BRUSSEL - 'Heel zeker weet ik het niet maar allicht is het vandaag mijn 120ste staking bij de spoorwegen', zegt Thierry Verbeke (50) van het magazijn van NMBS in Merelbeke.
'Er waren periodes dat we bijna elke week op de sporen gingen staan om de boel plat te leggen. Dat was omdat we in het magazijn met een superslechte chef zaten. Het moest altijd direct zijn gedacht zijn. Als vakbondsman kon ik niet tegen dat onrecht. Ik voelde de onrust in de groep en zei: Kom, we leggen het blok erop. En ze volgden. Je kan het een beetje vergelijken met schapen die hun herder blind volgen, zelfs als hij midden op de sporen gaat staan.'

'De ergste periode was in het midden van de jaren '80, toen Herman De Croo onze minister was. Hij moest besparen en had het vooral op de tijdelijken gemunt. Dan hebben we eens 3,5 weken gestaakt. Ik kreeg de volgende vier maanden het minimumloon uitbetaald. Mensen vergeten dat te gauw: als je staakt, dan snij je in je eigen beurs.'

Verbeke vermoedt dat hij in zijn 32 jaar aan de spoorwegen toch wel bijna één jaar niet heeft gewerkt door stakingen. 'Als je het zo formuleert, klinkt dat als slechte publiciteit voor de spoorwegen. Maar het toont ook dat we constant van het ene conflict in het andere sukkelen.'

Laatste middel

'Staken is altijd het laatste middel om de bazen rond de tafel te krijgen. Meestal lukt het dan wel. Maar je kan je afvragen of het sop de kool wel waard was. Ooit was er een staking voor meer loon. Uiteindelijk kregen we 1.000 euro extra over drie jaar gespreid. Ik heb het toen uitgerekend: de staking had me evenveel gekost aan loonverlies. Toch doe je het. Dat zit in je bloed. Mijn dochter is er ook al door gebeten.'

Bron: DS 22/12: Link

Opinie:
In een democratie moet er rekening gehouden worden met elke sociale klasse. Wat de regering nu doet kan dan ook niet. Ze jagen er nu een zeer belangrijke en fundamentele hervorming door op een week of drie. Dat is ronduit belachelijk en weinig subtiel. Ik kan er dus volledig inkomen dat mensen verontwaardigd zijn.
Staken is ook een recht we ooit hebben moeten verwerven (19e eeuw). Ik ben dan ook voor stakingen als allerlaatste reddingsmiddel om een sociaal conflict te beslechten. Nu wanneer ik dit lees heb ik ook mijn bedenkingen. Als er rond elke sociale controverse een staking ontstaat verliest het stakingsrecht namelijk zijn kracht. Staken is niet slecht, maar het mag geen gewoonte of geen sport worden.