Een les voor Israël


Twee jaar nadat de Israëlische auteur David Grossman een zoon verloor bij de gevechten in Libanon, schrijft hij voor het eerst weer een opiniebijdrage. Daarin roept hij zijn land op om het overleg een kans te geven.


Na de zware slag die Israël de Gazastrook heeft toegebracht, zouden we het best een pauze nemen, ons tot de leiders van Hamas richten en hen zeggen: tot vorige zaterdag hebben we afgezien van een reactie tegen die duizenden Qassam-raketten die op ons afgevuurd werden. Nu beseffen jullie hoe zwaar de vergelding kan zijn. Om de dodentol en de vernieling niet op te drijven, zijn we van plan om ons, unilateraal en absoluut, te houden aan een staakt-het-vuren van 48 uur.

Zelfs als jullie doorgaan met Israël onder vuur nemen, antwoorden we niet door de gevechten te hernemen. We zullen op de tanden bijten, net zoals we dat gedaan hebben in de periode voor deze aanval. We laten ons er niet toe verleiden geweld te gebruiken. Bovendien nodigen we alle betrokken landen, dichtbij en veraf, uit om te bemiddelen tussen ons en jullie, met als doel het bestand dat begin deze maand afliep, te herstellen. Als ook jullie de vijandigheden staken, zullen wij ze niet hernemen. Als jullie doorgaan met schieten terwijl wij onszelf inhouden, zullen we jullie van antwoord dienen zodra de 48 uur voorbij zijn. Maar ook dan laten we de deur open voor onderhandelingen die kunnen leiden tot een nieuwe wapenstilstand, en zullen we zelfs ijveren voor een breder verdrag.

Dit zou de volgende stap moeten zijn voor Israël. Bestaat de mogelijkheid nog of zitten we onherroepelijk gevangen in dat overbekende oorlogsritueel?

Tot vorige zaterdag handelde Israël - onder het militaire leiderschap van Ehud Barak - met een indrukwekkende sereniteit. We mogen het hoofd nu niet verliezen. We mogen niet vergeten, zelfs niet voor even, dat de inwoners van de Gazastrook aan onze grenzen zullen blijven leven en dat we vroeg of laat een burenrelatie met hen moeten ontwikkelen.

Onder geen enkel beding mogen we toeslaan met overmatig geweld, zelfs al verziekt Hamas al jaren het leven van alle Israëli's die aan de grens leven van de Gazastrook, zelfs al hebben de leiders van Hamas elke inspanning van Israël en Egypte verworpen om een compromis te bereiken en een inferno te vermijden. Terughoudendheid, en onze plicht om de levens van de onschuldige inwoners van Gaza te beschermen: dat moet ons leidmotief blijven, juist omdat de slagkracht van Israël onmetelijk is in vergelijking met die van Hamas.

Israël moet voortdurend afwegen of de macht die het aanwendt zijn doel niet voorbijschiet: een legitiem en doeltreffend antwoord geven dat gericht is op afschrikking en het herstel van de rust. We moeten ons hoeden voor de geweldspiraal die ons in het verleden zo vaak heeft meegesleept.

Gezien de toestand in de Gazastrook, weten de leiders van Israël maar al te goed dat het uitermate moeilijk is om een totale, ondubbelzinnige militaire overwinning te boeken. We lopen daarentegen het risico om te vervallen in die dubbelzinnige situatie die we zo goed kennen van Libanon. Israël zal Hamas aanvallen en aangevallen worden, aanvallen en aangevallen worden, verstrikt raken in dat kluwen van vergelding, zonder ook maar iets wezenlijks te bereiken. Ondanks onze militaire sterkte zullen we er niet in slagen onszelf uit de nesten te werken en zullen we tot de vaststelling komen dat we zijn meegesleurd in een golf van geweld en vernieling.

Laten we er dus mee ophouden. Laten we onze wapens het zwijgen opleggen. Laten we voor één keer ingaan tegen onze natuurlijke reflexen. Tegen de dodelijke logica van militaire macht en de dynamiek van escalatie. Opnieuw beginnen schieten kunnen we altijd nog. De oorlog zal niet weglopen, zoals Ehud Barak zelf twee weken geleden zei. Als we aantonen dat we ons kunnen inhouden, zullen we de internationale steun niet verliezen. We zullen er zelfs bij winnen als we zo'n zelfcontrole etaleren en als we de internationale en de Arabische gemeenschap uitnodigen om tussenbeide te komen en te bemiddelen.

Akkoord, Hamas zo van een moratorium gebruik kunnen maken om zich te reorganiseren, maar daar heeft het toch al jaren de tijd toe gehad, die twee extra dagen zullen niet veel verschil maken. Misschien zet zo'n berekend staakt-het-vuren Hamas wel aan tot een koerswijziging. Misschien biedt het de beweging een eervolle uitweg uit de val die ze zelf gespannen heeft.

En nog een onvermijdelijke gedachte. Als we in juli 2006 voor deze aanpak hadden gekozen, nadat Hezbollah twee van onze soldaten had ontvoerd - hadden we ons toen ingehouden na die eerste vergeldingsaanval en verklaard dat de wapens zouden zwijgen voor een dag of twee om de situatie te laten afkoelen en het overleg een kans te geven - dan zouden we ons vandaag wellicht in een veel betere positie bevinden. Dat is ook een les die de Israëlische overheid uit die oorlog had moeten trekken. Sterker nog, het is de belangrijkste les.

David Grossman is een Israëlische schrijver.


DS, 31-12-2008

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Zoals iedereen zou ik het fantastisch vinden moest er een eind komen aan deze oorlog tussen Israël en Hamas. Er is al véél te lang geweld in de Gazastrook.

Langs de andere kant moet je wel realistisch zijn. Ik denk niet dat er een "simpele" oplossing bestaat om deze oorlog te stoppen. Deze oorlog is reeds een lange tijd aan de gang.

Ik ben er volledig mee akkoord wanneer er gezegd wordt dat het belangrijk is dat de twee niet terug vervallen in de reeds gekende dubbelzinnige situatie. Deze dubbelzinnige situatie, waar de twee al lang in verwikkeld zijn, kan geen oplossing brengen voor de situatie.