Copenhagen Consensus: De vier topprioriteiten


Stel: we mogen 50 miljard dollar besteden aan een goed doel naar keuze. Waaraan geven we de absolute voorrang?


In samenwerking met het liberale opinieblad The Economist organiseerde de Deense statisticus Björn Lomborg eind mei een ambitieus symposium in Kopenhagen. Lomborg staat aan het hoofd van het Deense Environmental Assessment Institute, dat in opdracht van de overheid nagaat of het belastinggeld dat naar milieubescherming gaat, optimaal wordt besteed. Een voortdurende zoektocht naar de beste verhouding tussen kosten en baten.

Tijdens het symposium stond één vraag centraal: als we, bovenop de huidige budgetten, een extra bedrag van 50 miljard dollar zouden kunnen besteden, wat zouden dan de beste manieren zijn om de globale welvaart, vooral die van de ontwikkelingslanden, te bevorderen? Lees: we besteden te weinig geld om goed te doen, dus laten we ons net daarom eens afvragen hoe we met die schaarse middelen het meest goed kunnen doen.

Dertig experts kwamen een week lang uitleg geven over tien van de belangrijkste wereldproblemen: klimaatverandering, besmettelijke ziekten, financiële instabiliteit, honger en ondervoeding, gebrek aan onderwijs, slecht bestuur en corruptie, subsidies en handelstarieven, gebrek aan drinkwater en sanitair, migratie, en gewapende conflicten. Een panel van acht topeconomen, onder wie vier Nobelprijswinnaars, bestudeerde alle cijfers, en kwam na intensieve beraadslaging naar buiten met een verdict: de Copenhagen Consensus. Dit is de unanieme top-4 van Jagdish Bhagwhati, Robert Fogel, Bruno Frey, Justin Yifu Lin, Douglass North, Thomas Schelling, Vernon Smith en Nancy Stokey.

1. De strijd tegen aids is de absolute topprioriteit. In een aantal Afrikaanse landen decimeert de ziekte de bevolking, met alle gevolgen qua menselijk leed van dien, inclusief - op termijn - de totale ineenstorting van complete samenlevingen. Met een investering van nauwelijks 27 miljard dollar kunnen tussen nu en 2010 ongeveer 28 miljoen nieuwe besmettingen worden voorkomen. Een betere verhouding tussen kosten en baten is haast niet denkbaar.

2. Honger en ondervoeding staan op nummer twee. Allerlei ziekten die worden veroorzaakt door een tekort aan ijzer, zink, jodium en vitamine A kunnen tamelijk eenvoudig worden voorkomen. Wereldwijd lijden 3,5 miljard mensen aan ijzertekort. Voor nauwelijks 12 miljard dollar wordt enorm veel leed, vooral kinderleed, overbodig.

3. Het vrijmaken van de wereldmarkt is nummer drie. Zowel arme als rijke landen worden er volgens het panel beter van als subsidies en handelstarieven stelselmatig worden afgebouwd. De kosten zijn verwaarloosbaar, de baten enorm. Er is niet zozeer geld, maar vooral politieke wil voor nodig.

4. De strijd tegen malaria wordt opgevoerd met de overblijvende 13 miljard dollar.

'Dat deze vier voorstellen niet zouden worden uitgevoerd wegens geldgebrek is een schandaal', oordeelt The Economist. 'Zeker als je nagaat welke projecten overheden momenteel wél financieren.' Andere prioriteiten, waaraan wegens het krappe budget in deze denkoefening geen middelen werden toegewezen, zijn: het scheppen van voorzieningen voor drinkwater en sanitair, het stimuleren van ondernemersvriendelijke maatregelen in ontwikkelingslanden en het verlagen van westerse migratiedrempels voor geschoolde arbeiders. Het Kyoto-verdrag werd door het panel bestempeld als een slechte maatregel: belastingen heffen op de uitstoot van broeikasgassen heeft economisch gezien een veel betere kosten-batenratio.

Info : meer informatie: www.copenhagenconsensus.com


J.D.C., Knack 07-07-2004

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

"Een mens met geld, is als een ezel met een spinnewiel...hij weet amper hoe hij er aan is geraakt, en weet verdomd nog minder hoe hij het moet gebruiken" (Lyle Langly)

Veel waarheid in deze uitspraak die één van Matt groening's personage's uit de simpsons doet...

Er is geld zat in de wereld. Wie het tegendeel beweert, is een leugenaar. Als je ziet welke astronomische bedragen worden besteed aan zaken die het niet waard zijn, dan weet je dat meteen...

Als we willen dat er een aantal zaken veranderen, dan moeten we daar ook een aantal duiten voor vrijmaken, das simpele economie, maar als het voor nobele zaken is, dan lijkt dat plots niet meer zo evident....

Nogmaals een kwestie van prioriteiten stellen zeker....