Machteloze spaarder


Het pokerspel rond de aanpak van de ondraaglijke Griekse schuld is in een nieuwe fase beland. Al maanden vragen economen en experts allerhande zich af wanneer de Europese Unie en het IMF nu eindelijk eens gaan ophouden het licht van de zon te ontkennen en gaan toegeven dat er geen marktconforme oplossing voor het probleem bestaat. Griekenland is virtueel failliet. Het kan zijn bevolking nog zo uitknijpen met belastingverhogingen en besparingen, die hardvochtigheid levert nooit voldoende op. Erger nog: ze versmacht iedere kans op groeiherstel, zodat de situatie er alleen uitzichtlozer door wordt.


Nu komt er een plan waarbij de schuldeisers - de banken dus - verzocht worden 'vrijwillig' hun medewerking te verlenen. De vrijwilligheid bestaat erin dat ze mogen kiezen tussen de pest en de cholera. Het plan houdt in dat ze ermee instemmen hun Griekse staatsobligaties te vervangen door nieuwe met een langere looptijd, zonder daarvoor tegen marktprijs te worden vergoed. Daarmee wordt tijd gekocht, maar tegelijk doen de schuldeisers een financiële geste, want normaal zouden die nieuwe leningen een hogere rente moeten opbrengen gezien de lamentabele kredietwaardigheid van het land.

Het alternatief, zo krijgen de banken te horen, is dat Griekenland zijn betalingen staakt en dan kunnen ze naar hun centen fluiten. Dat zou de financiële sector, die nog altijd herstellende is van de kredietcrisis van 2007-2009, opnieuw in de problemen brengen en een oncontroleerbare kettingreactie kunnen veroorzaken. Of het spel echt ooit zo hard kan en zal worden gespeeld, is onzeker, maar dat het er brutaal aan toe gaat, is wel duidelijk.

De krachtmeting speelt zich af boven de hoofden van de Grieken, maar ook boven die van de andere Europese burgers, niet alleen in andere bedreigde landen, zoals Ierland, Portugal en Spanje. Nochtans betalen we allemaal al jaren mee aan het uiteenspatten van de zeepbel. Doordat de rente al die tijd zo laag is gehouden, is de winstmarge van de banken fors vergroot. Daardoor heeft hun rendabiliteit zich wonderbaarlijk hersteld. Neen, niet omdat hun bestuurders zo superslim zijn dat ze grote bonussen moeten krijgen. Wel omdat de centrale banken met hun soepele geldpolitiek solide banken willen zien ontstaan die de klap van de echte herstructurering kunnen opvangen.

De spaarder kijkt noodgedwongen machteloos toe. De vergoeding op zijn spaarcenten is onvoldoende om de inflatie bij te benen. En als straks, door het bijdrukken van geld, die inflatie gaat hollen, wordt de verarming nog groter. Dat wordt de eindbalans. We zullen allen boeten voor de jarenlange hebzucht van de financiële sector.


DS, 06-06-2011 (Bart Sturtewagen)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB