Bikkelharde strijd om posten


BRUSSEL - analyse Beperking van aantal ministers maakt weg vrij voor nieuwkomers De komst van 'witte konijnen' kan vooral bij SP.A een verscheurende keuze tussen de kandidaat-ministers in eigen rangen voorkomen.


De discussie werd vorige donderdag onder tijdsdruk gevoerd, want om vijf uur zou formateur Peeters het regeerakkoord voorstellen aan de pers.

Het was vooral een gevecht tussen N-VA en SP.A, met Peeters als bemiddelende derde. SP.A drong aan op een regering die de elf ministerposten die wettelijk mogelijk zijn, helemaal zou opvullen, ook om het interne probleem van een overschot aan kandidaten te kunnen invullen. N-VA was het daar helemaal niet mee eens. Partijvoorzitter Bart De Wever was al tevreden met zeven Vlaamse ministers, als signaal naar de bevolking dat ook de politiek zelf de broeksriem aanhaalt.

Peeters legde uiteindelijk drie mogelijke scenario's op tafel: een met zeven ministers, een met negen ministers en een met tien ministers. Een regering met elf sloot hij zelf uit. Daarop werd een compromis bereikt rond negen ministers. Dat betekende dat N-VA het met slechts twee ministerportefeuilles moest stellen in plaats van drie, maar de partij kon daar moeilijk tegen zijn, aangezien ze zelf had aangedrongen op een ploeg met zeven ministers, waarin N-VA ook maar twee posten zou bekleden.

Om het evenwicht te bewaren, kreeg de N-VA wel erg ruime bevoegdheden, en de toezegging dat het voorzitterschap van het Vlaams parlement voor de hele legislatuur naar een N-VA'er zou gaan.

Bij het verdelen van de portefeuilles zelf gebruikten de onderhandelaars verschillende methoden door elkaar. De bevoegdheden werden verdeeld in drie 'pijlers': economisch, ecologisch en sociaal, waaruit de partijen konden kiezen. Maar tegelijk werd er ook onderhandeld over het simpelweg opdelen van de voormalige Open VLD-portefeuilles, met nadien de nodige correcties.

SP.A opende de weg naar een compromis door de bevoegdheid werk te laten schieten. De Vlaamse socialisten waren ervoor beducht om alle sociale ongenoegen en de bijbehorende betogingen voor de kabinetten, naar zich toe te trekken en zette daarop in op wonen en energie, en op het behoud van onderwijs. De partij eindigde daarmee met een harde economische portefeuille, een ecologische en een sociale, net zoals voorzitster Caroline Gennez had gewenst.

CD&V zette vooral in op Welzijn, een post waar de hele legislatuur lang geld voor is en die van oudsher cruciaal is voor de christendemocraten. Die stond niet ter discussie. N-VA-voorzitter Bart De Wever had zijn zinnen vooral gezet op een zwaar bestuurlijke portefeuille en een harde economische. Door het toevoegen van het beleidsdomein Werk is de harde economische portefeuille zelfs bijzonder zwaar geworden.

Het resultaat maakte de weg vrij voor de intocht van twee 'witte konijnen' in de Vlaamse regering. Ingrid Lieten (SP.A) en Philippe Muyters (N-VA) zijn niet verkozen op 7 juni, maar worden wel onmiddellijk gebombardeerd tot zwaargewichten in de nieuwe Vlaamse regering.


DS, 13-07-2009 (Wim Winckelmans)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB