Omdat personen die een kindje willen adopteren almaar langer moeten wachten heeft de Kamercommissie Justitie dinsdagavond de adoptiewet gewijzigd op initiatief van Raf Terwingen (CD&V).

Kandidaat-adoptanten moeten momenteel eerst “geschikt voor adoptie” worden verklaard door de jeugdrechter. Dat kan pas na een lange opleiding en een grondig maatschappelijk onderzoek. Eens ze een vonnis hebben dat zegt dat ze geschikt zijn voor adoptie, kunnen ze een kind toegewezen krijgen.

Maar dat kind moesten ze - tot 13 november 2008 - binnen de drie jaar gekregen hebben. De overheid stelde vast dat een boel mensen na drie jaar wachten nog altijd geen kind hadden. Zij zouden opnieuw de lange, slopende procedure om geschikt verklaard te worden moeten doorlopen om toch nog een kind te kunnen krijgen.
Verlengd

Om dat te vermijden, besloot het parlement in 2008 om de geschiktheidsattesten van de jeugdrechter met een jaar te verlengen. Ze kwamen van drie op vier jaar. Tussen 13 november 2008 en 12 oktober 2009 werden 212 verlengingen afgeleverd.

Nu blijkt echter vandaag dat dit nog niet volstaat. Naar schatting een honderdtal kandidaat-adoptanten dreigen na vier jaar wachten alsnog de procedure helemaal opnieuw te moeten doorlopen.

Op initiatief van kamerlid Raf Terwingen (CD&V) wordt de wet nu veranderd. De wijziging werd dinsdagavond goedgekeurd in de Kamercommissie Justitie.
Wat verandert er?

* Een vonnis waarbij de jeugdrechter iemand geschikt voor adoptie verklaart, zal voortaan vier jaar geldig zijn in plaats van drie.

* Vijf maanden voor dit vonnis afloopt, kunnen personen die nog altijd geen kind gekregen hebben, een nieuw vonnis aanvragen dat hen geschikt verklaart voor adoptie. Dat kan via een supersnelle procedure, waarbij alleen wordt nagegaan of de omstandigheden gewijzigd zijn (Is het echtpaar gescheiden? Zijn ze nog gemotiveerd om te adopteren? Is er een strafrechtelijke veroordeling?...)

* Als de rechter dat nieuwe vonnis aflevert, dan is dat geldig voor twee jaar. En het kan telkens opnieuw voor twee jaar worden verlengd.

JDW

Bron: www.gva.be

Mijn mening:
Ik vind dit een goed initiatief. Als je nagaat wat er verandert dan zijn dat in mijn ogen alleen maar logische dingen. Als iemand geschikt is verklaard om een kind te adopteren, dan vind ik het normaal dat de procedures voor de verlenging van de periode veel sneller kunnen/mogen gaan. Ik vind wel dat het eerste onderzoek naar geschiktheid zeer grondig moet gebeuren. Ik ken iemand uit mijn omgeving die heel lang heeft moeten wachten op een adoptiekind en vervolgens zoals in het artikel wordt vermeld, opnieuw de ellenlange procedure heeft moeten doorlopen om uiteindelijk een kind te kunnen krijgen. En geloof me, aangenaam lijkt me iets anders!

In eerste instantie vind ik deze wetswijziging niet meer dan gepast. Het is immers onbegrijpelijk dat kandidaat-adoptanten, twee maal dezelfde slopende adoptieprocedure zouden moeten ondergaan. Anderzijds heb ik toch enkele kritische bedenkingen bij dit initiatief. Zo zal deze maatregel in mijn ogen het ware probleem, m.n. de lange wachttijden na aanvaarding van het ouderschap, enkel erger maken. Wanneer vonnissen steeds opnieuw kunnen worden aangevraagd, loopt men namelijk het risico dat de dossiers zich zullen blijven ophopen aangezien er in feite toch geen haast bij is. Bovendien vrees ik dat de vernieuwing van dit vonnis, in werkelijkheid niet 'supersnel' zal zijn, waardoor heel wat vonnissen alsnog zullen vervallen.

Adoptie bevindt zich wereldwijd in crisis
Bekende sterren gaan vaak zelf een kind kiezen in arme landen, maar ook Madonna ondervond dit jaar in Malawi dat het niet zo makkelijk meer is.pn
ANALYSE TIEN UITDAGINGEN VOOR STATEN-GENERAAL ADOPTIE In Brussel gaat vandaag een staten-generaal van start over adoptie, zoals aangekondigd in de beleidsverklaring van de Vlaamse regering. In mei moet dat uitmonden in een brede consensus. Vier werkgroepen kunnen niet om deze knelpunten heen.
Van onze redactrice

1. Lange wachttijden

Kandidaat-adoptieouders moeten lang wachten op een kind uit het buitenland: tussen de negen maanden en de twee tot drie jaar. Voor China is dat nog veel langer: aan het begin van deze eeuw was dat een 'topland' voor interlandelijke adoptie, maar vorig jaar kwamen er maar acht Chinese kinderen naar Vlaanderen. En er stonden eind vorig jaar nog 121 kandidaten voor China op de wachtlijst. De vraag is of er geen rem moet worden gezet op de instroom van nieuwe kandidaten? Al weet vreemd genoeg niemand precies hoeveel kandidaten een geschiktheidsvonnis hebben, maar nog geen kind.

2. Aanbod wordt kleiner

Minder landen staan hun kinderen af voor buitenlandse adoptie. Als gevolg van het Haags Verdrag moet er altijd eerst naar een oplossing in eigen land worden gezocht. Afhankelijk van de bril waardoor men kijkt, ziet men dat als een probleem of niet. In China, India en Vietnam zijn er nu veel binnenlandse adoptie-kandidaten. Moeten we actiever op zoek naar nieuwe herkomstlanden? Dat gebeurt nu mondjesmaat: Polen is onlangs aan het lijstje toegevoegd. Marokko en Nepal lopen op proef.

3. Buitenland wordt kieskeuriger

Nu de westerse kandidaten elkaar verdringen voor het slinkende aantal adoptiekinderen in verre landen, stellen die landen hogere eisen. Dat zegt ook de Vlaamse adoptie-ambtenaar Dorine Chamon in haar jongste jaarverslag: 'Er zijn almaar minder mogelijkheden om te adopteren voor wie afwijkt van het traditionele gezinsprofiel, zoals alleenstaanden, holebiparen en zelfs niet-gehuwde heterokoppels.'

4. Internationale concurrentie

Er ontstaat concurrentie tussen westerse landen, waarbij landen als de Verenigde Staten en Frankrijk durven zwaaien met economische en financiële beloftes in ruil voor kinderen. De vraag luidt: willen wij dat ook, of zijn er andere manieren om ervoor te zorgen dat een groter deel van de beschikbare kinderen naar ons land komen?

5. Homo-adopties

Adoptie door holebi's is toegestaan sinds 2006, maar er zijn nog maar heel weinig adopties afgesloten door homo-paren. Bovendien waren dat allemaal binnenlandse adopties. Geen van de vier huidige bemiddelingsdiensten voor interlandelijke adoptie wil zich voor die groep engageren.

6. Mee-moeders

Lesbische vrouwen hebben de jongste drie jaar wel vaak het kind van hun partner geadopteerd. Zij moeten daarvoor de hele procedure doorlopen, die zowat een jaar duurt. Open VLD heeft een wetsvoorstel dat dit overbodig wil maken.

7. Special needs-kinderen

Of kinderen met een handicap: die zijn er in het buitenland wel nog. Er wordt vaak gezegd dat deze kinderen niet erg in trek zijn: kandidaat-adoptieouders willen liefst een gezond kind dat zo jong mogelijk is. De bemiddelingsorganisatie Het Kleine Mirakel probeert alvast actief om kinderen met schisis (gespleten lip) aan een Vlaams adoptiegezin te helpen. Adoptie-verantwoordelijken willen hier een breder maatschappelijk debat over: hoever willen we gaan en hoeveel mag dat kosten? Want er zijn kinderen met veel grotere handicaps 'in de aanbieding' en tegelijk staan er bij ons mensen met een handicap op de wachtlijsten voor zorg.

8. Binnenlandse adoptie

Vorig jaar hebben vijf binnenlandse diensten dertig kinderen die hier geboren zijn, in een adoptiegezin geplaatst. Er werd ook een kind in de vondelingenschuif gelegd en er worden af en toe baby's dood gevonden: dat wijst erop dat de diensten de vrouwen in nood onvoldoende bereiken.

9. Anoniem bevallen

Om anoniem te bevallen, trekken vrouwen ook vandaag nog naar Frankrijk. In ons land kan dat niet. Adoptie-experts pleiten al jaren voor de invoering van de discrete bevalling.

10. Weinig kansen voor zelfstandige adoptie

Wettelijk gezien mag het: zelf een adoptiekanaal zoeken om een kind in het buitenland te vinden. In de praktijk verloopt dat heel moeizaam. Het is niet altijd de Vlaamse centrale autoriteit die stokken in de wielen steekt. Er is ook nog de federale autoriteit, die onder Justitie valt. Die beide autoriteiten moeten hun bevoegdheden beter afbakenen en op elkaar afstemmen.

Bron: www.standaard.be
Mening: Ik vind het erg dat een adoptie zoveel tijd in beslag neemt. Maar ik kan ook wel begrijpen dat er veel papierwerk mee gemoeid gaat. Maar wat toch opvalt is dat er toch zeer weinig homo-adoptie zijn, ik vind dat iedereen gelijke kansen moet krijgen. Dit wil niet zeggen dat ze de ouders niet meer na moeten gaan. Maar volgens mij kan de procedure toch iets sneller. Dit is in het voordeel van het kind en de toekomstige ouders.