Alsof een leven niet echt telt


Een man die een dodelijk vluchtmisdrijf pleegde, krijgt een voorwaardelijke celstraf, een boete, een werkstraf en vijf maanden rijverbod. Volgens PAUL VANDE WALLE zegt de rechter daarmee dat een dodelijk vluchtmisdrijf eigenlijk wel meevalt.


In 2010 bestaat de vzw Ouders van Verongelukte Kinderen vijftien jaar. Dat zou een mooie gelegenheid zijn om een balans op te maken van onze verwezenlijkingen, ware het niet dat wij hier al zowat wekelijks toe gedwongen worden door de harde realiteit. Een realiteit die ons onszelf vaak genoeg de bittere vraag doet stellen: wat is er de afgelopen vijftien jaar veranderd? Het lijkt alsof we tot nu toe erg weinig hebben bereikt, als we horen welke straf Vik N. gisteren van de politierechter te Hasselt kreeg voor het aanrijden van twee meisjes, waarvan één, Leen Dayens, overleed. Nick V. pleegde vluchtmisdrijf en probeerde de sporen van het ongeluk uit te wissen.


Verkeersopvoeding

De laatste decennia is er weliswaar een groeiende aandacht voor verkeersveiligheid. De wegeninfrastructuur wordt verbeterd, op school gaat er meer aandacht naar verkeersopvoeding, de bevolking wordt via allerlei kanalen gesensibiliseerd en vorige week nog werd beslist dat verkeer de zevende kerntaak wordt van de politie. Toch moeten er, als we kijken naar de straffen die worden uitgesproken, ernstige vraagtekens geplaatst worden bij ons verkeersbeleid. Nog geen week geleden werd een man in Gent veroordeeld tot 18 maanden cel en 4 jaar rijverbod voor het plegen van vluchtmisdrijf nadat hij een 18-jarig meisje doodreed. Toch werd hij niet aansprakelijk gesteld voor het ongeval zelf, omdat het meisje de straat overstak terwijl zij geen voorrang had. Dat de chauffeur gedronken had en veel te snel reed, was voor de rechter in kwestie blijkbaar geen reden om te spreken van een gedeelde verantwoordelijkheid. Vik N. in Hasselt, die ook vluchtmisdrijf pleegde en trachtte dit te verdoezelen, kreeg dan weer een voorwaardelijke gevangenisstraf, een geldboete, een alternatieve straf en een rijverbod van vijf maanden. Dit terwijl het parket een zwaardere celstraf en een levenslang rijverbod vroeg.

Voortgaande op deze en andere opvallen uitspraken, rijst de vraag of we kunnen spreken van een verkeersbeleid. Weliswaar oordeelt een rechter onafhankelijk en op basis van de specifieke kenmerken van elke zaak. Maar moeten wij hen er dan toch één voor één aan herinneren dat ze met de straf die zij opleggen ook een boodschap geven aan onze hele maatschappij? Een boodschap over wat die kan en mag toelaten. Het gaat niet enkel om het bestraffen van één individu, maar ook om het ontmoedigen van onwenselijk (en onmenselijk) gedrag.

De rechter motiveerde zijn vonnis door te wijzen op het blanco strafblad van Vik N. en zijn professionele, sociale en financiële situatie. Maar waar werd er rekening gehouden met de professionele, sociale en financiële situatie van de familie van de 20-jarige Leen die het ongeluk niet overleefde? Keer op keer blijkt hoe moeilijk het is voor nabestaanden om zich op sociaal en professioneel vlak weer te integreren. Het verliezen van een kind is voor ouders het verliezen van het doel in het leven en dan rest er enkel te proberen het beste te maken van het leven dat rest. Ook onze kinderen hadden een blanco strafblad en zij kregen levenslang. Als ouders van een verongelukt kind, is het een kaakslag te horen dat een mensenleven gelijkstaat aan enkele maanden rijverbod en een werkstraf van een goede twee weken. Wil elke rechter er dan ook rekening mee houden dat het voor ouders onvoorstelbaar is dat de aandacht voor de toekomst van de veroorzaker zwaarder lijkt door te wegen dan de toekomst die hun kind ontnomen is en die aan alle kinderen die nog zullen omkomen bij een verkeersongeluk, wordt ontnomen? Het is alsof de eerste keer iemand doodrijden niet echt telt. Pas de volgende keer zal de voorwaardelijke celstraf effectief worden en zullen er maatregelen op lange termijn getroffen worden.

Wij pleiten dan ook voor maximaal rijverbod in ernstige gevallen zoals deze. Het gaat daarbij niet om wraak, maar om het vermijden dat dit nog gebeurt en het geven van een boodschap. Verder staan we achter het opleggen van alternatieve straffen. Een korte celstraf wordt toch zelden of nooit uitgevoerd, en bovendien draagt de gestrafte in kwestie op die manier iets bij tot de maatschappij. Een straf met een sensibiliserende functie, zoals de ouders van Leen Dayers voorstellen, is zeker een zinvol idee.


Rijopleiding

Maar op het moment dat er moet worden gestraft, is het eigenlijk al te laat. Meer nog dan tot de rechters, willen we ons wenden tot de politici. Niet eens met nieuwe vragen, maar met dringende vragen. In de eerste plaats ijveren wij voor meer controles. Verder zijn wij er absoluut van overtuigd dat een rijopleiding moet worden gegeven door professionelen. Een vrije opleiding is een concept dat haaks staat op het feit dat zoveel volwassen Belgische chauffeurs zich niet veilig gedragen in het verkeer. Het gaat hier over die mensen die vinden dat het hen ook wel eens overkomt 'een beetje' te veel drinken of te snel rijden. Daarnaast wil OVK dat het systeem van een rijbewijs met punten zo snel mogelijk wordt ingevoerd. Het wettelijk kader hiervoor bestaat al sinds 1990, maar het is ondertussen nog steeds wachten op de uitvoeringsbesluiten.

En meer nog dan tot de politici, willen we ons wenden tot u, beste lezer. U, die waarschijnlijk dagelijks of wekelijks met uw auto rondrijdt. Er bestaat niet zoiets als een beetje te snel rijden of een beetje te veel drinken. Zelfs als het al zou kloppen dat Vik N. de twee meisjes enkel aanreed omdat hij in slaap viel, dan neemt dit niet weg dat onze kinderen nu eeuwig slapen. Steun ons in onze enige wens, namelijk dat het niemand nog moet overkomen wat onze kinderen is overkomen. Want zonder uw hulp kan deze wens onmogelijk vervuld worden.

Paul Van De Walle, voorzitter Ouders van Verongelukte Kinderen vzw.


DS, 10-12-2009

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Zwaarste straf ooit voor doodrijder


DENDERMONDE - Van politierechter D'Hondt had Michael D. al zeven jaar celstraf gekregen, omdat hij een jonge moeder van de weg had gemaaid en daarna was doorgereden. In beroep is deze zware straf bevestigd.


Peter D'Hondt heeft een reputatie als strenge politierechter. Maar zijn uitspraak op 30 oktober was zelfs voor hem uitzonderlijk zwaar. Een 30-jarige bouwvakker uit Buggenhout had afgelopen zomer Kristel De Wilde aangereden, haar nog vijftig meter meegesleurd en was daarna doorgereden. Het ongeval gebeurde in Grembergen. De vrouw had een baby van acht maanden en was met de fiets op weg naar het ziekenhuis, waar ze als verpleegkundige werkte.

Van politierechter D'Hondt kreeg hij daarvoor de maximale straf die mogelijk is voor zo'n ongeval: zeven jaar cel en een levenslang rijverbod. ‘Ik heb gezocht, maar ik vond géén enkele verzachtende omstandigheid', zei de politierechter toen. ‘Dit zijn bijzonder zware feiten die gepleegd werden door iemand die al 13 jaar chronisch drugsverslaafd is en op een schandalige wijze, crapuleus zelfs, een moeder van een kind van 8 maanden, zomaar wegmaaide.'

De doodrijder vond deze straf te zwaar, en ging in beroep. Maar de correctionele rechtbank van Dendermonde is gisteren helemaal achter het vonnis van zijn collega gaan staan.

‘Door zijn crimineel rijgedrag verwoestte hij de toekomst van een jonge moeder met een baby van acht maanden, en die van haar hele familie', stelde de rechter. ‘De spijt die hij toonde tijdens het proces is ongeloofwaardig. Hij is eerder onverschillig met een totaal gebrek aan respect en normen. Hij is een gevaar voor onze mobiele samenleving. Alleen de zwaarste straf en nooit meer rijden is passend.' Hij bevestigde het levenslange rijverbod en de celstraf van zeven jaar.

De bestuurder had tijdens het proces toegegeven dat hij sinds zijn zeventiende verslaafd is aan drugs, en in de dagen voor het ongeval cocaïne en speed nam. Enkel uren ervoor dronk hij ook nog alcohol – hij had 1,48 promille in zijn bloed. Toch reed hij naar huis. Getuigen zagen hem voor de dodelijke klap met zijn auto van links naar rechts slingeren over de baan, zelfs over het fietspad.

Over het vluchtmisdrijf zei hij dat hij dacht een paaltje of zo te hebben geraakt. Tijdens het proces verklaarde hij ook last te hebben van black-outs, die te wijten waren aan zijn jarenlange drugsverslaving.

De man wees ook op de onveilige verkeerssituatie op de plaats van het ongeval. Daarover was Peter D'Hondt in eerste aanleg furieus. ‘Geen enkele infrastructuur zal ooit goed genoeg zijn om nozems als jij te stoppen', brieste hij toen.

In Hasselt kwam vorige week een gelijkaardig ongeval voor de politierechter. Een 24-jarige man had in de zomer van 2008 twee meisjes van het fietspad gemaaid en vluchtmisdrijf gepleegd. Eén meisje raakte lichtgewond, het andere was op slag dood. Daarvoor kreeg de jongeman een halfjaar voorwaardelijke celstraf, een werkstraf van 125 uur en vijf maanden rijverbod.


DS, 16-12-2009

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB