een kus. In een reflex veegde ik mijn mond af. Ik dacht dat hij raar deed door de drugs. Maar niet veel later greep hij me vast en kuste hij me opnieuw. Daarna duwde me hij me neer op de matras.

Terwijl hij mijn polsen tegen mijn borst knelde, maakte hij met zijn andere hand mijn broek los. Ik raakte in paniek. Heftig probeerde ik onder hem uit te komen, maar dat maakte hem alleen maar agressiever.

Hij gaf me een harde klap. Vanaf dat moment werd ik zo bang dat ik me nog amper durfde verweren. De pijn was onbeschrijflijk. Ik spande mijn lichaam op, waardoor de stoten nog meer pijn deden.

Ik geraakte niet meer los. Hij was sterker. Ik kon alleen maar ‘nee’ roepen en huilen.”

“Mijn zogenaamde vriend J. was intussen al verdwenen. Toen V. de kamer uitging, kwam er een tweede jongen binnen.

Ik was te versuft en vermoeid om op te staan. Hij gaf me meteen een klap, zodat ik me niet zou verzetten. Opnieuw verstijfde ik van de schrik. Ik kon het alleen maar ondergaan. Na die tweede kwam de derde. En daarna de vierde. Ook hen had ik nog nooit gezien. Hoeveel het er uiteindelijk waren, weet ik niet meer. Acht?

Tien? Het duurde eindeloos. Toen ze weg waren, ben ik van pure uitputting in dat huis in slaap gevallen.”

Schrik voor reactie ouders

Uit schrik voor de reactie van haar ouders gooide Elena haar bebloede slipje weg en zweeg ze tegen iedereen over wat er gebeurd was. “Het liep thuis al een tijdje niet goed meer en ik vreesde dat mijn vader me er nog een pak slaag bovenop zou geven als ik de waarheid vertelde.

Daarom ging ik tegen de ochtend naar huis en loog ik dat ik een nacht bij een vriendin had geslapen. Mijn ouders waren woest, maar ik liet hun verwijten langs me heen glijden. Een douche en een bed waren al wat ik wilde.”

“De jaren nadien probeerde ik alles te vergeten. Ik verdrong het. Dom, weet ik nu. Want nadien halen die feiten je toch eens zo hard weer in. Ik hield er een zwaar psychologisch trauma aan over.

Als je zo bent misbruikt, voel je je echt niks meer waard. Mijn seksleven is heel lang een ramp geweest. Ik heb altijd het gevoel gehad dat mijn vriend misbruik van me maakte als hij met me vrijde. Ik lag daar maar, te hopen dat het weer gauw voorbij zou zijn.”

“Maar wat me nog het meest spijt, is dat ik de daders ermee heb laten wegkomen.

Ik heb verdorie alle bewijzen uitgewist, terwijl ik naar de politie had moeten gaan! Dat maakt me nog altijd kwaad vanbinnen. Net als het idee dat ik zo naïef was om mee te gaan. En dat ik zelfs niks in de gaten had toen ik die matras in dat huis zag liggen. Maar ik was veertien, ik wist niet eens wat seks was.”

“Vanaf de derde dader heb ik me ook niet meer verzet. Ik was mentaal en fysiek gekraakt. Misschien denken die klootzakken daardoor wel dat ik het oké vond.

Waarschijnlijk hebben ze er achteraf nog eens goed mee gelachen. Die gedachte blijft ondraaglijk.”

“Uit schrik heb ik alle bewijzen uitgewist. Zo dom!”

“Vanaf de derde heb ik me niet meer verzet. Ik was fysiek en mentaal gekraakt.”

“Als je zo bent misbruikt, voel je je echt niks meer waard.”

bron: http://onlinekrant.gva.be/ gevonden op 6/11/2012
-> kijk ook een naar het filmpje op de standaar.be
http://www.standaard.be/artik/detai...121105_00358289

mening:
Elke dag worden er 5 personen verkracht door een groepsverkrachting. Zo luid de titel in de standaard. Cijfers waar we toch even bij stil moeten staan. De aangrijpende getuigenis van Elena in de krant, heeft mij tot nadenken gezet. Ik zou het niet willen meemaken hebben, maar het kan eender welke persoon overkomen. We spreken hier niet alleen over vrouwen maar ook over mannen die verkracht worden in groepsverkrachting. De daders worden niet snel gepakt door het stil zwijgen van de slachtoffers. Wat achteraf vraak, droevige gevoelens geeft. Want de daders zijn er ongestraft mee weggekomen. Deze mensen moeten zwaar gestraft worden, en niet ongestraft blijven.