Nergens stijgt de rente op staatspapier zo snel als in ons land. Met 5,5 procent glijden we in sneltempo af naar Zuid-Europese toestanden. Maar desondanks is er nog altijd niet het minste spoor van urgentie te bespeuren in de Wetstraat. Onze poltici staan erbij en kijken ernaar als koeien die een trein zien passeren.

De liberalen en de PS besturen al twaalf jaar samen in de federale regering. Twaalf jaar lang, met ups en downs, in goede tijden en slechte tijden. Twaalf jaar van compromissen, goede en minder goede. Maar nu slagen ze er niet eens meer in samen rond een tafel te gaan zitten.

Terwijl de euro elke dag een beetje meer wankelt en het land aan het verzuipen is, wordt er zelfs niet onderhandeld. In de plaats krijgen we gebazel. Gebazel in het kwadraat. Gebazel in het oneindige. De kloof heet alleen inhoudelijk te zijn. Maar het gaat over de sportschoenen van Di Rupo en de theaterstukjes die hij opvoert. Het gaat over hoe De Croo een politiek lichtgewicht is en zijn rechterhand Van Quickenborne ongemanierd. Het gaat over gekrenkte ego's. Over dit en over dat.

Het spierballengerol is overgaan in sneren en afdreigen. Dat De Croo al een keer de stekker heeft uitgetrokken en zijn partij het niet zal overleven als hij dat nummertje een tweede keer opvoert. De partijen rijden frontaal op elkaar af en wachten wie het eerst met de ogen zal knipperen. Liever samen ten onder gaan dan een duimbreed te wijken. Interessant is het al lang niet meer. Steeds meer jongeren kijken met een groeiende apathie naar het schouwspel. Dichter bij een oplossing brengt het ons al helemaal niet.

Twee dagen koninklijke consultaties leverden gisteren alleen nieuw uitstel op. Extra bedenktijd om te kijken of het mogelijk is tot een akkoord te komen. Je moet het maar durven, 529 dagen na de verkiezingen.

Over een aantal maanden kan het parlement misschien een bijzondere commissie oprichten - een volwaardige onderzoekscommissie zal waarschijnlijk te veel gevraagd zijn. Die commissie kan nagaan wie waar en wanneer onze welvaartsstaat ten gronde heeft gericht. Dan kunnen de dames en heren politici elkaar live voor de camera's ondervragen en de schuld op elkaar afschuiven. Doen alsof niemand de deconfiture van ons land zag aankomen, zal echter niet meer gaan. Voor een 'Wir haben est nicht gewusst' is het ruim te laat.

Dat er nog niemand op het idee is gekomen onze nationale wapenspreuk 'L'union fait la force/Eendracht maakt macht' te vervangen door 'Après nous le deluge/Na ons de zondvloed'.

Steven Samyn
Chef politiek

Bron: De Morgen

Mijn mening:
Zoals ik al in eerdere posts heb aangegeven, vraag ook ik mij af hoe het komt dat politici geen compromissen meer kunnen sluiten. Het moet altijd maar meer en meer zijn voor bepaalde partijen. Het lijkt erop dat sommige partijvoorzitters een vertaling van hun programma willen als regeerakkoord. Dat is onmogelijk. Het is echt niet de moment om nu een theaterstuk op te voeren: het gaat hier over de welvaart van de mensen! Van ons, want wij gaan er als jongeren grandioos voor mogen betalen later. Een totale eurocrisis loert om de hoek, de economie zal niet groeien, we gaan drastisch moeten besparen en wat doet men? Bedenktijd vragen. Mocht ik als onderhandelaar aan tafel zitten ... ik zou dat niet op mijn geweten willen hebben.