De sater en de vlag


De voorpagina van P-Magazine trok deze week nog meer dan anders onze aandacht. Zo hadden we Bart De Wever nog niet vaak gezien: in een ietwat krampachtige omstrengeling met de nieuwe Miss België, Cilou Annys. De Vlaams-nationalistische frituurgod in een sandwichconstructie met een Belgisch koninginnenhapje, tussen hen in enkel een lint dat De Wever zogenaamd geniepig probeert door te knippen. Het leek een fijn grapje, althans volgens de redactie van P-Magazine, maar dat was dus buiten het zuiden van het land gerekend. Daar ervoer men de knipoog als een eh... kaakslag. In dit koninkrijk wordt het nooit eens saai.


Het had naar verluidt heel wat voeten in de aarde vooraleer De Wever tot dit standje te bewegen was. Om te beginnen, weigerde hij om op een Belgische vlag te gaan staan. Een symbool, ook al is het dat van de vijand, gebruik je niet als voetveeg. Er bestaan in de Belgische politiek tenslotte andere manieren om mensen te beledigen (men hoeft slechts met een colonne vrachtwagens vol nepgeld naar Strépy-Thieu af te zakken). Uiteindelijk stond alleen Annys op de tricolore. Maar alleen ‘om aan te geven dat ze op het Belgisch territorium woont'. Goed gevonden.

De N-VA-voorzitter had nog meer reserves bij de fotoshoot. Hij was er als de dood voor afgebeeld te worden als een wellustige sater die zijn klauwen slaat om een kind van half zijn leeftijd. Het zijn er de tijden niet voor. Pas na lang aandringen stemde hij erin toe om heel even één klam pootje op de schouder van de aanbiddelijke Cilou te laten rusten. Dan nog ging hij eerst twee keer zijn handen wassen. Aandoenlijk hoe nerveus en verlegen die rare dikke meneer was, getuigde achteraf ook het mooiste meisje van het land. Op dat ogenblik wist de schat nauwelijks beter of ze had te maken met een sponsorende producent van havermoutpap of een regionale sumoworstelkampioen.

Het is bekend dat de Franstaligen elke move van De Wever argwanend in de gaten houden. Hij hoeft maar zijn neus te snuiten of er wordt gewag gemaakt van een nodeloos kwetsende provocatie. Eens luid niezen en men ziet weer bruine uniformen door de straten marcheren. Het helpt ook niet dat hij in zijn vakanties in Lederhosen door de Ardennen gaat hossen. Of was dat in de Alpen? Hoe dan ook, in het zuiden van het land zien ze De Wever niet in de eerste plaats als een plezante nonkel. Ze vinden zijn grappen in elk geval niet zo geslaagd als die van Michel Daerden.

Waarom dan toch Barts ludieke vergrijp aan Miss België ? Tja, hoe gaat dat? De Wever weet dat er voorlopig van een staatshervorming niks in huis komt. Wil nu uitgerekend dát de corebusiness van z'n partij zijn. ‘Tot 2011 is het game over', geeft hij zelf toe. In afwachting moet je als voorzitter natuurlijk wel iets. Aangezien je jezelf niet elk jaar in de kijker kunt spelen in De Slimste Mens, wordt zo'n verzoek tot een guitige fotoshoot van P-Magazine opeens het overwegen waard.

Een politicus die niet voor onnozele kwispel wil worden versleten, moet echter zeer uitkijken met dit soort fratsen. Zelfs als je je niet waagt op het gladde ijs van de taalgrensoverschrijdende humor. We herinneren ons de schampere opmerkingen die Maya Detiège kreeg omdat ze in een tijdschrift in bikini was verschenen. Toen Anissa Temsamani in danskostuum poseerde, kwam dat haar politieke geloofwaardigheid ook niet ten goede, voor zover ze die ooit gehad had. Recent nog kreeg minister Hilde Crevits, dat lekkere dier, het te verduren omdat ze geposeerd had in enkele blinkende jurken met bijbehorende juwelen. Onder meer Jan Peumans, Vlaams parlementsvoorzitter en partijgenoot van Bart De Wever, vond dat toen ook nogal ongepast.

Het mag ironisch klinken dat net de N-VA ooit waarschuwde voor politici die de paljas uithangen en aldus de verkleutering van het politieke debat in de hand werken. Enkele jaren geleden stelde Geert Bourgeois zelfs een deontologische code voor, waarbij politici er zich toe zouden verbinden om niet langer deel te nemen aan tv-spelletjes. Dat hij niet ook een paragraaf voorzag met richtlijnen inzake kolderieke fotoshoots, kan nu als een gemiste kans worden gezien.

Het meest betreurenswaardige aan het relletje over P-magazine is misschien nog wel dat onze Franstalige medemensen zich niet eens de moeite hebben getroost om ook de interviews in het blad te lezen. Zijn zij daar intellectueel niet toe in staat of zo, iemand heeft zich dat al eens eerder afgevraagd. Prentjes kijken, ja, maar eens kennis nemen van wat Cilou en Bart echt te melden hebben, dat was er weer niet bij.

Het was nochtans interessant. Onder meer om te vernemen hoe De Wever nu aankijkt tegen zijn ex-kartelpartner en vriend Yves Leterme. Want hij neemt het de eerste minister blijkbaar toch wat kwalijk dat die nu de crisis de voorrang geeft op de staatshervorming. Dat komt, zegt De Wever, omdat Leterme geleerd heeft dat ‘als het je hoogste doel is om premier te zijn, je alles moet loslaten. Laat je politieke sluitspier los en laat alles maar lopen.'

Proef dat beeld, beste lezer.

De Franstalige pers begrijpt nog altijd niet hoe Bart de Wever de populairste politicus in Vlaanderen is geworden. Ze schilderen hem nog steeds af als een man die met de goedendag alles uit elkaar wil kloppen, een onbehouwen hitser die alleen excelleert in hatelijkheden, aanstootgevend gebral of vulgariteiten. Maar hier nemen ze hun wensen voor werkelijkheid. Misschien dat zij graag De Wever in de mond hadden gelegd: ‘Leterme is een kakker.' Dat was misschien op hetzelfde neergekomen, maar het zou niet noodzakelijk oprechter en wellicht minder genuanceerd hebben geklonken.

Waarmee we maar bedoelen: De Wever is op zijn sterkst als hij het over inhoud mag hebben. Iemand die zo over de gave van het woord beschikt gaat dan klooien met een schoonheidskoningin. Dat heeft die jongen toch niet nodig?


DS, 23-01-2010 (Jo Van Damme)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB