‘Belgische verkiezingen lijken op American Idol’
De Belgische verkiezingskoorts is ook waarnemers in het buitenland niet ontgaan. Zo verwondert de Amerikaanse krant The Wall Street Journal zich over de capriolen die de Belgische kandidaten soms uithalen om zich te onderscheiden van de anderen.

Zijn de verkiezingen in de VS niet gek genoeg voor je? Kom naar België’, kopt de Wall Street Journal vandaag. Met 50.000 kandidaten die een gooi doen naar de burgemeestersjerp of een plaats in de gemeenteraad in 589 Belgische gemeenten, is zich onderscheiden in de massa van essentieel belang, stelt de Amerikaanse krant. Hoe gekker, hoe liever.
Volgens The Wall Street Journal zorgt de stemplicht in ons land, de manier waarop het Belgische politieke systeem is georganiseerd en het feit dat er meerdere kandidaten op één partijlijst staan, voor een ongeziene concurrentie.
‘Politici moeten aan marketing doen, zoals bij waspoeder. Het draait om het genereren van een hype, en het resultaat daarvan is soms lachwekkend’, aldus Pascal Delwit, politicoloog aan de Vrije Universiteit Brussel, in The Wall Street Journal.
Om in het oog te springen tussen andere kandidaten kan het handig zijn om bekendheid verworven bij missverkiezingen of bij een carrièrre als profatleet of tv-figuur, in de schaal te werpen. Nobele onbekenden gooien andere kwaliteiten in de strijd, stelt de Amerikaanse krant, met wisselend succes echter.

‘Een Belgisch fenomeen’
De Amerikaanse kwaliteitskrant toont een buitengewone aandacht voor het initiatief van de Truiense Open VLD-politica Milka Malfait, die weinig verhullend een beroemd Brits beeld uit de jaren ‘70 van een tennismeisje opnieuw tot leven bracht.
Ook Malfaits belofte om volledig uit de kleren te gaan bij een resultaat van meer dan 1.000 stemmen, ging aan The Wall Street Journal niet voorbij. ‘Het is een Belgisch fenomeen’, zegt Malfait in de Amerikaanse krant over de stunts van haar medekandidaten. ‘Het gebeurt niet in Frankrijk of Nederland, maar in België lacht iedereen met politiek.’
Ook MR-politicus Jonathan Biermann, die met Buitenlandminister Didier Reynders een diner organiseerde in halfopen caravan in een chique Brusselse wijk, deed op de redactie van The Wall Street Journal de nodige wenkbrauwen fronsen.

‘American Idol’
Politiek en muziek gaan in België hand in hand volgens de Amerikaanse krant. Zo probeert de Antwerpse breakdancer Alexander Dziri (sp.a) ‘een politieke stem te geven aan de stedelijke scene, die zich uit in breakdancen, graffiti en slam poëzie’.
Allerminst onbekend voor The Wall Street Journal is Starflam-rapper Pierre Etienne, alias King Lee, die uitpakt op zijn nieuwe plaat met het nummer ‘Le Candidat’ en in Luik opkomt voor de extreemlinkse lijst PTB+.
De verkiezingen in ons Belgenland hebben volgens de Amerikaanse financiële krant soms iets weg van ‘American Idol’. Inderdaad, onze openbare omroep organiseerde inderdaad ‘The choice van Vlaanderen’, een zoektocht naar het beste campagnelied aan deze kant van de taalgrens.
En voor MR-politici David Weytsman and Florence Frelinx blijkt ‘Call me maybe’ van Carly Rae Jespen niet zomaar een zomerhit. De krant merkt op dat de productie van dit filmpje ver uitstijgt boven pogingen van andere kandidaten, die uitblinken in slecht geacteerde of abominabel gesynchroniseerde video’s , spellingfouten en photoshopblunders.

http://www.standaard.be/artikel/det...121011_00330485 (geraadpleegd op 11 oktober 2012)

Persoonlijk vind ik dit een schokkende artikel. Wat voor een beeld moet de wereld wel niet hebben van ons kleine België als ze onze verkiezingen gaan vergelijken met American Idol? Dit is op zijn minst gezegd verontrustend en ik kan deze mensen ook geen ongelijk geven. Filmpjes, liedjes, uit de kleren gaan??? Waar zijn ze hier in België mee bezig. Politiek is een land besturen, er zijn voor het volk en het volk representeren. Niet in u bloot achterwerk ergens gaan poseren voor wat extra stemmen. Deze belachlijke initiatieven van onze politiekers zijn een afbreuk aan de reputatie van België. Onze verkozenen moeten een voorbeeld zijn, onze vertegenwoordigers tegenover de wereld. Niet een stel op aandcht beluste, in blote kont paraderende oenen. Door hun idioot gedrag snap ik maar al te goed dat het buitenland onze poltiek als belachelijk en minderwaardig gaat beschouwen, niet iets waar we trots op kunnen zijn.