Respect op de radio


Stel: u bezoekt het Reina Sofia-museum in Madrid om de Guernica van Picasso met eigen ogen te aanschouwen, maar u ziet dat er een stuk van anderhalve vierkante meter ontbreekt. Of u gaat naar de opvoering van Het Litteken Lip van Olympique Dramatique en u merkt dat die verrassende slotscène vandaag (helaas) niet wordt gespeeld. Of u huurt in uw favoriete videotheek Apocalypse Now en de beklemmende eindmonoloog van Colonel Walter E. Kurtz begint na één minuut weg te faden.


Zou u daarmee kunnen leven? Want dát is exact wat er gebeurt met uitingen van creatieve muzikaliteit op onze diverse radiozenders. Het was de bedenking die ik me maakte toen ik (een stukje van) de uitzending 100 op één beluisterde en waar één luisteraar het lef had om de samenstellers te dwingen om dEUS' Instant Street in zijn volledige lengte te laten uitspelen. Ik had die bezwerende outro nog lijfelijk meegemaakt tijdens hun concert op het het festival van Dranouter, maar heb altijd gedacht dat er een speciale radioversie gemaakt was met een korte outro. Quod non. Mag ik dan, met dit duidelijke voorbeeld achter de hand, aan onze radiomakers vragen om een minimum aan respect te tonen voor al die muzikanten die soms dagenlang in de studio zitten te wroeten en te prutsen om elke noot, elk crescendo, elk akkoord, elke stilte zelfs, te doen kloppen met het geheel. Er schiet mij nu ook weer een oude anekdote te binnen van Tom Barman die bij zijn bezoek aan de VRT-jongerenzender het aanwezige personeel begroette met: 'Ha, de mannen van Udio Brus. Tja, als jullie mijn intro's en outro's wegfaden, doe ik dat ook maar hé.'

Respect, dus, niet alleen voor hardwerkende muzikanten. De luisteraar bijvoorbeeld, mijns inziens toch de belangrijkste bestaansreden van een radiozender, leeft nu al jaren onder de terreur van de playlists, met het gevolg dat we dagelijks worden geconfronteerd met altijd diezelfde liedjes die weken aan een stuk tien keer per dag worden gedraaid. Het lijkt soms alsof er in de platencollectie van de omroep maar 25 cd's zitten. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik de laatste tijd drie grote genres onderscheid: zangeressen met tekenfilmstemmetjes (Duffy, Katy Perry, Lily Allen, James Blunt), belegen pop uit de jaren tachtig en iets wat ik 'een nieuwe vorm van Nederlandstalige kleinkunst' zou willen noemen. Qua diversiteit kan dat natuurlijk tellen! Ik denk met almaar grotere heimwee terug aan de tijd toen ik voor sommige radioprogramma's thuisbleef of in het slechtste geval: mijn cassettespeler programmeerde om toch maar geen fragment te moeten missen van die wonderbaarlijke, inventieve, geïnspireerde en soms zeer spraakmakende uitzendingen.

En nu ik toch aan het graven ben: Wie heeft er ooit beslist om nooit meer kinderradioprogramma's uit te zenden? En had die persoon daar dan ook een goeie reden voor? Dit was nu eens een uitgelezen kans om jongens en meisjes (op een woensdagnamiddag bijvoorbeeld) van die ellendige allesoverheersende televisie weg te lokken, maar ze wordt hier al tientallen jaren onaangeroerd gelaten. Nochtans een fantastische gelegenheid om kinderen vertrouwd te maken met het - in die leeftijdscategorie totaal onderschatte - medium radio.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik zelf een beetje moe word van mijn niet aflatende gefulmineer tegen de teloorgang van dat prachtige medium, maar ik zie met lede ogen aan wat er met mijn prille liefde uit de sixties nu al jaren aan de gang is, en hoop van ganser harte dat ik de gouden tijden van de radio ooit zal mogen herbeleven.

Tot zolang: en avant la musique. Wij gaan door met de strijd!

Jan De Smet is muzikant en zanger bij onder meer 'De nieuwe snaar'.


DS, 04-12-2010

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB