10 heldinnen uit de Arabische wereld, opgelijst door het Amerikaanse blad Foreign Policy. Van vrouwen die de Arabische Lente mee in gang zetten, tot moedige dames die al voor die vrijheidsbeweging op gang kwam de uitwassen van hun regimes aanklaagden.

Amani Filali

De Marokkaanse Amina Filali, 16 jaar, werd beroemd nadat ze uit het leven stapte door rattenvergif in te slikken. Liever dat, dan het verplichte huwelijk met haar verkrachter – die volgens artikel 475 van het Marokkaanse strafrecht aan vervolging kunnen ontkomen als ze met hun slachtoffers huwen. Ook de familie-eer, aan slachtoffers zijde, zou in die optiek gered zijn.

Niet zo volgens veel Marokkaanse vrouwen, zo bleek na Filali’s dood. Die lokte een mensenrechtencampagne uit, met een sit-in in het Marokkaanse parlement, een petitie en enkele Facebookgroepen. Een week na Filali’s dood kwamen honderden vrouwenrechtenadvocaten de straat op in hoofdstad Rabat, om te protesteren tegen de ouderwetse wet.

Manal Al-Sharif

Manal Al-Sharifs wapenfeit: autorijden. Daarmee kwam de computerspecialiste in mei 2011 in alle media terecht. In Saoedi-Arabië, de plaats delict, mogen vrouwen niet met de wagen rijden, een unicum in de wereld. Door het filmpje van haar verzetsdaad op YouTube en Facebook te zetten, wilde ze dat aanklagen.

Het filmpje werd een succes: na amper vier dagen hadden 600.000 mensen ernaar gekeken. Ondanks de bijval werd Al-Sharif voor negen dagen in de cel gegooid. Toch zette de actie een, naar Saoedische normen, zeldzaam volksprotest op gang. Op 17 juni herhaalden tientallen Saoedische vrouwen de stunt om Al-Saharif te steunen.

Salwa El-Husseini, Samira Ibrahim en Rasha Abdel Rahman

Salwa El-Husseini, Samira Ibrahim en Rasha Abdel Rahman waren bij de duizenden vreedzame betogers op het Tahrir-plein in Caïro op 9 maart 2011.

Hun protest tegen het militaire regime werd uit de anonimiteit gerukt toen ze gearresteerd werden, samen met 15 andere vrouwelijke betogers. Op het politiekantoor werden ze uitgekleed en aan een maagdelijkheidstest onderwerpen. Daarbij wordt het maagdenvlies brutaal gepenetreerd om te controleren of de vrouw daarbij bloedt.

De drie Egyptische vrouwen braken met een diep verankerd sociaal taboe door openlijk te praten over de schandelijke behandeling. Husseini stemde toe gefilmd te werden toen ze getuigde op een persconferentie, Rahman gaf beeld en uitleg bij het misbruik in de rechtbank. Ook al sprak een rechter de dokter vrij die de maagdelijkheidstest uitvoerde, toch kon Ibrahim een slag thuishalen door erin te slagen maagdelijkheidstests te laten verbieden.

Najwa Fituri

Najwa Fituri was als pediater verantwoordelijk voor de behandeling van premature baby’s in het al-Jalaa-ziekenhuis in Benghazi, Libië. Toen de revolutie tegen dictator Muammar Khaddafi uitbrak, ontpopte ze zich tot verzetsstrijdster door medicijnen te smokkelen om de rebellen te behandelen.

Als lid van de actiegroep Women for Libya hoopt ze deel te gaan uitmaken van de nieuwe generatie Libische vrouwen. “Ook vrouwen zouden leiders moeten kunnen zijn in Libië, iedereen heeft het recht om te dromen”, aldus Fituri tegen de BBC.

Razan Zaitouneh

Razan Zaitouneh, zonder het doorzettingsvermogen van deze mensenrechtenactiviste, aldus Foreign Policy, zou de wereld nog minder weten over het moordende en folterende regime van de Syrische dictator Bashar Al-Assad. Zaitouneh bericht dagelijks op haar website over de wanpraktijken in haar land en is zo een kritische bron voor de buitenlandse media, die lange tijd Syrië niet binnen mochten.

Zaitouneh moet onderduiken omdat het regime haar ervan beschuldigd een buitenlandse agente te zijn. Ondertussen won ze de Anna Politkovskaja Award, genoemd naar de Russische journaliste die vermoord werd, en was ze een van de 5 Arabische activisten die de Sacharovprijs – uitgereikt door het Europees parlement – in ontvangst mocht nemen. Foreign Policy eerde haar door haar in 2011 in de top 100 Global Thinkers te zetten.

Lina Ben Mhenni

Lina Ben Mhenni, is een van de weinige Tunesische bloggers die onder Ben Ali in eigen naam blogde. De lerares taalkunde had dan ook te lijden onder de dictatuur van Ben Ali: haar blog en Facebook- en Twitteraccount werden gecensureerd. Toch slaagde ze erin het protest tegen Ben Ali aan te wakkeren tijdens de eerste weken, door als enige verslag uit te brengen van het politiegeweld in Kasserine en Regueb.

Op vandaag blijft ze de wijdverspreide corruptie in de Tunesische regering aanklagen. In oktober 2011 schreef ze in de Briste krant The Guardian dat jongeren “nog geen enkele verandering voelen. Willen we echt over een revolutie spreken, dan moeten we totaal breken met het verleden en het oude regime.”

Asmaa Mahfouz

Asmaa Mahfouz, ook een van de laureaten van de Sacharovprijs, speelde een cruciale rol bij de Egyptische protesten en de massabetogingen op het Tahrirplein. Als lid van de 6 April Beweging werd ze beroemd met een filmpje waarin ze in scherpe bewoordingen opriep te gaan betogen op 25 januari 2011 tegen de mensenrechtenschendingen van het Mubarrakregime: “Al wie zich een man noemt: kom met mij mee op 25 januari. Al wie vindt dat vrouwen moeten thuisblijven omdat ze in elkaar zullen geslagen worden, moet bewijzen dat hij een man is en met mij meekomen.”

Ze mag dan wel de val van Mubarrak mee bewerkstelligd hebben, ze werd in het vizier genomen door de SCAF – de Opperste Militaire Raad, die het heft overnam van de gevallen dictator. Ze werd door hen voor een militaire rechtbank gebracht. Aanklacht: geweld uitlokken, de publieke orde verstoren en verkeerde informatie verspreiden via sociale media.

Tal Al-Molouhi

Tal Al-Molouhi stond al symbool voor het brutale Syrische regime nog voor de Arabische Lente uitbrak. Als studente die gedichten schreef en over de Palestijnse kwestie schreef en op haar blog pleitte voor een rechtvaardiger Syrië, werd ze in 2009 gearresteerd. In de Arabische blogwereld werd haar arrestatie veroordeeld als het bewijs van de genadeloze inperking van het recht op vrije meningsuiting in Syrië. Tal Al-Molouhi, die geboeid en geblinddoekt de rechtszaal werd binnengebracht, kreeg 5 jaar cel.

Tawakkol Karman

Tawakkol Karman – de ‘Moeder van de Revolutie’ genoemd in Yemen – nam het voortouw van het Yemenitisch protest nadat de Tunesische dictator Ben Ali zijn land ontvluchtte. De journaliste en activiste organiseerde studentenprotesten in hoofdstad Sanaa en leidde massamanifestaties waarin het ontslag van potentaat Ali Abdullah Saleh gevraagd werd. Naar Egyptisch voorbeeld riep ze op tot een ‘Dag van Woede’.

In 2011 kreeg Karman de Nobelprijs voor Vrede waarmee de 32-jarige moeder van drie en voorzitster van de Women Journalists without Chains de eerste Yemenitische was die die prijs kreeg en de jongste Nobel Prijs-laureaat ooit.

Asma Al-Ghoul

Asma Al-Ghoul, een “atypische Palestijnse activiste” vindt Foreign Policy. Ze is seculier en feministisch, schrijft voor de krant Al-Ayyam uit Ramallah en blogs van AsmaGaza. Ze is vooral bekend om de heisa die ze maakt over de schendingen van de mensenrechten in de Gazastrook, dat onder Hamasbewind staat. ze trok de aandacht voor haar zaak door in 2009 een wandeling op het strand te maken met een bonte bende.

Al-Ghoul werd al met de dood bedreigd door haar oom, een van de leiders binnen Hamas, omdat ze hem afviel in een artikel. De veiligheidstroepen van Hamas sloegen haar in elkaar in maart 2011op een manifestatie waarop gevraagd werd dat Hamas met Fatah zou rond de tafel gaan zitten. Hamas verontschuldigde zich nadat deze gruwelijke daad internationaal voor beroering zorgde. Hamas beloofde ook een onderzoek in te stellen.
(bron: www.knack.be)

mening
Het klopt dat er nog heel wat werk aan de winkel is omtrent vrouwenrechten in de Arabische wereld. Toch blijkt het Westerse beeld van de achtergestelde, domme en wereldvreemde vrouw die compleet gedomineerd wordt door een patriarchale familie- en bij uitbreiding stammencultuur niet te kloppen. Dit artikel laat ons kennismaken met intelligente, moderne Arabische vrouwen die meer lef hebben dan een leeuwentemmer in het vleespak van Lady Gaga.