Volgens een uitgebreide studie op basis van ons telefoonverkeer zou ons land niet tien, maar wel zeventien provincies moeten tellen.
Onze sociale contacten beperken zich lang niet tot de provincie waarin we wonen. Integendeel, de bewoners van de tien huidige provincies hebben veel contact met mensen van aangrenzende provincies. Dat blijkt uit een grootschalig onderzoek van Vincent Blondel, professor aan de katholieke universiteit van Louvain-la-Neuve.

Blondel analyseerde een half jaar lang al het telefoon- en sms-verkeer in ons land. Hij kreeg die gegevens van een telefoonprovider. Blondel bracht meer dan 800 miljoen communicaties van ongeveer drie miljoen mensen in kaart. Op basis van de postcode kon worden nagegaan wie met wie telefoneerde, hoe lang het gesprek duurde en welke taal er werd gesproken.

Het resultaat van het onderzoek toont aan dat onze sociale contacten de administratieve grenzen van de provincies overstijgen. Blondel komt bovendien tot de conclusie dat we niet tien maar zeventien provincies zouden moeten hebben.

Uitzondering is Limburg

In veel gemeenten bellen de bewoners met contacten uit aangrenzende provincies. Zo tellen de provincies Antwerpen en Oost-Vlaanderen elk drie grote regio's waar de bewoners telefonisch met elkaar communiceren. De Vlaams-Brabanders bellen dan weer met Oost-Vlamingen, Antwerpenaren en Limburgers. Een uitzondering is Limburg, waar de sociale contacten bijna helemaal binnen de provinciegrenzen geschieden, met uitzondering van een stukje oostelijk Brabant. De West-Vlamingen splitsen zich ten slotte op in twee sociale regio's, een kustregio en de rest.

Taalgrens is telefoongrens

Minder verrassend is dat de regio Brussel een flink eind in Vlaams-Brabant en tot diep in Waals-Brabant reikt. De onderzoeker concludeerde ook dat de meeste burgers bellen naar mensen die op korte afstand wonen. Er wordt zelden getelefoneerd naar contacten aan het andere eind van het land. We houden ook bijzonder weinig contact met mensen aan de andere kant van de taalgrens.

De onderzoeksresultaten maken komaf met de zogenaamde groeipolen, regio's met een economische activiteit. Ons land telt 47 van dergelijke arbeidspolen, maar die gebieden zijn niet terug te vinden onze sociale interacties.

Bron De Standaard 9 April 2012

Eigen mening: Interessant om even bij stil te staan, ik vind het een goed onderzoek, het toont aan dat de proviniciegrenzen eigenlijk niet de grenzen zijn waarbinnen dezelfde mensen leven. Eigenlijk zijn de Belgische burgers dus in 17 gebieden op te delen, en dat merk je ook degelijk in onze eigen provinicie Antwerpen. Het gebied van de Kempen is verschillend van het verstedelijkt gebied rond Antwerpen, en toch horen we theoretisch gezien bij Antwerpen.

Het is een leuke conclusie om even in de krant te lezen, maar echte gevolgen zal dit onderzoek zeer waarschijnlijk niet hebben. Het zal ook niet de bedoeling zijn van de onderzoekers om onze land werkelijk anders te gaan opdelen.
Ik denk dat het logisch is dat de grenzen van de huidige provincies niet exact overeenkomen met de sociale contacten die wij hebben. Grenzen zijn iets heel abstract en kunnen mensen niet in hokjes verdelen. Uit elk onderzoek zullen zo wel verschillende indelingen volgen.
Misschien is een onderzoek op basis van telefoongesprekken zelfs wel helemaal achterhaald? De enige personen waarmee ik bel zijn mijn grootouders, of de dokter en de kapper om een afspraak te maken. Echt representatief voor mijn sociale contacten is dat niet.